Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Και ξαφνικά, οι πάντες μιλούν για την Νατάσσα Μποφίλιου. Όπως μιλούσαν πριν από καιρό, για την Αφροδίτη Μάνου και για πολλούς άλλους Έλληνες καλλιτέχνες που σήκωσαν κόκκινη σημαία μπροστά στον εγχώριο και ξένο καπιταλισμό.
Ήμουν πάντα της άποψης ότι ο καλλιτέχνης μπορεί να λέει ό τι θέλει. Οτιδήποτε. Να μην έχει όρια, να διατυπώνει ακρότητες, να ξεφεύγει, να «επαναστατεί» με τον δικό του «σουρεαλιστικό» τρόπο. Αν μαζέψεις άλλωστε, όσα έχει πει ο Νταλί και ένα σωρό άλλοι, καταλαβαίνεις ότι η τέχνη – και μόνο η τέχνη- συνηθίζει να ασκείται πάντα στην μεγάλη απόκλιση από τη νόρμα. Και «θεραπεύεται» με τον εξτρεμισμό, την αντίδραση, την αισθητική παράκρουση και καμιά φορά, την ακατανόητη πρόκληση.
Προσοχή, όμως. Μόνο η τέχνη. Όχι η πολιτική, όχι οι πολιτικοί, όχι ο πολιτικός λόγος.
Όταν λοιπόν, μία δημοφιλής καλλιτέχνις διατυπώνει απόψεις για την πολιτική, δεν δεσμεύεται για όσα λέει η ίδια. Την ευθύνη φέρει σχεδόν ακέραιη, το κοινό της που εκλαμβάνει τα λεγόμενά της ως πολιτικό λόγο.
Κατά συνέπεια, αν κάποιος αισθάνεται δικαίωση, ακούγοντας την κ. Μποφίλιου να λέει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δικτατορία ή πως είναι έτοιμη να βγει στο βουνό για την επανάσταση, τότε το πρόβλημα είναι δικό του και όχι της Μποφίλιου. Και κάπως έτσι, συμβαίνει πάντα με την κοινή γνώμη που αναζητά είδωλα εξτρεμισμού για να εκτονώσει τα δικά της καταπιεσμένα ένστικτα.
Το πρόβλημα ασφαλώς δεν είναι η τραγουδίστρια που αποφάσισε να δημοσιοποιήσει τις αντιφάσεις της αλλά η απήχηση που έχουν τα λόγια της σε ένα μαζικό κοινό, εν έτει 2017. Το μεγάλο ιδεολογικό και πολιτιστικό κενό της ελληνικής κοινωνίας που συνεχίζει να φαντασιώνεται δράκους, μάγισσες, καβαλάρηδες, ιππότες, αντάρτες και δυτικούς δαίμονες. Την ίδια ώρα όμως, απολαμβάνει όλα τα οφέλη της «αυταρχικής» Ευρώπης, τα προνόμια του καπιταλισμού και την ασφάλεια της τρισκατάρατης Δύσης.
Ωραία τα άλλοθι της απόδρασης, όμορφα τα στιχάκια των υπερβάσεων αλλά τι θα απογίνουμε από πράξεις; Γιατί πράξη είναι η τέχνη και η πολιτική. Πράξη είναι κι η ζωή μας η ίδια, όταν δεν έχει φθόνο, απαξίωση του διαφορετικού, κακία και μίσος. Και όλα αυτά, όταν εμείς οι ίδιοι οι προνομιούχοι αστοί έχουμε την πολυτέλεια να σπάμε όρια και να σηκώνουμε σημαίες, σε ένα σκηνικό πρόζας που εξυπηρετεί την δραματουργία μας.
Ξέρω τι πρέπει να αλλάξει για να μην έχει ανάγκη ο καλλιτέχνης να είναι τόσο Αριστερός. Θέλει δουλειά και υπομονή. Από κάπου πρέπει να αρχίσουμε. Από σχολεία και πανεπιστήμια. Αλλά κυρίως από την οικονομία. Όταν κάποτε σπάσουμε τον κρατισμό και αρχίσει ο κόπος μας να πιάνει τόπο στην αυτοπραγμάτωση, καμία Μποφίλιου δεν θα μας συγκινεί. Καμία επαναστάτρια δεν θα μπορεί να προμοτάρει πολιτικά μανιφέστα για να πάρουμε τα όπλα και να βγούμε στο βουνό…
Στη χθεσινή ηλεκτρονική «πλατεία» η «Υπολοχαγός Νατάσσα» και η «Στρατηγός Ζωή» ανατίναξαν πάλι, τον Γοργοπόταμο. Και οι δύο, μια χαρά διαφήμιση έκαναν. Η μία στην τέχνη της και η άλλη στο κομματικό της site.
Και όπως λένε οι νεοφιλελεύθεροι «δικτάτορες» της Δύσης «Αny publicity is good publicity»…
