Του Αντώνη Πανούτσου
«Ο ορισμός μιας ελεύθερης κοινωνίας είναι εκεί που μπορείς να είσαι ασφαλής ενώ είσαι αντιδημοφιλής». Η φράση είναι του κυβερνήτη του Ιλινόις και υποψήφιου για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών το 1952 και το 1956 Αντλάι Στίβενσον. Η Ελλάδα που από το να είσαι τραπεζίτης μέχρι να φοράς άσπρο κράνος κινδυνεύει η σωματικής σου ακεραιότητα μέχρι η ζωή σου μόνο ελεύθερη κοινωνία δεν είναι.
Κατ' αρχήν να διευκρινίσω ότι η ιστορία με το άσπρο κράνος αφορά τον σκιτσογράφο Soloup, που το 2012 τον έδειραν στην πλατεία των Εξαρχείων επειδή οδηγούσε μηχανή φορώντας άσπρο κράνος και τον πέρασαν για «μπάτσο». Όσο για τον τραπεζίτη, φυσικά αναφέρομαι στον Λουκά Παπαδήμο, που παρ' όλο που έγινε στόχος δολοφονικής επίθεσης ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στην επαγγελματική του ιδιότητα σαν να ήταν ιδιώνυμο αδίκημα. Στην δημοκρατική Ελλάδα μπορείς να φας ξύλο από τον Ρουβίκωνα επειδή είσαι συμβολαιογράφος, από τους αγανακτισμένους επειδή είσαι δημοσιογράφος και από τους συνδικαλιστές επειδή είσαι πρώην υπουργός.
Ο λόγος είναι ότι ο Έλληνας αστός φοβάται. Φοβάται ότι θα τον πουν φασίστα και έχει μάθει να σκύβει το κεφάλι. Να κάνει ότι συμφωνεί τους εκφραστές της «λαϊκής βίας» αφού στην καλύτερη θα τον πουν φασίστα και στην χειρότερη θα τις φάει ο ίδιος. «Οι αστοί τρομάξανε» όπως λέει και το αγαπημένο τραγούδι του Παύλου Πολάκη από τα Αντάρτικα. Πως είναι δυνατόν σε μια δημοκρατία μια ολόκληρη τάξη να είναι τρομοκρατημένη αλλά ελεύθερη; Δεν είναι. Το γεγονός επιβεβαιώθηκε από την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Ιθάκη, όταν το «τραπεζίτης» έγινε ιδιώνυμο αδίκημα που ο κάτοχος του δεν μπορεί να έχει πλήρη πολιτικά δικαιώματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει αντιπολίτευση. Τους αντιλαμβάνεται σαν μια αντεπαναστατική ομάδα που δεν πρέπει να υπάρχει. Προσπάθησε να εξοντώσει την αντιπολίτευση με την Novartis και θα προσπαθήσει να το κάνει με ότι άλλο σκεφτεί στο μέλλον. Όταν ο Παναγιώτης Πικραμμένος έκλαιγε στο βήμα της Βουλής ο Παύλος Πολάκης γελούσε. Αυτά δεν γινόντουσαν πριν χρόνια αλλά πριν μήνες. Αν κάποιος πιστεύει ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Πολάκη η ασφάλεια του Παπαδήμα, του Πικραμμένου και κάθε άλλου αστού έχει την ίδια αξία με την ασφάλεια ενός λαϊκού αγωνιστή είναι πικρά γελασμένος.
Η ομιλία στην Ιθάκη ήταν το τέλος κάθε συζήτησης εξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Στους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους που φοβάται μπορεί να το παίζει αλλιώς. Στο εσωτερικό όμως ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε με τα «εμείς ή αυτοί», τα «θα τους τελειώσουμε» και με το μίσος το ταξικό. Ακόμα και σε μια πανηγυρική ομιλία όπως ήταν του Τσίπρα στην Ιθάκη για την έξοδο από τα μνημόνια το μίσος το ταξικό βγήκε. You cannot teach an old dog new tricks και για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ αργά να αλλάξει χαρακτήρα.
