Του Παναγιώτη Γκλαβίνη
Λίγες ημέρες μετά τη συμφωνία για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, ο Έλληνας Πρωθυπουργός προχώρησε μονομερώς στη χορήγηση της 13ης σύνταξης, προκαλώντας νευρική κρίση στους δανειστές μας.
Πέντε χρόνια πριν, ένας άλλος Πρωθυπουργός έσπαζε κι αυτός τα νεύρα των δανειστών μας, ανακοινώνοντας μονομερώς τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, λίγες ημέρες μετά τη συμφωνία για το μεγαλύτερο κούρεμα κρατικού χρέους που δόθηκε ποτέ σε πρωθυπουργό πτωχευμένου κράτους στη σύγχρονη ιστορία.
Μοιραία, ο κύριος Παπανδρέου έχασε την εμπιστοσύνη των δανειστών στο πρόσωπό του και ανεξαρτήτως του τι έγινε πίσω στη χώρα, ήταν σαφές ότι δεν μπορούσε πλέον να συνδιαλέγεται για λογαριασμό της χώρας ως αξιόπιστος συνομιλητής μαζί τους.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον κύριο Τσίπρα, πλην όμως αυτός διαθέτει μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δεν φυλλοροεί όπως του ΓΑΠ, ώστε να δώσει αυτή την λύση στο πρόβλημα της χαμένης αξιοπιστίας του, όπως συνέβη τον Νοέμβριο του 2011.
Ούτε και μοιάζει σε τίποτε ο Τσίπρας του κυρίου Παπανδρέου, που αντί να οδηγήσει τη χώρα σε περιπέτειες, όπως ήταν στο χέρι του προκαλώντας εκλογές, επέλεξε, μόνος αυτός από τους πολιτικούς ηγέτες που διαχειρίστηκαν μέχρι σήμερα την κρίση, να επιδείξει υπευθυνότητα και να αποχωρήσει οικειοθελώς από την εξουσία, δυο χρόνια μετά την πάνδημη ανάδειξή του σε αυτήν. Η Ιστορία θα του το πιστώσει.
Ο κύριος Τσίπρας, το ξέρουμε, αν και επανεξελέγη Πρωθυπουργός τον Σεπτέμβρη του 2015 με τις μισές ψήφους του ΓΑΠ, δεν πρόκειται ν' αφήσει την πρωθυπουργία, παρά μόνον αν υποχρεωθεί από τους δανειστές.
Οι δανειστές, όμως, δεν προτίθενται να τον οδηγήσουν στην έξοδο. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται από την μέχρι τώρα αντίδρασή τους στη μονομερή ενέργειά του. Όσο για την αστεία επιστολή που έβαλαν και υπέγραψε ο κ. Τσακαλώτος για λογαριασμό του, αυτή είναι στην πραγματικότητα το συγχωροχάρτι που δώσανε οι Ευρωπαίοι στον Έλληνα Πρωθυπουργό, ο οποίος, διά στόματος του άλλου έμπιστου συνεργάτη του, του κ. Φλαμπουράρη, τους υποσχέθηκε πως θα το ξανακάνει.
Και το ερώτημα που τίθεται, κατόπιν αυτού, είναι ένα: ποια είναι η ατζέντα των δανειστών για την Ελλάδα το 2017;
Διότι, αν θέλουν να πετύχει το τρίτο πρόγραμμα, να βγούμε σε βιώσιμη ανάπτυξη κι από 'κει στις αγορές, γνωρίζουν καλά πως με την τωρινή Κυβέρνηση, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει.
Από την άλλη, αν ο Κυριάκος έρθει στα πράγματα, δεν θα μπορέσουν να επιβάλουν την τελική λύση στη χώρα μ' αυτόν Πρωθυπουργό, όσο εύκολα θα μπορούσαν να το κάνουν με τον κ. Τσίπρα, εάν και όταν το αποφασίσουν. Τότε θα μας πουν, με πολύ μεγάλη ευκολία, αν όχι και με κάποια ευχαρίστηση, λυπούμαστε αλλά τον ψηφίσατε τέσσερις φορές.
Ενώ με τον Μητσοτάκη, οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι ομοϊδεάτες του. Πρόκειται για αστούς, δεξιούς, φιλελεύθερους και χριστιανοδημοκράτες, που όλο και κάποιες αναστολές θα έχουν απέναντί του για να φερθούν με ιταμό τρόπο στη χώρα, όταν μάλιστα θα τους θυμίσει και τον σκελετό που κρύβουν στην ντουλάπα τους, γιατί δεν πίστεψαν τον Σαμαρά όταν τους προειδοποιούσε ποιοι θα έρχονταν μετά απ' αυτόν στην εξουσία.
Άρα, δύσκολα θα μπορούσαν να του αρνηθούν χώρο και χρόνο και μια τελευταία ευκαιρία να κρατήσει την Ελλάδα στο Ευρώ.
Το θέλουν, όμως, κάτι τέτοιο; Ποια είναι η ατζέντα τους για την Ελλάδα; Μήπως δεν υπάρχει χώρος σ' αυτήν για τον Μητσοτάκη;
Το 2017 ξημερώνει και σε λίγο θα ξέρουμε αν θα μείνουμε στο Ευρώ ή όχι. Αν θα έχουμε τουλάχιστον μια τελευταία ευκαιρία γι' αυτό.
* Ο κ. Γκλαβίνης είναι αν. καθηγητής διεθνούς οικονομικού δικαίου στη Νομική Σχολή ΑΠΘ
