Τζ. Γκάλι: Η συμφωνία Ρώμης-Βρυξελλών δεν είναι «happy end» για την Ιταλία

Τζ. Γκάλι: Η συμφωνία Ρώμης-Βρυξελλών δεν είναι «happy end» για την Ιταλία

Ο Ματέο Σαλβίνι δείχνει να αλλάζει στάση σε ότι αφορά τα μέτρα που θα εφαρμοστούν το 2019 καθώς το πάθημα με την καταστροφική άνοδο των spreads φαίνεται πως του έγινε μάθημα. Αυτό εκτιμά ο Ιταλός οικονομολόγος και πολιτικός Τζαμπάολο Γκάλι, προσθέτοντας παράλληλα ότι η συμφωνία με την Ευρώπη για τον προϋπολογισμό δεν λύνει τα προβλήματα της Ιταλίας, ενώ αναμένεται να ξεσπάσει νέα κόντρα το ερχόμενο φθινόπωρο καθώς τα νούμερα για το 2020… δεν βγαίνουν.

Σε ότι αφορά το κόστος δανεισμού για το ιταλικό δημόσιο και τις τράπεζες, ο κ. Γκάλι τονίζει ότι αυτό θα υποχωρήσει σε επίπεδο που δεν θα θεωρείται «απειλητικό», μόνο

στην περίπτωση που η ιταλική κυβέρνηση προχωρήσει σε σαφέστατη δέσμευση για δημοσιονομική υπευθυνότητα τόσο το 2019 όσο και τα επόμενα χρόνια.

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μαριόλη

Πιστεύετε ότι η συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ της ιταλικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για έλλειμμα στο 2,04% οδηγεί σε… happy end το ιταλικό σίριαλ ή θα πρέπει να αναμένουμε νέα επεισόδια όσο θα πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές;

Κατ' αρχάς θα ήθελα να πω ότι η απόφαση της Κομισιόν να κάνει δεκτό τον στόχο του 2,04% δεν ευχαριστεί τις χώρες της «Χανσεατικής Ένωσης». Επίσης, δεν πρόκειται για «happy end» καθώς ο προϋπολογισμός συνεχίζει να περιέχει στοιχεία που δεν ικανοποιούν: πολύ υψηλότερες δαπάνες, πολύ περιορισμένες επενδύσεις, υψηλή φορολογία για τις επιχειρήσεις. Επιπρόσθετα, η διαρθρωτική προσαρμογή είναι μηδενική, συνεπώς δεν υπάρχει καμία βελτίωση στη δημοσιονομική κατάσταση της Ιταλίας.

Παρ' όλα αυτά, θεωρώ απίθανο να υπάρξουν νέα επεισόδια εντάσεων με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή πριν τις εκλογές. Η ένταση θα κλιμακωθεί εκ νέου το ερχόμενο φθινόπωρο, όταν θα πρέπει να καταρτιστεί ο νέος προϋπολογισμός, διότι τα νούμερα για το 2020 και το 2021 δεν είναι σύμφωνα με τα μέτρα που προσπαθεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση.

Μπορείτε να εξηγήσετε γιατί ο Σαλβίνι δείχνει να αλλάζει στάση; Ρωτάω γιατί μετά τις διαδηλώσεις στη Γαλλία που ανάγκασαν τον Μακρόν να αυξήσει το στόχο για το έλλειμμα πάνω από το 3%, απέκτησε ένα πολύ καλό διαπραγματευτικό εργαλείο το οποίο δεν χρησιμοποίησε. Μήπως ευθύνονται οι αγορές;

Το πάθημα για τον Σαλβίνι έγινε μάθημα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο και πλέον συνειδητοποιεί ότι οι αγορές είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Και μία συμφωνία με την Κομισιόν ενδέχεται να συμβάλλει στον περιορισμό του spread, το οποίο είχε φτάσει σε μη βιώσιμα επίπεδα, ξεπερνώντας κατά πολύ τις 300 μονάδες βάσης.

Ακόμη και μετά τις θετικές εξελίξεις μέσω των οποίων η Ιταλία αποφεύγει τη «διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος», εκτιμάτε ότι οι ιταλικές τράπεζες μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τόσο υψηλά επιτόκια (θυμίζω ότι η UniCredit δανείστηκε πρόσφατα με σχεδόν 8%);

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Όχι δεν μπορούν. Ούτε το ιταλικό δημόσιο ούτε οι τράπεζες μπορούν να συνεχίσουν για πολύ ακόμη με το spread στα τρέχοντα επίπεδα. Υπάρχει η ελπίδα ότι η συμφωνία με την Κομισιόν θα συμβάλλει στην υποχώρηση του κόστους δανεισμού σε πιο βιώσιμα επίπεδα. Όμως, κατά την άποψή μου, αυτό θα συμβεί μόνο στην περίπτωση που η κυβέρνηση προχωρήσει σε σαφέστατη δέσμευση για δημοσιονομική υπευθυνότητα τόσο το 2019 όσο και τα επόμενα χρόνια.

Οι επίσημες προβλέψεις τοποθετούν την ανάπτυξη του ΑΕΠ μεταξύ 1%-1,5% το 2019, με την Ιταλία να σημειώνει τις χειρότερες επιδόσεις από την δημιουργία της Ευρωζώνης, παρουσιάζοντας υπερβολικές οικονομικές ανισορροπίες. Υπάρχει διέξοδος;

Ναι, θεωρώ ότι υπάρχει διέξοδος. Τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα είναι η πολυπλοκότητα της γραφειοκρατίας και η αναποτελεσματικότητα του δικαστικού συστήματος. Δυστυχώς, η αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών δεν βρίσκεται στο… ραντάρ της υφιστάμενης κυβέρνησης.

Ποια είναι η εκτίμησή σας για την πολιτική κατάσταση στην Ιταλία ενόψει των ευρωεκλογών;

Δεν βλέπω πιθανό να χάνουν οι λαϊκιστές μεγάλο ποσοστό της στήριξης που απολαμβάνουν πριν τις ευρωεκλογές. Δείχνουν ότι είναι ικανοί να τα βγάζουν πέρα με απίστευτες αντιφάσεις, όπως το να δηλώνουν υπέρ της εθνικής κυριαρχίας αλλά ο προϋπολογισμός να γράφεται στις Βρυξέλλες.