Του Νίκου Ρίζου
Η κατάσταση της νεοπολιτικής πρακτικής στη χώρα μας είναι κάθε φορά ένα συγκυριακό συνονθύλευμα προσωποπαγών συνθηκών. Είναι ένας διαρκής μύθος επικράτησης ηγετών ο οποίος επαναλαμβάνεται διαρκώς με την χώρα και τον δύστυχο λαό της να ακολουθεί τον ηγέτη και όχι τις πολιτικές που αυτός επαγγέλλεται. Τον ηγέτη που υπόσχεται και σπανίως πραγματοποιεί. Τον ηγέτη με ξεχωριστά επικοινωνιακά, εμφανισιακά ή άλλα δευτερευόντως επιφανειακά χαρίσματα.
Σχεδόν ποτέ όμως πολιτικά. Είναι η χώρα και ο πληθυσμός της όπου αγνοείται συστηματικά το διακύβευμα και οι προτεραιότητες της χώρας…Παλεύουν οι δύστυχοι στα ελληνικά καφενεία για το ποιος από τους αρχηγούς τους θα κερδίσει στο μπραντεφέρ της αναμέτρησης τους. Αλλά δεν δίνουν δεκάρα για την θέση τους στα επείγοντα, δύσκολα και κρίσιμα προβλήματα που απασχολούν την χώρα τους. Αυτός είναι ο λόγος που οι εκλογές στην Ελλάδα προσομοιάζουν συνήθως με επιφανειακό σεισμό που είναι βίαια αντιληπτός και θλιβερά καταστροφικός.
Έτσι λοιπόν ήταν μια μεγάλη έκπληξη το αποτέλεσμα των τελευταίων διπλών εκλογών όπου ο επικοινωνιακός Αλέξης Τσίπρας έχασε κατά κράτος από τον ελάχιστα επικοινωνιακό Κυριάκο Μητσοτάκη. Θλίψη, κατήφεια και απογοήτευση κατέβαλλε το κόμμα του 3% που παρά την προσκόλληση σε αυτό ετερόκλητων οπαδών έχασε τα αυγά και τα πασχάλια.
Οι άνθρωποι αυτοί με προεξέχοντα τον χαρισματικό τους ηγέτη είχαν πραγματικά μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία να
κατατροπώσουν την Δεξιά, την ΝΔ, το μοναδικό κόμμα που διασώθηκε από την λαίλαπα της δεκαετούς κρίσης της χώρας. Να αποκτήσουν την πρωτοκαθεδρία στην εναλλαγή της εξουσίας και να αφήσουν πίσω τον μοναδικό τους αντίπαλο. Δεν τα κατάφεραν όμως. Και δεν τα κατάφεραν γιατί απλά στην πολιτική – ακόμα και σε αυτήν την άναρχη σημερινή μορφή της – οι χαρισματικοί ηγέτες πρέπει να συνδέονται άμεσα με τις ανάγκες του λαού τους.
Ένα σκέτο επικοινωνιακό χάρισμα που ξεκινά με απίστευτες και απραγματοποίητες υποσχέσεις, πειραματίζεται επί έξη μήνες με θέσεις ερασιτεχνικές και καταλήγει με ένα μεγαλοπρεπές αποτέλεσμα του τίποτα, είναι φυσικό να προβληματίσει ακόμη και τον τελευταίο ψηφοφόρο για το είδος της κυβέρνησης που επιθυμεί να έχει. Ο άνθρωπος αυτός είχε κερδίσει τις εκλογές του 2015 με ένα εντυπωσιακό 35% και επί τέσσερα χρόνια άφηνε το κόμμα να το κυβερνά ένα θλιβερό συνονθύλευμα ερασιτεχνών του 3%.
Μέσα σε αυτή την σκέψη είναι εύλογο και το ερώτημα για το 31% που συγκέντρωσε αυτό το αποτυχημένο κόμμα. Ξέρετε, σ΄ αυτή την χώρα της πολιτικής αναρχίας ως προς την κρίση και τον ορθολογισμό της σκέψης υπάρχει μία πάρα πολύ παλιά παράδοση. Επί πολλά χρόνια οι σύγχρονοι Έλληνες δεν ψηφίζουν με βάση την πολιτική συνέπεια, επάρκεια η αποτελεσματικότητα των κομμάτων και των αρχηγών τους… Ψηφίζουν τον έναν – όχι γιατί πιστεύουν σ΄ αυτόν αλλά- για να μην επικρατήσει ο άλλος…Ψηφίζουν πχ το ΠΑΣΟΚ για να μην έλθει στη εξουσία η Δεξιά και τούμπαλιν. Έτσι και τώρα. Οι πολλοί ψήφισαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος ελάχιστα υποσχέθηκε και μάλιστα με μία πρωτοφανή προσήλωση σε ένα διαφορετικό είδος πολιτισμένου πολιτικού λόγου. Και οι λίγοι αφέθηκαν να παρασυρθούν από την πολιτική παράδοση... «Σιγά μην ψηφίσω την Δεξιά για να έλθει στην εξουσία…»
Μέσα σ΄ αυτό λοιπόν το νεογενές πολιτικό κλίμα, το ερώτημα που προκύπτει είναι όχι πως θα πορευτεί ο Μητσοτάκης στην άσκηση της εξουσίας αλλά τι θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος υποσχέθηκε ότι θα αναμορφώσει το κόμμα κάνοντας το πιο αστικό πιο κεντρογενές, πιο μαζικό… Ναι; Για να δούμε πως θα το καταφέρεις αυτό αγαπητέ Αλέξη… Επί τέσσερα χρόνια κυβερνούσες της χώρας αδυνατώντας να ξεφύγεις από τον στελεχικό δεσποτισμό του 3%. Παρά το γεγονός ότι στήριξες την πολιτική σου στην συνεργασία με την ακροδεξιά και παρά το κομματικό σου αυγάτισμα με δανεισμούς ετερόκλητων μονάδων από κόμματα και κομματίδια ένθεν κακείθεν…
Ποια θα είναι η ταυτότητα του μαζικού κόμματος που επαγγέλλεσαι αγαπητέ Αλέξη; Θα απαρνηθείς τις ιδεοληψίες του 3% κάτι που δεν κατάφερες να κάνεις μέχρι τώρα; Ή θα απαλλαγείς από τα στελέχη που αποτελούν τον ΣΥΡΙΖΑ και που σε εμποδίζουν να κάνεις κάτι τέτοιο. Να μετακινηθείς δηλαδή προς τον σοσιαλισμό και το κέντρο… Ιδού το ερώτημα… Ραντεβού λοιπόν στο προσεχές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ του κόμματος που αναζητά την νέα του ταυτότητα και ένας θεός ξέρει εάν και πως θα την αποκτήσει…
Πεθαίνω από περιέργεια να το ζήσω και αυτό…
