Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Επτά θεματικά προσυνέδρια, δύο ημερίδες κι ένα συνέδριο αρχών που παρήγαγαν ένα πρωτοφανή όγκο πολιτικών θέσεων και συγκεκριμένων προτάσεων, δεν είναι αρκετά για τον καθηγητή Νίκο Μαραντζίδη που σε χθεσινό του άρθρο στο Protagon, με τίτλο «Το ζήτημα είναι (μόνο) να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ;» παρουσιάζει την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ως όρνεο που περιμένει να καταλάβει τις καρέκλες της εξουσίας χωρίς κανένα όραμα για τη χώρα.
Από κοντά ένα Μητρώο Στελεχών που σπάει το κομματικό κατεστημένο δίνοντας πρόσβαση στα κοινά σε πολίτες που έβλεπαν με καχυποψία τα κόμματα αλλά ήθελαν να προσφέρουν στον τόπο τους, η αλλαγή στη διαδικασία των εσωκομματικών εκλογών που θα διεμβολίσει παγιωμένα συστήματα και η αναδιοργάνωση των οικονομικών ενός χρεοκοπημένου κόμματος.
Όλα αυτά δεν είναι πλέον εξαγγελίες αλλά ένα κομμάτι του απολογισμού έργου που λειτουργεί ως δείγμα γραφής και απόδειξη της αποφασιστικότητας και των ικανοτήτων της ηγεσίας αυτής αλλά κι αυτά απαξιώνονται από τον Νίκο Μαραντζίδη. Και όλο αυτό γιατί η Νέα Δημοκρατία αρνείται να παραστήσει τη συναινετική συνδράμοντας μια κυβέρνηση εθνολαϊκιστών που συγκυβερνά με την αντισημιτική ακροδεξιά, πολιορκεί τον Τύπο, παρεμβαίνει στη Δικαιοσύνη, αδιαφορεί για την εξαθλίωση των προσφύγων και κατασκευάζει σκευωρίες για να διασύρει όχι μόνο «επαγγελματίες» της πολιτικής, οι οποίοι έχουν και άλλες αντοχές, αλλά και ανθρώπους σαν τον Παναγιώτη Πικραμμένο.
Δεν είναι «όρνεα της εξουσίας» όσοι κεντρώοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Κυριάκου Μητσοτάκη να πληθύνουν τις τάξεις της παραδοσιακά πολυσυλλεκτικής Νέας Δημοκρατίας. Κανείς από αυτούς δεν τρέφει αντιαριστερά σύνδρομα και δεν αισθάνεται μίσος ή απέχθεια προς τους συμπολίτες μας που ψήφισαν ή και θα ξαναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε έχουν κάτι προσωπικό με τον Αλέξη Τσίπρα (εκτός του ότι έβαλε για πρώτη φορά σε ελληνική κυβέρνηση ακροδεξιούς και αντισημίτες). Η συλλήβδην και με μένος απαξίωση μιας διόλου ευκαταφρόνητης ομάδας πολιτών για να δικαιολογηθεί η μη συστράτευση μαζί τους (λες και κάποιος από όλους αυτούς ζήτησε ποτέ ο λόγο από τον Νίκο Μαραντζίδη) μας βάζει σε σκέψεις.
Πιο πολύ μας βάζει σε σκέψεις η απαξίωση του αιτήματος για εκλογές, δηλαδή, της επιθυμίας για δημοκρατική διεκδίκηση της εξουσίας. Πώς θα γίνει δηλαδή; Πώς θα αλλάξει η κυβέρνηση; Με επανάσταση; Το αν η Νέα Δημοκρατία έπραξε σωστά όταν ζητούσε εκλογές αφορά το πόσο αποτελεσματική ήταν η δική της στρατηγική για την ίδια, δεν είναι κριτήριο για να αποτιμήσουμε τη σχέση της με τη δημοκρατία. Εξάλλου, απέναντι σ'' ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που όταν ήταν στην Αντιπολίτευση πίεζε για εκλογές συμμετέχοντας σε μπάχαλα και στήνοντας μικροεμφυλίους στις τοπικές κοινωνίες αποφεύγοντας να ζητήσει εκλογές για να μην απολέσει τον κινηματικό του χαρακτήρα, το αίτημα για εκλογές λειτουργούσε ως μέτρο του σεβασμού στους κανόνες της δημοκρατίας από τη νέα ηγεσία. Το ζήτημα δεν είναι μόνο να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, συμφωνούμε σε αυτό και αυτή είναι η κεντρική ιδέα της δικής μας αρθρογραφίας, άλλωστε. Το ζήτημα είναι ν''αλλάξει ριζικά η Ελλάδα. Αλλά για να αλλάξει η Ελλάδα πρέπει να συμβεί πρώτα, το προφανές: Ο ΣΥΡΙΖΑ και ό,τι αυτός εκφράζει να συρρικνωθούν στην κοινωνία, δηλαδή, να απολέσουν, δημοκρατικά, την εξουσία. Για να αλλάξει όμως η Ελλάδα πρέπει πάνω απ'' όλα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Το να μην βάζουμε το προσωπικό μας γινάτι πάνω από τη χώρα και το χώρο επειδή ίσως κάποια στιγμή δεν πέρασε «το δικό μας» είναι μια καλή αρχή προς αυτή την κατεύθυνση.
Φωτογραφία Intime News
