Του Ανδρέα Λοβέρδου
Το φετινό καλοκαίρι υπήρξε καταστροφικό για τον Πρωθυπουργό. Στην κοινωνία, την πολιτική και την οικονομία η «μια στραβή» διαδεχόταν την άλλη. Για να αρχίσω από το τελευταίο πεδίο αναφοράς, την οικονομία, το αφήγημα ή ακριβέστερα το παραμύθι της καθαρής εξόδου απεδείχθη θνησιγενές και ως εκ τούτου βραχύβιο. Παρά την τυπική όχι όμως και ουσιαστική ολοκλήρωση της μνημονιακής περιόδου το κόστος δανεισμού παραμένει σε απαγορευτικά επίπεδα, ενώ οι προγραμματισμένες και συχνές επισκέψεις των εκπροσώπων της Τρόικας αφαιρούν κάθε πειθώ από την πρωθυπουργική μεγαλαυχία.
Στον τομέα της πολιτικής, ο άρτι γενόμενος ανασχηματισμός ανέδειξε τους ασφυκτικούς περιορισμούς της πρωθυπουργικής πρωτοβουλίας αλλά και την πολιτική απομόνωση του εξαμβλώματος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που παριστάνουν την κυβέρνηση. Εκεί όμως που ο Πρωθυπουργός δέχτηκε -και δικαίως- ευθύβολο και διατρητικό πλήγμα στις σχέσεις του με την ελληνική κοινωνία ήταν στην καταστροφή της Ανατολικής Αττικής. Σ'' αυτό το κατά κυριολεξία τραγικό συμβάν η εκατόμβη των νεκρών, για την οποία ο Πρωθυπουργός ανέλαβε την πολιτική και κατ'' επέκταση την ηθική ευθύνη, σαφέστατα αποτελεί το κεντρικό σημείο. Μεγάλη πολιτική απαξία όμως ενέχει η στάση του Πρωθυπουργού, ο οποίος προσπάθησε να διαχειριστεί επικοινωνιακά την τραγωδία με πρωτοφανή αναλγησία και αβυσσαλέο κυνισμό.
Όλες αυτές οι αποτυχίες, οι αιτίες των οποίων ανάγονται στην ανικανότητα και τον ιδεολογικό φανατισμό των κυβερνώντων, τίναξαν στον αέρα κάθε πιθανότητα, όσο φευγαλέα και αν ήταν αυτή, ανάκτησης πρωτοβουλίας κινήσεων από πλευράς της κυβέρνησης στην πορεία προς τις εκλογές. Οι πρωθυπουργικές εναλλακτικές καταποντίστηκαν στην οικονομική άβυσσο και στο ολοκαύτωμα της Ανατολικής Αττικής.
Υπό αυτές τις συνθήκες πολιτικής ασφυξίας ο Α. Τσίπρας δεν έχει άλλη δυνατότητα από το να χρησιμοποιεί εναλλάξ τις δύο καταστατικές πτυχές της πολιτικής του προσωπικότητας. Και αυτές είναι η πόλωση, η λάσπη, ο διχασμός και η συκοφαντία από την μια και το ψέμα, η δημαγωγία, ο λαϊκισμός και η παροχολογία από την άλλη. Στο διάγγελμά του από την Ιθάκη το ελληνικό πολιτικό κοινό πήρε μια γενναία γεύση από την πρώτη του διάσταση. Για όλα φταίνε οι προηγούμενοι! Στην επερχόμενη ΔΕΘ ο Πρωθυπουργός θα αναδείξει την δεύτερη συνιστώσα της πολιτικής ιδιοσυστασίας του. Ήδη οι κινήσεις και οι δηλώσεις του αλλά και όσα διακινούν τα χαλκεία του Μαξίμου προοιωνίζουν για να μην πω ότι καθιστούν αδιστάκτως βέβαιον ότι στη ΔΕΘ θα επιχειρήσει τρία πράγματα: θα υποσχεθεί, θα κοροϊδέψει και θα λαϊκίσει.
Όμως την φορά αυτή η επιλογή του χρόνου και του τόπου είναι της εσχάτης πολιτικής υποστάθμης. Η τετράχρονη κυβερνητική αποτυχία σε όλους τους τομείς και η παταγώδης διάψευση όλων των εξαγγελιών του αλήστου μνήμης προγράμματος της Θεσσαλονίκης (2014) και του ψευδεπίγραφου παράλληλου προγράμματος (2015) συνθέτουν ένα συνδυασμό, που εκμηδενίζει κάθε προσπάθεια, απόπειρα και ελπίδα για πολιτική ανάνηψη του εν αποσυνθέσει κυβερνητικού σχηματισμού.
Ο Πρωθυπουργός δεν έχει άλλες δυνατότητες ούτε πολιτικές ούτε προσωπικές. Γι'' αυτό θα πορευτεί την οδό του μαρτυρίου, την στράτα Ντολορόζα όπως χαρακτηριστικά έχω από καιρό επισημάνει, των επικείμενων εθνικών εκλογών προβάλλοντας εναλλακτικά τα δύο πρόσωπα που συνθέτουν την τσιπρική πολιτική ταυτότητα. Η ανατομία αυτής της ταυτότητας έγινε παραπάνω και συνοψίζεται στη φράση «το διπλό πρόσωπο του κακού». Καμία ελπίδα λοιπόν ούτε και πατρίδα για τους πολιτικούς μελλοθανάτους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που μέρα με την ημέρα πλησιάζουν παραπαίοντας τον πολιτικό Καιάδα.
