Εκατόν τριάντα χιλιάδες ευρώ είναι η επιχορήγηση στην ταινία της κόρης του αντιπροέδρου Δραγασάκη. Το πρόβλημα είναι στο επώνυμο του «δωρολήπτη». Το ίδιο θα ισχύει αύριο και με το επώνυμο Μητσοτάκη, όπως και με τα επώνυμα των πρωτοκλασάτων υπουργών του! Τα παιδιά και οι συγγενείς των πολιτικών είναι «όμηροι» της πολιτικής και ορθώς συμβαίνει έτσι.
Προφανώς και μπορεί κάποιος να αγωνισθεί σκληρά στον στίβο την ιδιωτικής οικονομίας. Αν νομίζει ότι είναι καλός σκηνοθέτης, για παράδειγμα, δεν έχει παρά να προσπαθήσει να πείσει ιδιώτες χορηγούς ή χρηματοδότες για την αρτιότητα του εγχειρήματος του. Γιατί θα πρέπει το ταλέντο του να διερευνηθεί με τα δικά μας λεφτά; Κόβουμε συντάξεις για να χρηματοδοτούμε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες της θυγατέρας Δραγασάκη;
Μοιάζει να είναι σκληρό, αλλά είναι έτσι όπως το γράφουμε: Δεν μπορεί οι συγγενείς των πολιτικών να έχουν σχέση με τα χρήματα του κράτους. Κι αυτό οι πολιτικοί το γνωρίζουν. Δεν μπορεί να μην το γνωρίζουν. Και μην μας πει κανείς ότι η θυγατέρα ή ο υιός ενός πολιτικού κινούνται δίχως να το γνωρίζει ο πατέρας – προστάτης τους.
Κι επειδή στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για ένα θέμα … καλλιτεχνικής φύσης, θα λέγαμε και το εξής: Ας παρουσίαζε η θυγατέρα πρώτα απ' όλα δείγματα γραφής που θα αποτελούσαν από μόνα τους αδιαμφισβήτητη εγγύηση για την διαφορετικότητά της σε σχέση με τα χιλιάδες άλλα ελληνόπουλα που έχουν ανάλογα όνειρα και επιδιώξεις. Και τότε θα ήμασταν οι πρώτοι που θα υπερασπιζόμασταν το δικαίωμά της στην κρατική χρηματοδότηση. Πήγε, δηλαδή, σε κάποιο διεθνές φεστιβάλ και κέρδισε κάποιο βραβείο; Όχι τις «εντυπώσεις», αλλά την διάκριση. Προφανώς και δεν είναι η πρώτη της ταινία. Αλλά αυτό από μόνο του δεν αποτελεί στοιχείο δικαίωσης.
Ας πούμε ότι τα πράγματα είναι αλλιώς. Ότι η κόρη Δραγασάκη θα έπαιρνε την επιχορήγηση ακόμη κι αν λεγότανε Δρακοπούλου. Η αλήθεια είναι ότι επειδή την λένε Δραγασάκη δεν πείθει. Εκτός κι αν η κοινή γνώμη είχε ήδη σχηματίσει την εντύπωση ότι πρόκειται για μία περίπτωση πραγματικά ξεχωριστή.
Αυτό που συμβαίνει, κύριε Δραγασάκη, είναι η αίσθηση της πικρίας που μένει σε όσους θα ήθελαν να βρίσκονται στην θέση της κόρης σας και οι οποίοι πιστεύουν ότι αξίζουν κι αυτοί μια ανάλογη βοήθεια. Μία ανάλογη ευκαιρία να αναδείξουν το ταλέντο τους.
Η θυγατέρα σας μπορεί να είναι ο νέος Αγγελόπουλος και μακάρι! Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους της δημιουργίας. Αλλά θα έπρεπε εσείς, πρώτα απ' όλους, να την διαφυλάξετε. Εσείς της κάνετε μεγαλύτερη ζημιά από εκείνη που προκαλεί η χρηματοδότησή της σε εσάς.
Υπάρχει και το εξής! Του άλλου του έχει κοπεί η σύνταξη και τα φέρνει δύσκολα βόλτα. Κι ακούει τον Πολάκη να του λέει ότι το πρόβλημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάρει ακόμη το κράτος στα χέρια του. Ότι έχει μόνο την κυβέρνηση και όχι το κράτος. Και την άλλη μέρα μαθαίνει ότι η ταινία της κόρης σας έχει επιχορηγηθεί από αυτό το κράτος που δήθεν δεν έχετε ακόμη στα χέρια σας. Καταλαβαίνετε ότι αυτός ο άνθρωπος θυμώνει. Κι όχι άδικα…
Μπορεί όλη αυτή η ιστορία να είναι άδικη για τα παιδιά των πολιτικών. Σύμφωνοι. Ας μας πει κάποιος πως αλλιώς μπορεί να συμβεί. Όσο κάποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση είναι αδιανόητο να έχει ο κοντινός του συγγενής σχέσεις με το κράτος. Οι εξαιρέσεις μπορεί να είναι ελάχιστες κι αυτές δεν περιλαμβάνουν (ακόμη) την θυγατέρα του αντιπροέδρου της σημερινής κυβέρνησης.
Το ίδιο ισχύει για όλους και για όλα. Και θα ισχύουν και στο μέλλον. Η ανάγκη να ζούμε σε καθεστώς διαφάνειας αποκλείει αυτόματα τον συγγενή του πρωθυπουργού ή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης από τις δουλειές με το δημόσιο. Τους συγγενείς, δηλαδή, εκείνων που πραγματικά ασκούν σε μία δεδομένη στιγμή εξουσία. Ακόμη κι αν στο παρελθόν ο συγγενής αυτός έπαιρνε δουλειές από το δημόσιο. Στο κάτω – κάτω της γραφής υπάρχει και ο ιδιωτικός τομέας που μπορεί να εκτιμήσει τις αρετές και τις δεξιότητές του…
Θανάσης Μαυρίδης
