Του Ζαχαρία Ζούπη
Το καλοκαίρι του 2017 δεν θυμίζει σε τίποτα το 2015. Φέρνει στην επιφάνεια όμως κινήσεις , πρωτοβουλίες, απέλπιδες προσπάθειες της Κυβέρνησης να πιαστεί από κάπου, αλλά και αποκαλύπτει το σκεπτικό του σκληρού, ηγετικού της πυρήνα. Ας πάρουμε την περίπτωση της Βενεζουέλας.
Η ένοχη σιωπή απέναντι στα εγκλήματα Μαδούρο, στις δολοφονίες διαδηλωτών, στις συλλήψεις ηγετών της Αντιπολίτευσης, η καταπάτηση του Συντάγματος, η εγκαθίδρυση χούντας «αν είναι για το καλό του Σοσιαλισμού» είναι κάτι παραπάνω από εκκωφαντική, προκλητική. Όλες οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, ο ΟΗΕ, οι ΗΠΑ , όλες οι χώρες της Ε.Ε έχουν καταδικάσει το λουτρό αίματος στην Βενεζουέλα, τις ολοκληρωτικές πρακτικές του καθεστώτος. Η Ελλάδα της «πρωτοδεύτερης» φοράς Αριστεράς με ολίγη από Ακροδεξιά δεν ακούγεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Α. Τσίπρας σιωπά.
Δείχνει έτσι την αντιδημοκρατικότητα της φιλοσοφίας του, την αντίληψη ότι «όλα επιτρέπονται, αν είναι για το καλό του λαού».Το καλό βέβαια το ορίζουμε εμείς, μια αδίστακτη νομενκλατούρα που για να κρατήσει την εξουσία της τα δέχεται όλα έξω και εμφανίζεται με επαναστατική ρητορική στο εσωτερικό της χώρας.
Δεν είναι ένα δευτερεύον θέμα αυτό. Υπάρχει ασφαλώς πάντα μια δέσμη αμείλικτων ερωτημάτων για τις σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ , καθεστώτος. Τι ταξίδια έκανε ο πολύς κ. Παπάς και τι συζήτησε; Πήρε μήπως και τίποτα; Γιατί ήθελε ειδικό δικηγόρο στις offshore εταιρείες μαζί του; Τι συζήτησε ο Τσίπρας με τον εκπρόσωπο της Κυβέρνησης της Βενεζουέλας αφού περίμενε δύο ώρες; Θα απαντηθούν και αυτά τα ερωτήματα όπως θα απαντηθούν και πολλά άλλα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Metarithmisi.gr
