Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Οι εμμονικοί πειραματισμοί του 2015 οδήγησαν στη φυγή καταθέσεων στις τράπεζες του εξωτερικού και στην επιλογή της επιβολής των capital controls. Η αδυναμία των ισολογισμών των τραπεζών μαζί με την κρατική παρέμβαση στα θέματα των μη εξυπηρετούμενων δανείων οδήγησαν στην ανακεφαλαιοποίηση του 2015.
Οι ανακεφαλαιοποιήσεις ακολούθησαν κατά γράμμα τα συμπεράσματα των stress tests, με αποτέλεσμα την οριακή κάλυψη των minima που είχαν θέσει οι εποπτικές αρχές. Είναι γνωστά τα γεγονότα που επέφεραν τη θεαματική υποχώρηση της συμμετοχής του Δημοσίου μέσω του ΤΧΣ, στη μετοχική βάση των τραπεζών και την είσοδο ξένων στρατηγικών και λοιπών επενδυτών. Η ζημιά του Δημοσίου είναι μη αναστρέψιμη και η μέχρι τώρα συμμετοχή των αλλοδαπών επενδυτών εκ του αποτελέσματος δεν δείχνει επιτυχής.
Και ναι, το κράτος κωλυσιεργεί όσο μπορεί περισσότερο στο θέμα των πλειστηριασμών. Και ναι, το κράτος επεμβαίνει παρεμβατικά στην ενεργή διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Και ναι, το νομοθετικό περιβάλλον για τα distress funds άργησε να διαμορφωθεί. Και ναι, οι κυβερνητικοί χειρισμοί δεν διευκολύνουν την επιστροφή των καταθέσεων. Συνολικά οι κυβερνητικοί χειρισμοί είναι βαθιά προβληματικοί απέναντι στο τραπεζικό σύστημα.
Όμως, οι τραπεζίτες τι κάνουν; Τι κάνουν οι στρατηγικοί μέτοχοι; Πώς σχεδιάζουν το τραπεζικό αύριο; Γιατί περιμένουν απλώς τα αποτελέσματα των stress tests για να εκτιμήσουν τις εκ νέου ανάγκες των κεφαλαίων τους; Γιατί ελπίζουν απλώς να αναβληθούν οι αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου για το 2019; Γιατί περιμένουν σαν τους τερματοφύλακες να κινητοποιηθούν και να αποκρούσουν τις βολές της ΕΚΤ, των θεσμών, των μηχανισμών στήριξης, του ΔΝΤ και της ΤτΕ; Γιατί δεν λαμβάνουν πρωτοβουλίες ανατροπής των εξελίξεων; Γιατί υπομένουν τις ζημιές από τη συμμετοχή τους στο τραπεζικό γίγνεσθαι;
Συνήθως ο τερματοφύλακας μαζεύει την μπάλα από τα δίχτυα του. Και αν δεν την περάσει γρήγορα στους επιθετικούς του η πιθανότητα να ξαναδεχτεί τέρμα είναι μεγάλη. Το ίδιο ακριβώς πράττουν και οι τραπεζίτες. Αδυνατώ να πιστέψω πως δεν γνωρίζουν επακριβώς τη πορεία των μη εξυπηρετούμενων δανείων και τις προοπτικές τους σε ενδεχόμενη χειροτέρευση των γενικότερων οικονομικών συνθηκών.
Αδυνατώ να πιστέψω πως δεν γνωρίζουν πως αν συνεχίσουν έτσι, η πιστωτική επέκταση θα κινείται στο μηδέν, με αποτέλεσμα την ανυπαρξία εσόδων από νέες δανειοδοτήσεις. Αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν γνωρίζουν πως πρέπει να προβούν σε γενναιότατες αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου. Γιατί περιμένουν να ακούσουν το σφύριγμα του διαιτητή για την ανακεφαλαιοποίηση; Γιατί δεν στηρίζουν τώρα τις στρατηγικές τους επενδύσεις;
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο της Δευτέρας 12 Μαρτίου
