Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Γκέμπελς στις συγκεντρώσεις διάλεγε με προσοχή τους δίσκους που θα έπαιζαν εμβατήρια και η είσοδός του στο βήμα ήταν πάντα θεαματική. Κάποτε πήγε με ταξί σε μία ομιλία και ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του έκανε παρατήρηση για την αναίτια δαπάνη. «Δεν έχεις ιδέα τι είναι η προπαγάνδα. Κανονικά θα έπρεπε να πάρω δύο ταξί. Ένα για μένα και ένα για τον χαρτοφύλακά μου», του απάντησε ο Γκέμπελς.
Συχνά μετά τις συγκεντρώσεις του, συγκρούονταν οι Ναζί με τους κομμουνιστές. Όταν χτυπήθηκε ο σοφέρ του στο κεφάλι ζήτησε να τον ανεβάσουν στη σκηνή. Και ενώ ο άνθρωπος ψυχορραγούσε, ο Γκέμπελς εκστασιασμένος έβγαζε λόγο από πάνω για τον «Άγνωστο Μαχητή», ανεβάζοντας τον ενθουσιασμό στα ύψη. Έκτοτε, το ρόλο του σοφέρ στις συγκεντρώσεις έπαιζαν ηθοποιοί που φορούσαν βαμμένους επιδέσμους στο κεφάλι. Ένα από τα αγαπημένα του μότο ήταν «Η προπαγάνδα είναι σαν την τέχνη. Δεν χρειάζεται να σέβεσαι την αλήθεια» ....
Κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι όμως βέβαιος ότι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε η δέσμευση του πολιτεύματος και της διεθνούς νομιμότητας με την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να συμμορφωνόμαστε. Παρόλα αυτά, γίνονται φιλότιμες προσπάθειες να εξαντλήσουν τις δυνατότητες χειραγώγησης της κοινής γνώμης ή τουλάχιστον, να συγκρατήσουν με "όρκους αρχών" τους ψηφοφόρους τους.
Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη υπήρξε αναμφισβήτητα οριακό γεγονός στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας. Και όπως συμβαίνει με τέτοιες περιπτώσεις, το σύμβολο ήταν πρόσφορο για ταύτιση στις επόμενες δεκαετίες. Για δικαίους και αδίκους. Για ηρωικούς, για πένθιμους αλλά και για πονηρούς. Για νοελαίες, για κόμματα, για εξουσίες και κινήματα.
Αλλά και σήμερα; Σε μια χρεοκοπημένη χώρα που ο ορθολογισμός και η ανάπτυξη συνιστούν αξιώματα επιβίωσης είναι ακόμα πρόσφορη η καπηλεία της δολοφονίας ενός αξιοπρεπούς και γενναίου ακτιβιστή; Ενός ανθρώπου με έντονο πολιτικό εκτόπισμα που όμως, με βεβαιότητα, δεν θα ήθελε σήμερα, να ακούσει για τον τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ και τον εξευτελισμό της Αριστεράς;
Η ευκολία που ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του οικειοποιούνται οτιδήποτε έχει κεφαλαιοποιηθεί ιστορικά στην ελληνική κοινωνία, είναι τουλάχιστον, εξοργιστική. Δύσκολα συναντά κανείς τέτοιον εξώφθαλμο σφετερισμό συμβόλων σε πολιτικούς παγκοσμίως.
Όλα αυτά όμως συνιστούν και την επιτυχία στους χειρισμούς του πρωθυπουργού μέχρι τώρα: όχι μόνο γιατί προσαρμόζεται πολύ εύκολα στις απαιτήσεις της επιβολής μιας νέας συνθήκης αλλά δεν διστάζει και να προπαγανδίσει κάθε διαθέσιμο σύμβολο της λαϊκής συνείδησης.
Είναι σίγουρο πια ότι κάπως έτσι θα πορευτούμε ως τις εκλογές. Πάλι με μίσος, πάλι με διχασμό και πάλι με ένα πρωτόγονο μανιχαϊσμό για να καμφθεί η τάση ανόδου του αντιπάλου προς την εξουσία.
Το τρίκυκλο του Κοτζαμάνη είναι το ζοφερό μνημείο του δεξιού παρακράτους που η Αριστερά οδήγησε σε ολόκληρη την Μεταπολίτευση, προκειμένου να απαξιώσει τους θεσμούς, τους νόμους και τους κανόνες της αστικής δημοικρατίας. Και όχι μόνο αυτό. Ήταν το φόβητρο στις φαντασιώσεις κάθε γενιάς που μεγάλωνε με την ουτοπία του Παράδεισου και της αυλής των θαυμάτων.
Αυτή τη φορά, το τρίκυκλο του Κοτζαμάνη είναι στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Το οδηγεί επιδεικτικά και θρασύτατα, για να απειλήσει και πάλι, όσους δεν ήξεραν ως τώρα τον Λαμπράκη. Με μόνη διαφορά, ότι δεν τους ενδιαφέρει να προβάλουν το σύμβολο του ακτιβιστή αλλά το φάντασμα του Κοτζαμάνη...
