Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι κοινωνίες δεν είναι παρά ενώσεις συμφερόντων των κοινωνικών και επαγγελματικών τάξεων. Έτσι τις είδαν όλοι οι διανοητές, από τον Αριστοτέλη, μέχρι τον Μαρξ και τον Ένγκελς κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, όσο υπάρχουν άνθρωποι στον πλανήτη.
Τα πολιτικά συστήματα και τα κόμματα δομούνται αναγκαστικά, πάνω στα δίκτυα που οι παραπάνω τάξεις αναπτύσσουν, με τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητές τους. Όπου για παράδειγμα, η αστική τάξη κυριάρχησε ως πολυπαραγοντική δύναμη ανάπτυξης, εδραιώθηκε πιο γρήγορα, η αστική δημοκρατία. Σε άλλες περιπτώσεις όμως, όπου οι κοινωνίες παρέμεναν αγροτικές ή ημιαστικές, ακόμα και σήμερα, επικρατούν αναχρονιστικές πολιτικές συνθήκες και σκιώδης ολοκληρωτισμός.
Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ ταξικά κόμματα. Ακόμα και το ΚΚΕ, επειδή δεν υπήρξε σημαντική μάζα βιομηχανικού προλεταριάτου έχει εξελιχθεί σε ένα συστημικό κόμμα για να συντηρεί μια κλειστή ομάδα ανθρώπων, χωρίς κανέναν έλεγχο στα οικονομικά του! Όσο για τους υπόλοιπους, είναι γνωστή η πορεία των δύο μεγάλων κομμάτων στη Μεταπολίτευση και ο ρόλος τους στην χρεοκοπία της χώρας.
Στην Ελλάδα, υπάρχει ένα εθνικό κράτος που στο όνομα της σημαίας του, σιτίζονται οι μισοί Έλληνες εις βάρος των άλλων μισών. Αυτός είναι ο μέσος αναλογικός όρος στον οποίο συγκλίνουμε ή από τον οποίο αποκλίνουμε, ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες. Πριν το 1981, η αναλογία ήταν ένα προς τρία, με τις παλιές ελίτ της δήθεν αστικής τάξης να απολαμβάνουν την μερίδα του λέοντος, αφήνοντας στο περιθώριο, τους υπόλοιπους. Στη συνέχεια, μπήκαν και αυτοί στο κόλπο – ευρωπαϊκά κονδύλια, δάνεια- με αποτέλεσμα, σήμερα, να έχουν όλα αντιστραφεί, με ένα μικρό ποσοστό να αγωνίζεται να συντηρήσει την κατεστραμμένη οικονομία.
Επομένως, η αντιπροσώπευση στο πολιτικό σύστημα, είναι σαφέστατα αναλογική προς την πραγματικότητα που ισχύει στην κοινωνία. Από δω, το κράτος-τροφός και από κει, οι παραγωγικές τάξεις. Όποιος συνήθισε να εξαρτάται από το κράτος, θέλει σαν τρελός να το συντηρήσει. Κι όποιος δεν έχει να περιμένει τίποτα από αυτό- παρά μόνο φόρους και πόλεμο- θέλει να το διαλύσει. Τόσο απλά είναι τα πράγματα για όσους δυσκολεύονται να το καταλάβουν.
Για ποιες διαφοροποιήσεις μπορούμε να μιλάμε, όταν τα κόμματα αντλούν τους ψηφοφόρους τους από την συγκεκριμένη κοινωνία; Και για ποια αναπτυξιακή ατζέντα κομμάτων, όταν η μοναδική διέξοδος είναι η κατάλυση του πολυδάπανου κομματικού κράτους;
Σ αυτή τη χώρα υπάρχουν μόνο δύο κόμματα, οι κρατιστές και οι άλλοι. Από τη μία βρίσκονται οι πολλοί και από την άλλοι οι λίγοι. Στη μία όχθη, είναι όσοι αντλούν την χαρά της εξουσίας, παίζοντας τον ρόλο του «πάτρωνα» που χαρίζει κρατικό χρήμα και στην άλλη, οι ελάχιστοι, οι χορτασμένοι που βλέπουν τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο και έχουν ένα διαφορετικό όραμα για τον τόπο.
Δεν υπάρχει ούτε ΝΔ ούτε ΣΥΡΙΖΑ ούτε ΠΑΣΟΚ ούτε Ποτάμι. Υπάρχουν οι σταλινικοί κρατιστές, οι νεομαρξιστές κρατιστές, οι καραμανλικοί κρατιστές, οι δεξιοί κρατιστές και ό τι απέμεινε από το παλιό ΠΑΣΟΚ. Και από την άλλη, ο Μητσοτάκης, ο Θεοδωράκης, μια μεγάλη ομάδα αληθινών Φιλελεύθερων και κάποιοι λογικοί μιας ξεχασμένης ευρωπαϊκής Αριστεράς. Οι πολλοί και οι λίγοι! Οι λαϊκιστές και οι «αντιπαθητικοί»
Κι εδώ ακριβώς είναι το δίλημμα: Πώς θα κερδηθεί η εξουσία μπροστά σε ένα κοινωνικό μίγμα, απόλυτα εξαρτημένο από την παντοδυναμία του κράτους; Για φανταστείτε ο Μητσοτάκης να είχε κάνει τον δικό του κόμμα, φεύγοντας από την ΝΔ. Θα κατέληγε κάποια στιγμή, να πίνει καφέ με τον Τζήμερο σε κάποια λέσχη προβληματισμού…
Έχουμε μπλέξει πολύ άσχημα και το μέλλον είναι δυσοίωνο. Ο πόλεμος θα είναι σκληρός και δεν θα είναι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Θα είναι εναντίον όλων αυτών που θα συνασπιστούν, όχι μόνο μεταξύ τους αλλά ακόμα και με τον διάβολο για να μην χάσουν την εξουσία.
Έχουμε άραγε σχέδιο για όσα μας περιμένουν; Αυτό είναι ίσως το μεγάλο ερώτημα…
