Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ' έναν γνήσιο, έστω και γεμάτο αυταπάτες αριστερό και σ' έναν εκκολαπτόμενο «κανονικό» σοσιαλδημοκράτη; Ο πρώτος στέκει χαμογελαστός μπροστά-μπροστά στην συγκένρωση της πρωτομαγιάς, με κατακόκκινο γαρίφαλο στο πέτο. Ο δεύτερος παίρνει το ελικόπτερο και παρέα με την γυναικούλα του και τα παιδιά του, πάει ολιγοήμερες οικογενειακές διακοπές στην Φοινικούντα.
Σα να λέμε, ο πρώτος θυσιάζει την προσωπική του ζωή στον δίκαιο αγώνα των προλεταρίων για μια καλύτερη ζωή, ενώ ο δεύτερος δίνει μεγαλύτερη σημασία στην οικογενειακή γαλήνη και την ισορροπημένη ανατροφή των τέκνων του. Καμιά από τις δυο αυτές φιγούρες δεν είναι μήτε καταδικαστέα, μήτε επιλήψιμη. Είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Και ο ένας και ο άλλος παλεύουν για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία, απλώς φαίνεται ότι έχουν διαφορετικές ιεραρχήσεις στα μέσα που θα το πετύχουν.
Εδώ που τα λέμε, από τα δεκατέσσερα του τρέχει στις Πρωτομαγιές ο Αλέξης. Τριάντα χρόνια ενεργό υπηρεσία συμπλήρωσε πια. Και ναυτεργάτης να ήταν, θα είχε καταθέσει χαρτιά για σύνταξη. Ας πάει και κανένας άλλος στις συγκεντρώσεις βρε αδερφέ, ας πάρει επιτέλους την σκυτάλη η νέα γενιά. Αλλάζει ο άνθρωπος καθώς περνούν τα χρόνια, βαραίνει, κουράζεται να κάνει τα ίδια και τα ίδια, θέλει πότε-πότε και κάτι το διαφορετικό. Κι αν πήγε με ελικόπτερο στην Φοινικούντα, το 'κανε μόνο και μόνο για να κερδίσει μερικές παραπάνω ώρες για τα παιδιά. Θα το κατακρίνουμε κι αυτό δηλαδή; Ως που θα φθάσει πια αυτή η αντιπολιτευτική μανία εναντίον του;
Κι έπειτα θέλει να σκεφτεί ο άνθρωπος. Την προεκλογική του στρατηγική, το αναπτυξιακό μοντέλο της μεταμνημονιακής Ελλάδας, τι θα κάνει με τον Δημήτρη Καμένο, πόσο εγκληματίας είναι η Μαρέβα, πως θα πυροβολήσει τον Μαρινάκη… μπορεί να λειτουργήσει το μυαλό νηφάλια όταν ακούει απ' τα μεγάφωνα το «πάγωσε η τζιμινιέρα»; Άσε που ποτέ δεν κατάλαβε τι ακριβώς είναι η τζιμινιέρα κι όποτε το ακούει αποσυντονίζεται. Ενώ στα φοινικόδεντρα της Φοινικούντας, έχει άλλη ηρεμία. Θυμίζει και λίγο Κούβα η περιοχή και τον αγαπημένο του Ερνέστο, για χάρη του οποίου βάφτισε τον γιο του. Ευτυχώς που έκανε μικρός παιδιά, αλλιώς τώρα ο Φοίβος-Ερνέστος θα ήταν Φοίβος-Ντόναλντ (από το κολλητό του τον πλανητάρχη), ας είναι…
Είναι κι αυτό το απόφθεγμα του Τσόρτσιλ που παλιότερα χλεύαζε, αλλά τώρα –περιέργως- δεν του φεύγει απ' το μυαλό: «Όποιος δεν είναι σοσιαλιστής στα είκοσι δεν έχει καρδιά, όποιος παραμένει σοσιαλιστής στα τριάντα δεν έχει μυαλό». Αυτά κάνουν οι συναναστροφές με τις Μέρκελ και τους Μακρόν, σε κάνουν αστό σοσιαλδημοκράτη πριν καν το καταλάβεις. Μεταξύ μας τώρα, τον έχει απογοητεύσει λιγάκι κι αυτό το εργατικό κίνημα. Ως πρωθυπουργός του 'χει προσφέρει απλόχερα όλες τις ευκαιρίες για να φουντώσει και να μαζικοποιηθεί, αλλά αυτό παραμένει ισχνό και κατσιασμένο. Άρα μάλλον δεν υπάρχει μέλλον εκεί, καλύτερα να στραφεί σ' έναν άλλον ταξικό συνδυασμό που περιλαμβάνει σοσιαλδημοκρατία και οικογενειακή γαλήνη. Ωριμάζει ο άνθρωπος…
