Δεν θέλουν η χώρα να πάρει τη στροφή προς τις φιλελεύθερες πολιτικές. Προτιμούν την Ελλάδα στη δραχμή, αρκεί να διατηρήσουν την «ιδιοκτησία». Θεωρούν ατύχημα τη νίκη του Κυριάκου στις εκλογές της Νέα Δημοκρατία και πιστεύουν ότι μπορούν να ανακατέψουν και πάλι την τράπουλα. Οι συνωμότες του καναπέ ετοιμάζονται για την επόμενη κίνησή τους…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν η απάντηση που έδωσε ένα μεγάλο μέρος της παραγωγικής Ελλάδας στα διαστροφικά σενάρια σύμπραξης της παλαβής αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ και της καραμανλικής δεξιάς. Με τη νίκη του Κυριάκου κάποιοι βιάστηκαν να πουν ότι τα σενάρια της οικουμενικής θάφθηκαν βαθιά μέσα στο χώμα. Έκαναν λάθος! Οι ομάδες των «πεφωτισμένων» θα επιδιώξουν να ρίξουν όλες τις δυνάμεις τους στον αγώνα, γνωρίζοντας ότι κάθε ημέρα που περνάει θα αποδυναμώνει τη δική τους θέση.
Το «ιερατείο» θέλει μία Ελλάδα στα μέτρα του. Μία Ελλάδα μακριά από τα φώτα της Ευρώπης και τους ευρωπαϊκούς κανόνες. Μία χώρα εύκολα ελέγξιμη για τους ολίγους που θα απαρτίζουν την αυλή της πολιτικής ηγεσίας της «αναγεννημένης Ελλάδας». Η ουσία είναι ότι η Ελλάδα των δέκα οικογενειών δεν μπορεί να είναι κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να εξακολουθήσουν να μοιράζουν μεταξύ τους τις δουλειές και την εξουσία, χρειάζονται μία «ειδική σχέση» με την Ευρώπη και όχι τους ευρωπαϊκούς κανόνες. Η καλλιέργεια του αντιευρωπαϊκού κλίματος δεν είναι τυχαία. Είναι σαφέστατη πολιτική επιλογή.
Ο Κυριάκος είναι το εμπόδιο στον δρόμο τους. Είναι αυτό που δεν μπόρεσαν να προβλέψουν. Το γεγονός, δηλαδή, ότι δεν είναι όλοι σύμφωνοι με την ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχουν για τη χώρα και τους ανθρώπους της. Από την άλλη πλευρά ο Κυριάκος έχει ένα και μόνο ισχυρό όπλο, τη δυνατότητά του να κινητοποιεί δυνάμεις για λογαριασμό του μεταρρυθμιστικού κινήματος. Όσο το κάνει, κερδίζει πόντους στην κοινωνία και αυξάνει τα αντισώματά του έναντι του ιερατείου. Όσο ασχολείται με τις ισορροπίες στο γερασμένο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας χάνει τη δυναμική του και βυθίζεται στον βούρκο που τον παρασέρνει ένα παρακμιακό σύστημα εξουσίας.
Δεν είναι τυχαία η μέχρι σήμερα σύμπραξη του Τσίπρα και του Καμμένου. Δεν ειδώθηκαν μία ημέρα οι δύο πολιτικοί στους διαδρόμους της Βουλής και τους κτύπησε ο Θεός του Έρωτα. Είναι η εφαρμοσμένη πολιτική ενός σχεδίου. Όπως και δεν ήταν τυχαίες οι αναφορές του κ. Καμμένου την επομένη της ήττας Μεϊμαράκη στις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ.: Θύμισε σε όλους ότι αυτός είναι ο πιο… αυθεντικός εκπρόσωπος του καραμανλικού μπλοκ.
Η Οικουμενική ήταν μία λύση. Εξακολουθεί να είναι μία επιλογή για να αποτραπεί η πορεία του Κυριάκου Μητσοτάκη προς την εξουσία. Δεν θέλουν να δουν να εξελίσσεται ένα τέτοιο σενάριο και θα κάνουν τα πάντα για να το απομακρύνουν. Αν και εφόσον δεν μπορούν να προχωρήσουν σε μία Οικουμενική χωρίς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το αμέσως επόμενο σχέδιο θα είναι η δημιουργία ενός ισχυρού δεξιού κόμματος. Αφού ο Κυριάκος πάει προς το κέντρο, θα επιχειρηθεί να αποκοπεί από τη λαϊκή δεξιά της καραμανλικής πτέρυγας και ταυτόχρονα να περιοριστεί η διείσδυσή του στον χώρο του Κέντρου. Αυτή η νέα δεξιά θα μπορούσε να στηριχτεί στις δυνάμεις των ΑΝΕΛ. Δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη καλύτερη λύση σε αυτήν την φάση. Όταν είναι έτοιμο ένα μαγαζί και λειτουργεί αποτελεσματικά, γιατί θα πρέπει κανείς να ψάξει να κάνει ένα νέο;
Σε κάθε περίπτωση, είναι διαφορετικό να προκύψει ένας Κυριάκος με ποσοστά σαρωτικής νίκης και διαφορετικό να έχει «περιοριστεί» από δεξιά και αριστερά. Ένας Κυριάκος Μητσοτάκης που δεν θα μπορεί να κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση δεν θα είναι πρωθυπουργός. Δεν θα του το επιτρέψουν!
Η διαφοροποίηση του Πάνου Καμμένου στο θέμα Μουζάλα δεν ήταν τυχαία. Εξυπηρετεί έναν βασικό στόχο: Την επανασύσταση του μετώπου της «πατριωτικής δεξιάς». Γι' αυτό και προσωπικά δεν θα έβαζα στοίχημα ότι ο Πάνος Καμμένος θα έμενε γαντζωμένος στην καρέκλα του αγαπημένου του υπουργείου. Αν κρίνει ότι οι συνθήκες είναι ώριμες για κάτι μεγαλύτερο, θα τολμήσει το κάτι περισσότερο!
Θανάσης Μαυρίδης
