Του Ζαχαρία Ζούπη
Ομολογώ ότι το τελευταίο διάστημα δυσκολεύομαι να κατανοήσω ορισμένα ερωτήματα και διλήμματα που τίθενται, όχι από συνήθεις ύποπτους που είτε προέρχονται από την Ν.Δ, αλλά και το Κίνημα Αλλαγής έχουν στηρίξει το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (μικρή είναι η χώρα, όσο και να κρύβονται τους γνωρίζουμε πια), αλλά από άλλους καθ΄όλα σεβαστούς.
Δυσκολεύομαι για παράδειγμα να κατανοήσω το ερώτημα που έθεσε με τον τίτλο του άρθρου του ο κ. Νίκος Μαραντζίδης. «Το ζήτημα είναι να φύγει (μόνο ) ο ΣΥΡΙΖΑ;» αναρωτιέται. Κι όμως ο ίδιος είναι από τους τυχερούς που έχει στην διάθεσή του αποτελέσματα αλλεπάλληλων ερευνών.
Σ'' αυτές (που πολλές παρουσίαζε μέχρι πρόσφατα στον ΣΚΑΙ), το 75%- 80% έπαιρνε θέση, ότι αυτή η Κυβέρνηση δεν οδηγεί την χώρα σε σωστή κατεύθυνση και ένα παραπλήσιο ποσοστό θεωρούσε ότι η χώρα έχει πάει χειρότερα στην τριετία διακυβέρνησης της χώρας από την αριστεροακροδεξιά Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Προς τι λοιπόν αυτό το δίλημμα; Αν δεν απατώμαι, ζούμε σε Δημοκρατία και στις εκλογές όταν η πλειοψηφία θεωρεί ότι μια Κυβέρνηση δεν τα πήγε καλά, την αλλάζει. Τόσο αναντικατάστατος έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ (που δεν είναι μόνος για όσους το ξεχνούν, αλλά προτίμησε μετά από δύο εκλογές να κυβερνήσει με τους ΑΝΕΛ), ώστε να διατυπώνεται τέτοιο ερώτημα; Και τι θα γίνει όταν φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ; Μα θα βγει κάποιος άλλος, απ΄ότι φαίνεται η Ν.Δ. Και τι θα κάνει η Ν.Δ. Έχει πει πάνω κάτω τι θα κάνει,αλλά θα φανεί στην ζωή. Προς τι λοιπόν η αγωνιώδης αναζήτηση απάντησης σε ένα ερώτημα που οι απαντήσεις που ακολουθούν τις ερωτήσεις που γεννιούνται, είναι αυτονόητες;
Όμως δεν είναι μόνο αυτό που συζητιέται τελευταία προκαλώντας εντύπωση. Πολλοί εσχάτως ανακάλυψαν και την ανάγκη εθνικής συναίνεσης. Ανακάλυψαν δηλαδή μια αυτονόητη ανάγκη, που υπήρχε από την πρώτη στιγμή που η χώρα μπήκε σε κρίση και σε καθεστώς Μνημονίων. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ (παρέα με Ν.Δ για κανένα χρόνο, αλλά και με το ΚΚΕ, την Χρυσή Αυγή, τα παιδιά των Εξαρχείων και άλλους που εμφανίστηκαν) έκαιγαν την Αθήνα, χαρακτήριζαν δοσίλογους όσους είχαν ψηφίσει Μνημόνιο/α, προπηλάκιζαν πολιτικούς αντιπάλους, οργάνωναν αντισυγκεντρώσεις που θύμιζαν παρακράτος δεκαετίας ΄60 , καλούσαν τους πολίτες να μην πληρώνουν φόρους, χαρακτήριζαν ξεπούλημα κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης και άλλα πολλά. Κι όμως αν από τότε εξασφαλιζόταν κλίμα εθνικής συνεννόησης όπως στην πορεία επετεύχθη ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ, όλα θα είχαν τελειώσει πολύ πιο γρήγορα. Όπως – αν δεν κάνω λάθος- αν σχεδόν πραξικοπηματικά δεν έπεφτε η Κυβέρνηση το 2014 μέσα σε κλίμα που αν κάποιος ήθελε να ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον κ. Σταύρο Δήμα χαρακτηριζόταν περίπου ως ύποπτος για χρηματισμό (τόση πολιτική αλητεία), όλα θα είχαν τελειώσει από το 2015. Το παράδειγμα της Πορτογαλίας είναι πολύ χαρακτηριστικό, όπως και της Κύπρου, της Ιρλανδίας. Προς τι λοιπόν αυτή η ευαισθησία τώρα;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο metarithmisi.gr
