Της Σύνθιας Σάπικα
Πρόσφατα ταξίδεψα στις Βρυξέλλες για δύο κύκλους ενός δημοσιογραφικού σεμιναρίου για τις ευρωεκλογές. Στο πλαίσιο του δεύτερου κύκλου ήπιαμε τσάι με ευρωβουλευτές από όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης και από όλα τα κόμματα.
Τα συναισθήματα που ένιωσα ήταν θαυμασμό, ντροπή και ζήλια. Οι ευρωβουλευτές που συνάντησα ήταν από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Γερμανία. Η πρώτη εντύπωση: Ήταν όλοι τους ντυμένοι ευπρεπώς, ευπαρουσίαστοι και περιποιημένοι.
Η επόμενη: ήταν όλοι τους ενημερωμένοι για όλα τα τρέχοντα ζητήματα στην Ευρώπη. Στις ζόρικες ερωτήσεις μου απαντούσαν με ταχύτητα, γνώση και ειλικρίνεια. Ρώτησα για παράδειγμα την Ιρλανδή αν θεωρεί πως ο μισθός της είναι ψηλός και μου απάντησε ότι έχει ήδη εισηγηθεί να μειωθεί. Έκανα αναπόφευκτες συγκρίσεις με κάποιους από τους δικούς μας εκπροσώπους στην ευρωβουλή. Και κατάλαβα πώς πρέπει να ψηφίζουμε.
Στο πλαίσιο του ίδιου σεμιναρίου, με έντονη δόση αυτοκριτικής οι εκπρόσωποι των εργαζομένων της ευρωπαϊκής ένωσης αναφέρθηκαν εκτενώς στις παρουσιάσεις τους στην φούσκα των Βρυξελλών (Brussels Bubble), στην κριτική των ευρωσκεπτικιστών, που θεωρούν πως οι Βρυξέλλες, είναι μια πόλη στημένη πάνω στην ασύλληπτη γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η πόλη των κινούμενων άδειων κοστουμιών που μετά τις ρουτινιάρικες ώρες γραφείου τα πίνουν στις κεντρικές πλατείες για να διασκεδάσουν την ανία τους. Για να βρουν έναν λόγο ύπαρξης αφού είναι απλά υπάλληλοι που υπηρετούν ένα σκόπιμα δαιδαλώδες σύστημα που δεν έχει καμία νομιμοποίηση.
Οι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής ένωσης που συνάντησα είναι σε εγρήγορση, διότι γνωρίζουν την κριτική. Την γνωρίζουν και οι εργαζόμενοι διερμηνείς. Μιλούσα με κάποιον Έλληνα διερμηνέα και μου έλεγε πως αν δει κανείς τις υπογραφές παρουσίας των ευρωβουλευτών στις αντίστοιχες επιτροπές καταλαβαίνει ποιοι δουλεύουν και ποιοι όχι. Εγώ, μου είπε, ξέρω ποιους θα ψηφίσω.
Αναρωτιέμαι λοιπόν: Ποιους θα ψηφίσω;
Αυτή τη φορά λοιπόν θα διαβάσω βιογραφικά. Θα μετρήσω ένσημα. Θα ψάξω να βρω ευρωπαϊκό λόγο και πρόγραμμα. Ένα όραμα για την ευρωπαϊκή Ελλάδα. Θα επιβραβεύσω τους εργατικούς και όχι τους γνωστούς μου. Θα ενθαρρύνω νέες παρουσίες, και όχι απαραίτητα νέες σε ηλικία. Θα μετρήσω την ηθική, την έλλειψη αλαζονείας. Δεν θα έχω προεπιλογή. Θα ψηφίσω θετικά και μετά από σκέψη. Διότι θέλω- όταν οι συνάδελφοι μου δημοσιογράφοι από άλλες χώρες γνωρίσουν αντίστοιχους Έλληνες ευρωβουλευτές να νιώσουν κι εκείνοι θαυμασμό για τις πολιτικές διαδικασίες στη χώρα μου.
