Του Γιάννη Λοβέρδου
Ο μεγαλύτερος εχθρός της Ελλάδας δεν είναι ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Φινλανδοί, ούτε οι Τούρκοι, ούτε η λέσχη Μπίλντερμπεργκ, ούτε οι εβραιομασόνοι ούτε οι Νεφελίμ. Ο μεγαλύτερος εχθρός της είμαστε εμείς οι Έλληνες.
Με τον ωχαδερφισμό μας, με την κουτοπονηριά μας, με τη μιζέρια μας, με τον φρατριασμό μας, με την ανηθικότητα μας, με την αχαριστία μας, με την κακή νοοτροπία μας. Ότι όλοι μας οφείλουν κι εμείς δεν έχουμε καμία υποχρέωση.
Οι πολιτικοί μας είναι πράγματι άθλιοι. Γιατί εμείς τους ψηφίζουμε. Οι πολιτικοί μας είναι ψεύτες γιατί δεν αντέχουμε την αλήθεια. Και θα συνεχίζουμε να ψηφίζουμε όσους μας λένε τα μεγαλύτερα παραμύθια. Όπως έλεγε ο αλήστου μνήμης Χίτλερ: «Όσο πιο εξωφρενικό είναι το ψέμα, τόσο πιθανότερο είναι να το πιστέψει ο κοσμάκης». Και προσπαθούμε συστηματικά να επιβεβαιώσουμε την ρήση αυτή.
Αν δεν αλλάξουμε όλα αυτά, η χώρα δεν έχει ούτε μέλλον ούτε σωτηρία. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Όσο κι αν με βρίσετε, όσο κι αν με αντιπαθήσετε επειδή δεν σας λέω αυτά που ενδεχομένως θα θέλετε να ακούσετε. Αλλά εμείς οι ''Ελληνες, στην πλειοψηφία μας (διότι υπάρχουν ακόμα σοβαροί άνθρωποι στη χώρα, μολονότι έχω την αίσθηση ότι λιγοστεύουν καθημερινά) φταίμε για όλα.
Δείτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, του τρόπου σκέψης, της συμπεριφοράς και της νοοτροπίας των Ελληναράδων, που δυστυχώς αφθονούν στην εποχή μας. Προ ημερών, ένα βράδυ γυρνώντας σπίτι πήρα ταξί. Ο ταξιτζής με έντονη κρητική προφορά μου γκρίνιαζε ότι το μεροκάματο είναι ασήμαντο διότι το ταξί δεν είναι δικό του αλλά νοικιάζει το μισό, για μια βάρδια δηλαδή. Τον ρώτησα τι έκανε πριν έλθει στην Αθήνα. Μου είπε ότι στην Κρήτη είχε 180 στρέμματα καλλιεργήσιμα κι έβγαζε λάδι, σταφύλι κι όλα τα καλά του Θεού. Φυσικά κατάλαβα ότι ακόμα κι αν τα 180 στρέμματα ήταν υπερβολή, και 18 από αυτά αν ήταν πραγματικά, ο άνθρωπος αυτός κι η οικογένεια του ήταν τυχεροί. Γι' αυτό έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Κι όταν τον ρώτησα γιατί τα εγκατέλειψε μου είπε ότι η δουλειά στη γη ήταν δύσκολη και δεν έπιανε καλές τιμές. Φυσικά ήταν πρώην ΠΑΣΟΚ και νυν ΣΥΡΙΖΑ κι ήλπιζε ακόμα πως θα έβρισκε τρόπο να διοριστεί στο Δημόσιο.
Δεν θέλησα να διαλύσω την ψευδαίσθηση του. Διότι είχα στενοχωρηθεί. Σε μια μικρή ιστορία περιγραφόταν όλη η κακοδαιμονία του τόπου. Ένας άνθρωπος που εγκατέλειψε την ευλογημένη Κρήτη και αρκετά στρέμματα γης για να έρθει στην Αθήνα να νοικιάζει μισό ταξί, να περιμένει μπας και διοριστεί στο Δημόσιο. Και να βρίζει τους κακούς ευρωπαίους που δεν θέλουν την ανάπτυξη μας. Όλη η μιζέρια, η αβελτηρία, η διαστροφή σε μια ενδεικτική ιστορία. Με τέτοια νοοτροπία, να είστε σίγουροι. Δεν υπάρχει καμία σωτηρία για την Ελλάδα...
