Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι να επικοινωνήσεις* μια δράση, μια ιδέα, ένα προϊόν. Ο άμεσος τρόπος, μέσω μιας διαφημιστικής εκστρατείας ή σε μικρότερη κλίμακα με δελτία Τύπου και συνεντεύξεις, και ο έμμεσος τρόπος, μέσω δικτύου φίλων, υποστηρικτών, αναγνωρίσιμων προσώπων στα μίντια, τόσο στα παραδοσιακά όσο και στα σόσιαλ.
Ο έμμεσος τρόπος επικοινωνίας είναι τόσο παλιός, ώστε τον αναφέρει ο Κουίντος Κικέρων στο «Εγχειρίδιο Προεκλογικής Εκστρατείας» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη), ένα σύγγραμμα θαυμαστής ευφυΐας και διαχρονικότητας, το οποίο βέβαια οι ερευνητές πιστεύουν ότι το έγραψε ο αδελφός του, ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρων, ο γνωστός πολιτικός, ρήτορας και φιλόσοφος, που είχε καταφέρει να κατακτήσει ύστερα από εκλογές όλα τα αξιώματα της Ρώμης.
Αυτόν τον δεύτερο τρόπο επικοινωνίας μάς αρέσει να τον αποκαλούμε «σύστημα εξουσίας». Στις μέρες μας απλώς είναι αδύνατον να διακριθείς πολιτικά χωρίς οργανωμένο σύστημα εξουσίας στη δημόσια σφαίρα. Επίδοξοι και φτασμένοι πολιτικοί δεν αρκεί να «επικοινωνούν» τις δράσεις τους. Χρειάζονται παίκτες της δημόσιας σφαίρας να μιλούν γι'' αυτούς και τα έργα τους, να αρθρογραφούν γι'' αυτούς, να τους κρατούν στον αφρό της δημοσιότητας.
Η κυβέρνηση, που επικρίνεται διαρκώς ότι διαχειρίζεται την καθημερινότητα και τις κρίσεις μόνον επικοινωνιακά, είναι εξαιρετικά καλή στο δεύτερο είδος επικοινωνίας. Η Αριστερά στην Ελλάδα εδώ και χρόνια έχει ένα ισχυρό και εδραιωμένο σύστημα εξουσίας και έχει να επιδείξει άριστες επιδόσεις στην below the line communication, όπως λέγεται στην ορολογία του κλάδου. Μόνο που για να λειτουργήσει οποιοσδήποτε μηχανισμός επικοινωνίας, πρέπει να τροφοδοτείται από δράσεις. Πρέπει να παράγεται έργο, ώστε αφενός να το επιδεικνύεις και αφετέρου το σύστημα της εξουσίας σου να τροφοδοτείται διαρκώς με θέματα για συζήτηση.
Η κυβέρνηση δεν παράγει έργο. Ή και για να είμαστε ακριβέστεροι (και δικαιότεροι) εφαρμόζει (κλωτσηδόν) το μνημόνιο. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να το επικοινωνήσει, γιατί πρόκειται για εφαρμογή πολιτικών που έχει κατασυκοφαντήσει επί δεκαετίες και ακριβώς πάνω σε αυτή τη δαιμονοποίηση πολιτικών που κατέληξαν μνημονιακές έχει χτίσει πολιτικό λόγο, στρατηγική και πάνω απ' όλα ολόκληρες πολιτικές καριέρες για τα κορυφαία στελέχη της.
Μόνο να εφαρμόζουν το μνημόνιο εν κρυπτώ μπορούν. Άρα δεν μπορούν να μιλάνε γι'' αυτό. Τι μένει λοιπόν ως ύλη επικοινωνίας; Η σκανδαλολογία, η διαχείριση κρίσεων και βέβαια οι επιθέσεις στα άλλα κόμματα.
Αυτό λοιπόν που κάνει η κυβέρνηση δεν είναι επικοινωνία. Η επικοινωνία είναι μια θετική δραστηριότητα, την οποία οι πολίτες πρέπει να την απαιτούν από τις κυβερνήσεις, τα κόμματα, τους δημόσιους οργανισμούς. Επικοινωνία σημαίνει ενημέρωση, διαφάνεια και τελικά λογοδοσία. Μη δαιμονοποιούμε την επικοινωνία, λοιπόν. Μακάρι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να «έκαναν επικοινωνία». Θα ήταν απόδειξη ότι κυβερνούν, ενώ δεν κυβερνούν. Μόνον άρχουν.
*Το ρήμα «επικοινωνώ» είναι αμετάβατο. Δηλαδή, δεν συντάσσεται με αντικείμενο, αντίθετα από τα αγγλικά. Ωστόσο, αν και λανθασμένη, η σύνταξη αυτή έχει καθιερωθεί. Τη χρησιμοποιούμε κι εμείς συμβατικά.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Παρασκευής 17 Αυγούστου.
