Του Σάκη Μουμτζή
Όταν ένας στρατός χάνει τον στρατηγό του, όταν ένας στρατός δεν διαθέτει πλέον ανταλλακτικά κι εφεδρείες, όταν ένας στρατός δεν διαθέτει συμμάχους, με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται στην ήττα.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Ο αρχηγός του, το πιο δυνατό του χαρτί, έχασε στην πρώτη μονομαχία που έδωσε –σε δικό του έδαφος– από τον πολιτικό του αντίπαλο,ενώ φαίνεται πως εξαντλήθηκαν και όλα τα όπλα που διαθέτει. Οι δε εφεδρείες του είναι ανύπαρκτες. Η αξιολόγηση, που όπως φαίνεται είναι ο διακαής πόθος του, θα συνοδευτεί από μέτρα ύψους 5,5 δισ., κατά την κυβερνητική αισιόδοξη εκδοχή. Κάτι που σημαίνει πως οι επόμενες δημοσκοπήσεις πιθανόν να εκτοξεύσουν τη διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία σε διψήφιο νούμερο.
Και από συμμάχους; Ξέμεινε με τον Καμμένο και τον Μιχαλολιάκο, που μόνο ζημία του προκαλούν. Αυτό το έχει αντιληφθεί και ένα μέρος του στελεχικού δυναμικού του κόμματος, που ζητεί αλλαγή στη στρατηγική των συμμαχιών. Όμως δεν είναι εύκολο στην απελπιστική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ να βρει συμμάχους. Ποιος σοβαρός πολιτικός θα θελήσει να συνεργαστεί μαζί του και να συμπαρασυρθεί στην κόλαση; Είπαμε, υπάρχουν μερικοί ανόητοι και άπειροι πολιτικοί, αλλά τόσο ανόητοι δεν υπάρχουν.
Είναι δε γνωστό πως η πεμπτουσία της πολιτικής είναι ο συσχετισμός των δυνάμεων, η διαμόρφωση του και κυρίως η ορθή ανάγνωση του. Το βασικότερο δε στοιχείο που τον συνθέτει είναι η δυνατότητα συγκρότησης συμμαχιών, γιατί με αυτές δεν ενισχύεται μόνον η θέση του ενός παίκτη. Ταυτοχρόνως απομονώνεται και αποδυναμώνεται ο άλλος βασικός παίκτης - αντίπαλος. Και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βαδίσει τον ανηφορικό δρόμο του αριστερού μνημονίου, του προσφυγικού και των προβλημάτων που δημιουργεί η ιδεοληπτική διαχείριση των τρεχόντων προβλημάτων, παντελώς απομονωμένος. Και όλα αυτά κάτω από τα ομαδικά πυρά σύσσωμης της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης.
Νομίζω –κινδυνεύοντας να θεωρηθώ υπερβολικός– πως το κλίμα που προέκυψε από τη συζήτηση της Τρίτης στην ολομέλεια της Βουλής φανερώνει πως αρχίζει να διαμορφώνεται μια κατάσταση ιδιαίτερα δυσμενής για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που δύσκολα πια ανατρέπεται.
Τα περιθώρια ελιγμών και τακτικών κινήσεων που διαθέτει έχουν μηδενισθεί, εκτός αν προχωρήσει σε μια αυτοακύρωση της συγκρουσιακής της λογικής, κάτι που δεν είναι ορατό. Από την άλλη πλευρά, στη Νέα Δημοκρατία, φάνηκε πως υπάρχει για πρώτη φορά, εδώ και δύο χρόνια περίπου, αναπτέρωση ηθικού, διάθεση για δυναμική και δομική αντιπολίτευση, κάτι που εισπράττει ο απλός πολίτης ως αίσθηση υπεροχής.
Υπό αυτές τις συνθήκες νομίζω πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει και να διαχειρισθεί αυτόν τον τεράστιο όγκο των προβλημάτων με τους ΑΝΕΛ. Μάλλον ζούμε το τέλος της εποχής ΣΥΡΙΖΑ με τη μορφή που τον γνωρίσαμε. Το αν έρχεται η ώρα του Κυριάκου, αυτό θα εξαρτηθεί, κυρίως, από τις ικανότητες του.
