Του Σάκη Μουμτζή
Η κατάρρευση της Βενεζουέλας έχει για τον ΣΥΡΙΖΑ σημαντική βαρύτητα, ίσως -διακινδυνεύω να πω- ανάλογη με αυτήν που είχε η κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων για το ΚΚΕ, τηρουμένων βέβαια των ιστορικών αναλογιών. Η πτώση του σοβιετικού κομμουνισμού όχι μόνον δεν εκτιμήθηκε σωστά, ως προς τις συνέπειες του, από την φιλελεύθερη διανόηση στην πατρίδα μας, αλλά δεν αποτέλεσε καν όπλο στον ιδεολογικό αγώνα της εναντίον της Αριστεράς, γιατί απλούστατα δεν διεξήγαγε κανέναν ιδεολογικό αγώνα.
Στην πάλη των ιδεών ο θρίαμβος των μαρξιστών ήταν αδιαμφισβήτητος, και ήταν ...άνευ αγώνος. Απόδειξη αυτής της πλήρους επικράτησης ήταν το γεγονός πως την στιγμή που ο κομμουνισμός κατέρρεε στην Α. Ευρώπη, στην Ελλάδα οι κομμουνιστές εισέρχονταν στην κυβέρνηση.
Σήμερα φαίνεται πως οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι του φιλελεύθερου χώρου δεν εκτιμούν την σημασία που έχει για τον ΣΥΡΙΖΑ η χρεοκοπία της Βενεζουέλας, μιας χώρας που αποτελούσε το πρότυπο για την ριζοσπαστική-κινηματική Αριστερά. Ως εκ τούτου δεν αποδίδουν σε αυτήν την χρεοκοπία την πολυσήμαντη διάσταση που έχει για το εσωτερικό μέτωπο της χώρας μας. Έτσι, αντί να την κάνουν σημαία της προπαγάνδας τους, αφήνουν να περνά ανεκμετάλλευτη αυτή η ευνοϊκή, για τις ιδέες τους, συγκυρία. Ας αναλογισθούμε την αντίστροφη πορεία. Τι θα ακούγαμε από τους προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ αν η Βενεζουέλα του Τσάβες ήταν ένας επίγειος παράδεισος!
Αλλά μήπως γνωρίζουν οι αστοί διανοούμενοι τι είναι προπαγάνδα; Εδώ, είναι άκαπνοι στον ιδεολογικό αγώνα, με την προπαγάνδα θα ασχοληθούν; Ως γνωστόν, η προπαγάνδα αποτελεί μια μορφή ιδεολογικής και πολιτικής πάλης στην απλοϊκή της μορφή. Σκοπός της είναι να επηρεάσει την κοινή γνώμη για την ορθότητα των απόψεων που υποστηρίζει. Κυρίως όμως αποβλέπει στην υπονόμευση των θέσεων του αντιπάλου με απλό λόγο, που είναι εύληπτος στην εκφορά του, χρησιμοποιώντας σαν όπλα την αλήθεια, την μισή αλήθεια αλλά και το ψεύδος. Η προπαγάνδα απαιτεί ανθρώπους έμπειρους και μπαρουτοκαπνισμένους, με άριστη γνώση των σύγχρονων μορφών επικοινωνίας και κυρίως με σαφή γνώση του αντιπάλου. Αυτό το παιχνίδι δεν μπορούν να το παίξουν «φλούφληδες» και «λελέδες», γιατί απαιτεί διαρκή και σκληρά κτυπήματα, που μερικές φορές είναι κάτω από την ζώνη.
Θα περίμενα λοιπόν από τους πολιτικούς του φιλελεύθερου χώρου και κυρίως από την Νέα Δημοκρατία, να αξιοποιούν καθημερινά τις δηλώσεις του Α. Τσίπρα για την Βενεζουέλα σαν πρότυπο κοινωνίας, την επίσκεψη της Δούρου και τις εγκαρδιότητες με τον Μαδούρο, τις περιοδείες του πρέσβη-που διαδέχθηκε τον ερωτύλο Φρ. Γκονσάλεζ- σε πολλές πόλεις της Ελλάδος το 2015, συνοδευόμενος από κυβερνητικά στελέχη, την «περίφημη» συμφωνία του ξαδέρφου Τσίπρα για τα ενεργειακά κλπ. Όταν χρεοκοπεί ένα καθεστώς - πρότυπο, το τίμημα αυτής της χρεοκοπίας πρέπει να το καταβάλλουν και τα κόμματα που το αναγόρευσαν σε πρότυπο, σε όποια χώρα κι αν βρίσκονται. Αυτό φυσικά δεν γίνεται αυτομάτως αλλά με τον ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα που διεξάγουν οι αντίπαλοι τους.
Ως γνωστόν, η ιδεολογική ηγεμονία μιας παράταξης προηγείται της πολιτικής της κυριαρχίας. Και αντιστρόφως, πρώτα καταρρέει ιδεολογικά ένα κόμμα και μετά ηττάται και στον πολιτικό στίβο. Αυτά τα μαθήματα για αρχαρίους δεν τα γνωρίζουν στην Νέα Δημοκρατία; Αν το κατέχουν το θέμα, προς τι αυτή η νάρκωση; Έχουν τις καθημερινές εικόνες της χρεοκοπημένης Βενεζουέλας μπροστά τους. Ας τις δουλέψουν!
