Μοναδικό εφόδιο για την κατανόηση του κειμένου που ακολουθεί είναι η ειλικρίνεια.
Η νομιμότητα ή η έλλειψη νομιμότητας του αιτήματος του τρομοκράτη απεργού πείνας δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ανάλυση του παρόντος. Το επίμαχο ζήτημα είναι η στάση των ανθρώπων που αξιολογούν αυτή τη στιγμή την πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί. Ας υποθέσουμε λοιπόν για τους σκοπούς του κειμένου που ακολουθεί, χωρίς να κάνουμε καμία νομική αξιολόγηση, ότι το αίτημα του απεργού πείνας είναι αδιαμφισβήτητα νόμιμο.
Επιτρέπεται, τώρα, να ελέγξουμε τη συνέπεια -δηλαδή την ειλικρίνεια- όσων διαμαρτύρονται για την ανάγκη τήρησης του νόμου στο ακέραιο. Φανταστείτε ότι ο Μιχαλολιάκος ή κάποιος άλλος διάσημος φασίστας, ευρισκόμενος στην ίδια ακριβώς θέση και αντιμέτωπος με την αποτυχία ικανοποίησης του ίδιου ακριβώς (νομίμου) αιτήματός του από το κράτος, προχωράει σε απεργία πείνας.
Μερικές ερωτήσεις: πιστεύετε ότι όλοι όσοι σήμερα κινητοποιούνται για τον απεργό, θα κινητοποιούνταν για τον Μιχαλολιάκο; Και αν ναι, με τον ίδιο ζήλο; Δηλαδή θα υπέγραφαν κείμενα υπέρ του Μιχαλολιάκου, θα άφηναν σχόλια υποστήριξης του Μιχαλολιάκου στα προφίλ στελεχών της κυβέρνησης, θα προωθούσαν δημοσιεύσεις ακροδεξιών οργανώσεων υπέρ του αιτήματος του φασίστα, θα υποστήριζαν ότι η κυβέρνηση δολοφονεί τον φασίστα; Και τέλος, τι θα έλεγαν αυτοί που σήμερα δηλώνουν τη στήριξή τους στον τρομοκράτη απεργό, για αυτούς που θα δήλωναν τη στήριξή τους στον φασίστα απεργό; Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.
Η προφανής απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα οδηγεί σε ένα αναπόφευκτο συμπέρασμα. Υπάρχει συμπάθεια προς το πρόσωπο του τρομοκράτη απεργού. Συμπάθεια η οποία υπερβαίνει τον απεργό ως σύμβολο της νομιμότητας ή των δικαιωμάτων των κρατουμένων και τον αγγίζει ως προσωπικότητα.
Κανένας από τους ανθρώπους που σήμερα δηλώνουν τη στήριξή τους στο κράτος δικαίου, δεν θα προχωρούσε στις δηλώσεις αυτές εάν είχε χάσει αγαπημένο πρόσωπο από τη δράση του απεργού. Αν ήταν σωστοί, θα συνέχιζαν να συμμερίζονται τις αρχές της νομιμότητας και της ισονομίας. Σίγουρα, όμως, δεν θα υποστήριζαν ενεργά τον τρομοκράτη. Σίγουρα θα ήταν στο συγκεκριμένο ζήτημα σιωπηροί. Η ευχέρεια με την οποία δηλώνουν τη στήριξή τους είναι ένα προνόμιο, το οποίο τους έχει απονείμει η τύχη. Η συμπεριφορά τους διαμορφώνεται από την τύχη.
Όλες ανεξαιρέτως οι προσωπικότητες καλώς έχουν τα ίδια δικαιώματα όταν φυλακίζονται, όσο φρικτές, απαίσιες ή και σεβαστές μπορεί να φαίνονται στον έξω κόσμο. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή το κράτος ανέχεται την τρομοκρατία, την παιδεραστία ή τη δολοφονία, αλλά επειδή η κατάργηση της ισονομίας θα οδηγούσε σε φρικτά σενάρια. Το ζήτημα όμως εδώ είναι άλλο. Το ζήτημα είναι η στάση. Είναι άλλο το να τηρείς παθητική στάση, απαντώντας θετικά και αμήχανα σε ερώτημα που αφορά το κατά πόσο θα πρέπει να ικανοποιηθεί το νόμιμο αίτημα ενός κατά συρροήν δολοφόνου. Και είναι άλλο να τηρείς ενεργητική στάση, αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία (και την έκθεση την οποία αυτή συνεπάγεται) να διαμαρτυρηθείς για να ικανοποιηθεί το νόμιμο αίτημα ενός κατά συρροήν δολοφόνου.
Ο τρομοκράτης -οποιοσδήποτε, όχι μόνο ο συγκεκριμένος- δεν είναι αναρχικός. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση από την έννοια του αναρχικού που λειτουργεί με τη βία, αφαιρώντας ανθρώπινες ζωές. Και αν ο συγκεκριμένος είχε με κάποιον μαγικό τρόπο τη δύναμη να οικοδομήσει τον πολιτικό μας κόσμο, να είστε σίγουροι, το οικοδόμημα δεν θα ήταν αναρχικό, ούτε θα περιείχε εκλογές, ούτε ελευθερία του λόγου, ούτε δικαιώματα κρατουμένων. Η αξιολόγηση του τρομοκράτη είναι άσχετη με τη νομιμότητα του αιτήματός του, αλλά αμέσως σχετική με την αξιολόγηση όλων όσοι, με πρόφαση την τήρηση του νόμου, σπεύδουν να τον υπερασπιστούν.
Μυρίζει υποκρισία. Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι, λόγω εγγύτητας, υποφέρουν περισσότερο από τη δυσωδία αυτοί που την παράγουν.
