Του Σάκη Μουμτζή
Σε μερίδα έγκριτων σχολιαστών και σε στελέχη της κεντροαριστεράς, είναι διάχυτη η πεποίθηση πως η αρνητική στάση της Νέας Δημοκρατίας κατά την περίοδο του πρώτου μνημονίου, συνέβαλε καθοριστικά στην αποτυχία του. Επί πλέον, βοήθησε στην συγκρότηση της αντιμνημονιακής συνείδησης που υπάρχει ακόμα και σήμερα. Και βέβαια, υπεύθυνος για όλα αυτά, πάντα κατά τους υποστηρικτές αυτής άποψης, ήταν ο Α. Σαμαράς.
Θα ξεφύγω λίγο από την επιφάνεια των γεγονότων και θα προσπαθήσω να εξετάσω από άλλη οπτική την τότε κατάσταση. Βέβαια, ο λόγος μου στηρίζεται σε γεγονότα, ενώ η αντίθετη, επί του προκειμένου, άποψη, εμπίπτει στο σχήμα «τι θα γινόταν αν...». Αναπόδεικτη εικασία.
1. Το πρόβλημα της αντίδρασης στο πρώτο μνημόνιο, δεν αφορούσε τον χώρο του πολιτικού προσωπικού, αλλά την αντίθεση της Ελληνικής κοινωνίας στα νέα, δυσάρεστα δεδομένα. Το μεγαλύτερο κομμάτι της δεν μπορούσε και δεν ήθελε να προσγειωθεί ανώμαλα στην μνημονιακή πραγματικότητα. Οσες συμφωνίες κορυφής και αν γινόταν, δεν θα είχαν ανταπόκριση στον λαό. Δεν θα διαμόρφωναν κλίμα αποδοχής των μέτρων από την κοινωνία.
2. Το πρώτο μνημόνιο απέτυχε, όχι γιατί δεν το στήριξε ο Α.Σαμαράς, αλλά γιατί ήταν λάθος δομημένο. Αυτό το παραδέχτηκαν αργότερα και οι συντάκτες του δικαιώνοντας έτσι την θέση της Νέας Δημοκρατίας που έγκαιρα το είχε επισημάνει. Οπως θα θυμούμαστε, το πρώτο μνημόνιο προέβλεπε έξοδο από την κρίση μετά από δυόμισι χρόνια.
3.Η Νέα Δημοκρατία, ενώ διαφώνησε με την κεντρική φιλοσοφία του μνημονίου, ψήφισε τα 2/3 των εφαρμοστικών νόμων, αποδεικνύοντας πως δεν διακατεχόταν από μια στείρα αντιπολιτευτική διάθεση.
4. Το δεύτερο μνημόνιο της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας—ΠΑΣΟΚ, στηριγμένο πάνω στο σωστό χαρμάνι φόρων-περικοπών δαπανών, αποδεδειγμένα έβγαλε την Ελλάδα από την κρίση μέσα σε δυόμισι χρόνια. Η καταστροφική έλευση του ΣΥΡΙΖΑ ακύρωσε αυτήν την επιτυχημένη πορεία.
5. Στο μικροπολιτικό πεδίο, η αντίθεση της Νέας Δημοκρατίας στο πρώτο μνημόνιο διέσωσε τον αστικό χώρο από την εξαέρωση. Αν αυτή συμπορευόταν με το ΠΑΣΟΚ, όπως ζητούσαν κάποια στελέχη της, θα είχε την τύχη του, αφήνοντας ανοικτό τον χώρο στις αριστερές-αντιευρωπαϊκές δυνάμεις. Αλλωστε, τα στελέχη που υποστήριζαν την μνημονιακή πορεία της Νέας Δημοκρατίας το 2010, εμετρήθησαν στις εκλογές του Μαΐου του 2012 και ευρέθησαν στο 2,5%, ενώ η Νέα Δημοκρατία έλαβε το χαμηλότερο ποσοστό από της ιδρύσεως της. Αυτό αποδεικνύει πως η βάση του κόμματος, καθώς ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, σε ένα μεγάλο ποσοστό της ακολούθησε το γενικό αντιμνημονιακό ρεύμα. Η επανασυσπείρωση επετεύχθη, προ του κινδύνου ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτο κόμμα στις εκλογές του Ιουνίου του 2012.
6. Αν η Νέα Δημοκρατία δεν είχε την τύχη του ΠΑΣΟΚ, αυτό το οφείλει στην πολιτική των Ζαππείων και στην αντίθεση της στο, αποδεδειγμένα, αποτυχημένο πρώτο μνημόνιο. Οι φίλοι και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα πως το κόμμα τους κατέβαλε όλο το τίμημα του μνημονίου, ενώ η παράταξη που δημιούργησε το έλλειμμα του 2009 διεσώθηκε. Γι΄αυτό όμως, ας μεμφθούν τον τότε αρχηγό τους, που βιαζόταν να γίνει πρωθυπουργός, ενώ γνώριζε την δραματική κατάσταση της οικονομίας. Και ας τον μεμφθούν διπλά και για την εγκληματική διακυβέρνηση του το πρώτο εξάμηνο της θητείας του.
Συμπερασματικά, να πω ότι η συγκεκριμένη πολιτική της Νέας Δημοκρατίας τότε, διέσωσε τον αστικό χώρο και στην συνέχεια οδήγησε, με κόπους και θυσίες την χώρα στην ανάπτυξη. Αν σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι στον προθάλαμο της εξουσίας, το οφείλει στον Α.Σαμαρά που του παρέδωσε ένα τσιμεντωμένο 28-29%, πάνω στο οποίο θα κτίσει την νίκη της παράταξης του.
