Να συμφωνήσουμε ότι ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας. Όχι αν θα έπρεπε να είναι, αλλά τι λένε τα στοιχεία. Από την άλλη, τα στοιχεία λένε και κάτι ακόμη! Ότι η «βαριά βιομηχανία» της χώρας δεν είναι στο γκρουπ των... «αρίστων» της Ευρώπης. Ναι μεν ζούμε στην ομορφότερη γωνιά της γης, αλλά, κατά τα φαινόμενα, δεν είμαστε και ο εξυπνότερος λαός του πλανήτη. Αν ήταν άλλοι στη θέση μας, θα είχαν εκμεταλλευτεί καλύτερα το... οικόπεδο.
Οι εκπρόσωποι της βιομηχανίας (της όποιας βιομηχανίας έχει απομείνει μετά τη βάναυση επέλαση του μπλε, πράσινου και ερυθρού σοσιαλισμού στη χώρα) εξεγείρονται κάθε φορά που ο τουρισμός αναφέρεται ως «βιομηχανία». Εν μέρει έχουν δίκιο, καθώς αισθάνονται αδικημένοι από το ελληνικό κράτος. Ο τουρισμός δεν είναι βιομηχανία. Είναι ένας κλάδος υπηρεσιών. Καλώς υπάρχει και θα μπορούσε να είναι και πολύ μεγαλύτερος και να προσφέρει πολύ περισσότερα απ' όσα προσφέρει στην Οικονομία. Αλλά δεν είναι βιομηχανία και δεν μπορεί να προσφέρεται ως άλλοθι, για να δικαιολογεί το κράτος την απρεπή συμπεριφορά του απέναντι στον κόσμο της παραγωγής.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι ο ελληνικός τουρισμός έχει περιθώρια περαιτέρω ανάπτυξης, χωρίς αυτό να αποκλείει την αναγκαιότητα να ενισχυθεί ο χώρος της βιομηχανίας ή της τεχνολογίας ή της πρωτογενούς παραγωγής. Δεν είναι απαραίτητο να ρίξουμε το βάρος μόνο στον τουρισμό ή μόνο στη βιομηχανία.
Από την άλλη πλευρά, πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και να προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις. Οι οποίες πολλές φορές είναι και πολύ απλές, όπως φάνηκε στην υπόθεση της άρσης του cabotage. Ο φόβος των πολιτικών απέναντι στην οργανωμένη μειοψηφία των... λιμενεργατών, των επαγγελματιών κλακαδόρων της Αριστεράς, στέρησε από την ελληνική Οικονομία σημαντικά έσοδα. Κι αυτό αποδείχτηκε. Για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Το πρόβλημα δεν είναι το συνδικαλιστικό κίνημα ή οι διεκδικήσεις των εργαζομένων. Κάθε άλλο! Το πρόβλημα ήταν το καπέλωμα των συνδικαλιστικών ενώσεων από τυφλούς ιδεοληπτικούς...
Και ο μεγάλος εχθρός στην περίπτωση της κρουαζιέρας ήταν ο ίδιος που είναι σήμερα σε κάθε μορφή επιχειρηματικότητας: Το κράτος! Το κράτος είχε βάλει όρους και κανόνες που απαγόρευαν την κρουαζιέρα. Το κράτος σήμερα έχει αποφασίσει ότι ο τουρισμός στην Ελλάδα θα πρέπει να μην είναι ανταγωνιστικός με τις υπόλοιπες αγορές της Ευρώπης, επιβάλλοντας μία από τις σκληρότερες φορολογίες. Όταν ο ΦΠΑ στην Ελλάδα είναι στο 23% και την ίδια ώρα στις άλλες αγορές είναι στο 8% ή στο 10%, τότε υπάρχει πρόβλημα με το καλημέρα. Ναι, λένε οι άνθρωποι στο οικονομικό επιτελείο «αλλά, ποιος θα πληρώσει τα διαφυγόντα έσοδα;». Αυτή είναι μία καλή ερώτηση! Ή αλλιώς ένας εύκολος τρόπος για να αποφύγουν τις δύσκολες εργασίες. Το αντικειμενικό θέμα στην προκειμένη περίπτωση είναι τα... κέρδη των μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων. Αν αυτά εμφανίζονται στην Ελλάδα ή χάνονται στον μαγικό κόσμο των φορολογικών παραδείσων. Αν η επίλυση στο πρόβλημα είναι ο υψηλός ΦΠΑ, τότε κάτι δεν πάει καλά στον τρόπο εργασίας των δημοσίων λειτουργών μας. Η λύση δεν είναι εύκολη. Απαιτεί εργασία. Αλλά ποια είναι η εργασία της εφορίας, αν όχι αυτή; Έχουν επίσης σκεφτεί ότι η αύξηση των τουριστών και του τζίρου μπορεί να αντισταθμίσει τον μειωμένο ΦΠΑ;
Πώς θα αυξηθεί η τουριστική κίνηση; Με νέες επενδύσεις. Με νέες κατηγορίες τουρισμού. Για παράδειγμα, ο ιατρικός τουρισμός. Υπάρχουν εξειδικευμένες εταιρείες στο εξωτερικό, τις οποίες μπορούμε να φέρουμε και στην Ελλάδα. Άλλο παράδειγμα είναι οι ηλικιωμένοι. Αλλά το καλύτερο παράδειγμα είναι η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη. Οι μεγάλες πόλεις της Ευρώπης προσελκύουν εκατομμύρια τουρίστες. Γιατί όχι και οι δύο μεγάλες πόλεις της Ελλάδας; Έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση σε σχέση με το παρελθόν. Αλλά η συνεισφορά του κράτους δεν ήταν εκείνη που θα περίμενε κανείς. Περισσότερο λειτούργησε η ίδια η αγορά. Ωστόσο, τα περιθώρια είναι πολύ μεγάλα. Και σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για τουρισμό 12 μήνες τον χρόνο και με προφανή οφέλη για μια ευρύτερη γκάμα επαγγελματιών πέραν των ξενοδόχων.
Λένε ότι χρειαζόμαστε ένα νέο σχέδιο για τον τουρισμό. Δηλαδή, νέες επιτροπές και νέες αποφάσεις της κεντρικής διοίκησης. Στην πραγματικότητα, χρειαζόμαστε το ακριβώς αντίθετο! Λιγότερα «σχέδια» και περισσότερες δράσεις. Λιγότερους φόρους και περισσότερη φαντασία. Κάτι στο οποίο δεν εμπλέκεται μόνο ένα υπουργείο, αλλά ολόκληρη η κυβέρνηση. Το Παιδείας, το Πολιτισμού, το Προστασίας του Πολίτη! Αλλά και η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ο τουρισμός δεν είναι το read the room. Δεν είναι το σουβλάκι με το τζατζίκι. Ούτε μία ξαπλώστρα κάτω από τον ήλιο. Είναι κάτι περισσότερο! Είναι να μάθει κάποιος να πουλάει σωστά το προϊόν του και να προσφέρει υψηλό επίπεδο υπηρεσιών. Κάτι που στο τέλος ισχύει για τα πάντα και παντού. Είτε μιλάμε για τουρισμό είτε για μία βιοτεχνία ραφής έτοιμων ρούχων. Πόσο μάλλον στον τουρισμό! Αντί λοιπόν το υπουργείο Τουρισμού να κάνει διαρροές «σχεδίων» στον Τύπο, ας ασχοληθεί με τα βασικά. Με την αλφαβήτα! Πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι ταξιτζήδες, ποιος έχει δικαίωμα να σερβίρει στον τουρίστα. Αυτά είναι δύο θέματα. Έχουμε δεκάδες ακόμη. Αρκεί να υπάρχει άνθρωπος πρόθυμος να εργαστεί.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
*Αναδημοσίευση από τη στήλη Εκ Θέσεως του Φιλελεύθερου που κυκλοφόρησε στις 16 Μαΐου.
