Του Ζαχαρία Ζούπη
Όταν ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δίνει μια εφ'' όλης της ύλης τηλεοπτική συνέντευξη και το Μαξίμου το μόνο που έχει μα κριτικάρει είναι το σημείο που αναφέρθηκε στο κατά πόσο ένας 17άρης θα ψηφίσει με γνώμονα το μέλλον του και όχι την δολοφονία του Λαμπράκη, δεν είναι εμφανής η αμηχανία και η ζαλάδα από την συνειδητοποίηση μιας μεγάλης ήττας που έρχεται; Ακόμα και αν δεχτεί κάποιος, ότι ο Κ. Μητσοτάκης έπρεπε να πει ότι οι νέοι πρέπει να μελετούν την Ιστορία και να εξάγουν συμπεράσματα για το μέλλον, υπάρχει κανείς σ'' αυτή την χώρα που θεωρεί στα αλήθεια, ότι ένας 17άρης θα ψηφίσει με βάση ιστορικά στοιχεία και όχι την ανεργία που αντιμετωπίζει μπροστά του και ίσως κάποιου γονιού του, την μείωση της σύνταξης του παππού του και την διάχυτη απαισιοδοξία για το μέλλον.
Φαίνεται όμως ότι τα επικοινωνιακά επιτελεία του Μαξίμου βρίσκονται σε πανικό. Γιατί σ΄αυτό τον τόπο έγινε μεγάλη προσπάθεια Μεταπολιτευτικά και από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και από τον Ανδρέα Παπανδρέου για να επέλθει εθνική συμφιλίωση και να μείνουν πίσω όλα όσα από τον εμφύλιο και το μετεμφυλιακό καθεστώς σημάδεψαν την χώρα. Δεν θα επιτρέψουν λοιπόν πολλοί να ξαναγυρίσουμε σε μια απαράδεκτη συζήτηση βγαλμένη από το παρελθόν για να διχαστούν και πάλι οι Έλληνες και επειδή οι σημερινοί κρατούντες νομίζουν ότι έτσι μπορεί να κερδίσουν λίγα ψηφαλάκια χαράζοντας ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές.
Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, αλλά και μια σειρά άλλα τραγικά γεγονότα από την σύσταση του Ελληνικού Κράτους συνιστούν μνημείο της ιστορικής μνήμης της χώρας και όχι μιας ψευδεπίγραφης αριστεράς. Πως να θέσουν άραγε διαχωριστικές γραμμές όσοι έφεραν ένα τρίτο και τώρα φέρνουν ένα τέταρτο Μνημόνιο (και τα δύο αχρείαστα), εφαρμόζοντας τις πλέον νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως οι ίδιοι τς βαφτίζουν;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο metarithmisi.gr
