Του Μάνου Τσαλαμανιού*
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα μνήμης θυμάτων τροχαίων έχουν προγραμματιστεί αρκετές εκδηλώσεις σε διάφορα σημεία της πατρίδας μας. Η αυτοκαταστροφική και έτεροκαταστροφική συμπεριφορά όλων(οδηγών αυτοκινήτων, δικυκλιστών, ποδηλατών, πεζών) στους δρόμους δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο αυτές οι δράσεις να μην είναι ένας καθημερινός αγώνας ενάντια στο μεγαλύτερο(κατά την γνώμη μου) εθνικό πρόβλημα . Άλλωστε και πέρσι και πρόπερσι υπήρξαν παρόμοιες εκδηλώσεις χωρίς να αποτρέψουν την έξαρση των τροχαίων δυστυχημάτων, ιδιαίτερα το καλοκαίρι στην Κρήτη, στην Εύβοια αλλά και σε ολόκληρη την χώρα προκαλώντας την αντίδραση του αρχηγού της Ν.Δ. κ. Κ.Μητσοτάκη που χαρακτηριστικά σημειώνει ανάμεσα σε άλλα σημαντικά ότι έχουμε «οδική συμπεριφορά που συχνά θυμίζει τριτοκοσμική χώρα».
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι, ο ψυχικός πόνος αφόρητος, το οικονομικό κόστος δυσβάστακτο και όμως επιμένουμε να σκοτωνόμαστε και να «παράγουμε» νεκρούς πολυτραυματίες και αναπήρους. Επιμένουμε οι μεγαλύτεροι να θάφουν τους νεότερους και χιλιάδες μανάδες να περνούν όλη την υπόλοιπη ζωή του πάνω από ένα μνήμα(αυτό που η ψυχολογία ονομάζει άλυτο πένθος). Το ερώτημα που προκύπτει είναι αφού αυτά συμβαίνουν χρόνια γιατί δεν μαθαίνουμε, γιατί εξακολουθούμε και επιτρέπουμε όλοι να συνεχίζεται η καταστροφή;
Είναι θέμα αισθήματος παντοδυναμίας, ατομικής και κοινωνικής ανευθυνότητας, απουσία ουσιαστικής και προληπτικής αστυνόμευσης ή όλα αυτά μαζί ,παράλληλα με την κακή σχέση με το νόμο, την υπομονή, τα όρια?
Δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τις λέξεις αφού κάθε ξυρισμένο κεφάλι αναβάτη θεωρείται ισοδύναμο με κράνος(κρανίο). Μήπως είναι η κατάλληλη στιγμή οι λέξεις και οι φράσεις να ξαναβρούν το νόημά τους δηλαδή το πεζοδρόμιο να είναι ο δρόμος για τους πεζούς, η διάβαση πεζών από εκεί και μόνο εκεί από όπου περνάμε τον δρόμο με ασφάλεια, το «Stop» να σημαίνει σταματάω και το πορτοκαλί φρενάρω και όχι επιταχύνω?
Τι πιθανότητες έχουμε ως λαός να βαδίσουμε ξανά, πιο σωστά και πιο στέρεα αυτή την φορά, τον δρόμο της κοινωνικής προόδου και ευημερίας όταν συμπεριφερόμαστε με αυτό τον τρόπο στην πιο χαρακτηριστική και εν δυνάμει επικίνδυνη, κοινωνική μας εκδήλωση που είναι η συμπεριφορά στην άσφαλτο;
Αντίστροφα, η σταθερή μείωση των τροχαίων δυστυχημάτων σε αποδεκτά πλαίσια θα έδειχνε ένα λαό που μπορεί να θέσει και να επιτύχει στόχους δύσκολους αλλά αναγκαίους. Να διακρίνει και να επενδύσει στα ουσιαστικά. Να αρχίσει να υπάρχει ατομική και κοινωνική ευθύνη σε όλα τα επίπεδα. Να αποφασίσουμε να δρούμε προληπτικά σε όλους τους σημαντικούς τομείς της ζωής μας (περιβάλλον,υποδομές) και να μην αναλωνόμαστε σε έργα βιτρίνας και εντυπωσιασμού.
Θα σήμαινε ότι μαθαίνουμε στα παιδιά μας πως θα επιβιώσουν, πρώτα από όλα, και μετά όλα τα υπόλοιπα. Θα σήμαινε ότι η τροχαία θα αναλάβει, και θα την βοηθήσουμε όλοι σε αυτό τον παιδευτικό, κατασταλτικό και προληπτικό της ρόλο.
Ότι θα έπαιρναν δίπλωμα αυτοί που το άξιζαν και όχι όλοι με κάθε νόμιμο ή λιγότερο νόμιμο τρόπο. Ότι τα έργα συντήρησης των δρόμων δεν θα είναι πιθανό να προκαλέσουν δυστύχημα, ότι ελέγχουμε την σχέση μας με το αλκοόλ ,ότι εποπτεύουμε, ως γονείς, τους εφήβους πιο αποτελεσματικά εκεί που πράγματι χρειάζεται κ.ο.κ.
Σίγουρα δικαιούμαστε μια καλύτερη Ελλάδα, αλλά πρέπει να κοπιάσουμε σε πολλά επίπεδα για να καταφέρουμε να συμβεί αυτό και για να χαρούμε το αποτέλεσμα της προσπάθειάς μας.
Υ.Γ. Το άρθρο αφιερώνεται στην μνήμη των αναρίθμητων θυμάτων από τροχαία, αλλά και στη θέληση για ζωή όσων επιβίωσαν σοβαρά τραυματισμένοι.
Απόστολε και Αλέξανδρε θαυμάζω την προσπάθειά σας!
*Ο κ. Μάνος Τσαλαμανιός είναι Ψυχίατρος παιδιών-εφήβων. Επίσης είναι Πολιτικό Στέλεχος της Ν.Δ. που έχει περάσει από τη διαδικασία του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών.
