Οι διαρροές από την Κουμουνδούρου λένε ότι στις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις που διενεργούν οι ίδιοι, η δημοσκοπική διαφορά ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον φτάσει στις τέσσερις μόλις μονάδες. Όταν ακούω κάτι τέτοια, παραδόξως δεν θυμάμαι τις δημοσκοπήσεις του Βερναρδάκη το 2019, αλλά μια γριά από το χωριό μου που διατεινόταν ότι τα ‘λεγε τακτικά με τον Άη Γιώργη. Αυτό το αλαφροΐσκιωτο ταιριάζει καλύτερα στην περίπτωση.
Δεν το γράφω ειρωνικά. Ίσα-ίσα που κατανοώ την εσωτερική τους ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι, όπως κατανοώ και την πολιτική πίεση της ηγεσίας τους να κατασκευάσει μια εικονική πραγματικότητα για τους οπαδούς της. Όχι ότι ο ΣΥΡΙΖΑϊκός κόσμος θα πιστέψει ότι υπάρχει τέτοια ξαφνική αντιστροφή, μάτια έχουν και βλέπουν οι άνθρωποι. Απλώς, είναι σε τέτοιο πολιτικό χάλι ως κόμμα, που ακόμα και ένα αμφίσημο «λες..;» να πει ο απογοητευμένος οπαδός τους, κέρδος είναι γι αυτούς.
Τώρα για να σοβαρευτούμε, ο Τσίπρας έχει πρόβλημα ουσίας. Δεν έχει καμία στρατηγική και στο μόνο που ελπίζει για να βγει στον αφρό είναι στη διαρκή έλευση έξωθεν ατυχημάτων που θα φθείρουν την κυβέρνηση. Η στρατηγική του εξαντλείται στην ελπίδα να βρέχει διαρκώς λιμούς, λοιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς, πλημμύρες και ακρίβιες, που θα πέφτουν ακατάπαυστα πάνω στην κεφαλή του Κυριάκου αποψιλώνοντας τον από επιχειρήματα και λαϊκή υποστήριξη.
Εντάξει, κάθε αντιπολίτευση το ελπίζει αυτό, το δικαιούται και ο Τσίπρας. Αλλά επειδή τα ως τώρα αποτελέσματα αυτής της «στρατηγικής» είναι πενιχρά με τον χρόνο τους να τελειώνει, ο Τσίπρας νιώθει την ανάγκη να χωρίσει το κοινό του σε δυο κατηγορίες. Στους αφελείς που θα πιστέψουν ότι υπάρχουν αόρατες δημοσκοπήσεις στις οποίες η διαφορά μειώθηκε στις τέσσερις μονάδες και στους άλλους πιο σοβαρούς που δεν πείθονται με φούμαρα, άρα θέλουν κάτι αξιοπρεπέστερο.
Για τους δεύτερους έχει τη θεωρία του μετρό. Άλλη μπαρούφα κι αυτή, αλλά πιο επεξεργασμένη σε σύγκριση με το κουτόχορτο που ταΐζει την κατηγορία των χαχόλων και των φανατικών. Το εκλογικό σώμα, λέει αυτή η σοφιστεία, είναι σαν τους επιβάτες του μετρό. Όταν θέλουν ν' αλλάξουν γραμμή, δεν πηδάνε από κινούμενο βαγόνι σε βαγόνι, αλλά κατεβαίνουν στην αποβάθρα και περιμένουν λίγο. Κοντολογίς, το εκλογικό σώμα έχει κατέβει απ' το βαγόνι του Κυριάκου και σε λίγο θα επιβιβαστεί στο βαγόνι του Τσίπρα. Άρα δεν υπάρχει καμία ανησυχία που επί του παρόντος ο ΣΥΡΙΖΑϊκός συρμός είναι άδειος, αρκεί να γεμίζουν οι αποβάθρες από δραπέτες του Μητσοτάκη.
Έχει την πλάκα της κι αυτή η θεωρία, που όμως δεν εξηγεί πώς διάβολο το 2017, το 2018 και το 2019, οι ΣΥΡΙΖΑίοι επιβάτες σάλταραν απ’ ευθείας στο κινούμενο βαγόνι της ΝΔ και δεν έμειναν να ξεροσταλιάσουν κανένα δίχρονο στις αποβάθρες πριν αλλάξουν στρατόπεδο. Άλλαξαν φαίνεται οι συνήθειες μετακίνησης από τότε και ο μόνος που το πήρε χαμπάρι είναι ο Αλέξης…
