«Σας παίρνουμε τα σπίτια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υιοθετούμε αυτή τη βαρβαρότητα και σας ξεσπιτώνουμε με συμπόνια! Το ξέρουμε ότι δυσκολεύεστε με τους φόρους που σας βάζουμε, αλλά καταδικάζουμε σ' όλους τους τόνους την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που μας επιβάλλουν οι πιστωτές!
Συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους συνταξιούχους που βυθίζονται στην απόγνωση και την αναξιοπρέπεια εξαιτίας της εμμονής του Σόιμπλε με τη λιτότητα. Φτιάχνουμε νέα διόδια, αλλά σπαράζει η καρδιά μας και θα τα ξηλώσουμε με την πρώτη ευκαιρία, διότι είναι απαράδεκτο να πληρώνουμε τους διαπλεκόμενους καρχαρίες των δημοσίων έργων! Δεν βλέπετε, λοιπόν, την άβυσσο που μας χωρίζει από την τρόικα εσωτερικού;
Αυτοί επιχαίρουν για τα βάσανά σας και ζητωκραυγάζουν, ενώ εμείς συμπάσχουμε μαζί σας! Και σε τελική ανάλυση αυτή είναι η νίκη μας: κάνουμε όσα κάνουμε με πόνο ψυχής, ενώ οι μεγάλοι ηττημένοι είναι οι προδότες-πεμπτοφαλαγγίτες που δεν θα καταλάβουν ποτέ τί σημαίνει συμπόνια!».
Αυτά δεν λένε μέσες-άκρες οι ευαίσθητοι κυβερνώντες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με τα ανεξάντλητα αποθέματα ανθρωπιάς; Αυτά κι άλλα πολλά. Και θα συνεχίσουν να τα αμολάνε όσον καιρό ο Έλληνας πολίτης χάφτει την κοροϊδία, αντί να βροντοφωνάξει: Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός!
Τη ζωή μου θέλω να ζήσω, με ό,τι ευκαιρίες μου αναλογούν, σ' εμένα και στα παιδιά μου! Όχι να μου επιβάλλεις τη δική σου κοσμοθεωρία και τα δεσμά της δικής σου ιδεοληψίας! Και να μου πουλάς και συναίσθημα από πάνω! Διότι όσο η συμπόνια γίνεται αποδεκτή ως «πολιτικό επιχείρημα», το δακρύβρεχτο ύφος του λαϊκού βάρδου Στ. Καζαντζίδη και η ανοχή των πολιτών είναι οι τελευταίοι εναπομείναντες σύμμαχοι μιας κυβέρνησης που βουλιάζει καθημερινά στα ασύστολα ψέματά της.
Το Ζωντόβολο
