Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ψηφίστηκε χθες, από την ολομέλεια της Βουλής, το νομοσχέδιο για την αναδοχή και την υιοθεσία παιδιών και φυσικά το άρθρο 8 του εν λόγω νομοσχεδίου που δίνει το δικαίωμα στα ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης να προχωρήσουν σε αναδοχή παιδιού.
Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα ξεχωριστό θέμα που δημιουργεί προβληματισμούς στην κοινή γνώμη, χωρίς να καταλήγει σε καθαρές λύσεις. Παρόλα αυτά, στο πλαίσιο στήριξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι χρήσιμο η πολιτεία να νομοθετεί, δίνοντας διεξόδους και σε ομόφυλα ζευγάρια να γίνουν ανάδοχοι γονείς.
Ίσως θα πρέπει να είναι κανείς ειδικός για να διαμορφώσει εμπεριστατωμένη άποψη για την αναδοχή. Παρόλα αυτά, το ζήτημα παράγει ταυτόχρονα, έντονο επικοινωνιακό και πολιτικό ενδιαφέρον.
Από τη μία, σε κάθε ηλεκτρονική αναζήτηση του νομοσχεδίου, πρώτη εικόνα που εμφανίζεται είναι η μορφή του «Τζέισον- Αντιγόνη»! Από την άλλη, το όνομα της πολιτικής διαχείρισης που καταγράφεται στην ειδησεογραφία είναι του βουλευτή των ΑΝΕΛ Κώστα Κατσίκη...
Τι είναι ο «Τζέισον- Αντιγόνη»; Είναι ο άνθρωπος που προσέφυγε στη Δικαιοσύνη ζητώντας αφενός να προσθέσει στην ταυτότητά του το όνομα Αντιγόνη και αφετέρου να διαγραφεί το φύλο του και να αποκαλείται «Το Τζέισον Αντιγόνη». Το δικαστήριο τον δικαίωσε, καθώς μπορεί πλέον να προσθέσει στη ληξιαρχική πράξη γέννησης το όνομα «Αντιγόνη» ωστόσο δεν μπορεί να απαλείψει το φύλο, όπως είχε αιτηθεί.
Ο δε βουλευτής Κατσίκης δεν χάνει ευκαιρία να εγείρει θέματα αρχών και να προκαλεί με τις κάθετες απόψεις του κάθε φορά που προκύπτει σχετικό νομοσχέδιο. Θα έλεγε μάλιστα κάποιος ότι το κάνει επίτηδες, αναζητώντας το ρόλο του θεματοφύλακα της "φυσιολογικής ελληνοχριστιανικής οικογένειας". Από τη στιγμή μάλιστα, που έχει την πολυτέλεια να καταψηφίζει ό τι δεν του αρέσει αφού το ψηφίζουν οι άλλοι των αντίπαλων κομμάτων...
Η αντιπαράθεση των δύο άκρων (Τζέισον- Αντιγόνη και Κατσίκης) μου θυμίζει κάπως, την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπου μεταξύ δύο αντιφατικών προκλήσεων, προέκυψε μία «παραγωγική» και «έντιμη» συνεργασία στη δίκαιη νομή της εξουσίας. Και αν αφήσω λίγο τη φαντασία μου να τρέξει, μπορεί να φτιάξω την εικόνα του Τζέισον με τον Κατσίκη να πίνουν καφέ στο ίδιο τραπέζι, στο καφενείο της Βουλής! Όχι γιατί προσπαθούν να βρουν τη "χρυσή τομή" στις αντιθέσεις τους αλλά για να συντονίσουν τις προσπάθειες προκειμένου να παίζουν ακόμα πιο πολύ στα κανάλια και στα πρωτοσέλιδα.
Κάνει πολιτική ο «διονυσιακός» Τζέισον με την φανταχτερή του «υπερπαραγωγή»; Ή κάνει πολιτική ο Κατσίκης που αναπαράγει τις κοινότυπες ομοφοβικές απόψεις του μέσου Έλληνα;
Κάνει πολιτική μήπως η κυβέρνηση των δύο αντιπροσωπευτικών για την κοινωνία, εταίρων; Το μόνο που συμβαίνει στην πραγματικότητα, είναι η διαχείριση της πρόκλησης και του ιδιότυπου λαϊκισμού, ακολουθώντας ταυτόχρονα τις οδηγίες του μνημονίου για να μην χαθεί το τρένο της εξουσίας.
Όσο για την διεκδίκηση του «ουδέτερου φύλλου», η κυβέρνηση το έχει πετύχει εδώ και πολύ καιρό, χωρίς να αφήσει καμία αμφιβολία σε όλους μας για την συνύπαρξη στο ίδιο σώμα της «Αριστεράς» και της «Ακροδεξιάς». Ενωμένες πάντα, με την ίδια κουτοπόνηρη αφέλεια ολοκληρωτισμού που τις διακρίνει...
