Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι σαν τις άλλες. Η διαφορά της κυρίως εντοπίζεται στο ένστικτο επιβίωσης των μελών της, μέσα στο όριο του κύκλου της ζωής της. Και γι αυτό, κάθε πολιτική ανάλυση για τον χαρακτήρα της, θα πρέπει να παίρνει σαν αρχή το βασικό ένστικτο διατήρησης της εξουσίας μέχρι τέλους.
Η παραπάνω υπόθεση έχει μετατραπεί πλέον σε βεβαιότητα, αφού στα 3,5 χρόνια δεν πέρασε ούτε μία στιγμή δοκιμασίας του αρραγούς μετώπου της κυβέρνησης.
Η παραίτηση Κοτζιά σηματοδοτεί πιθανότατα, την αντίστροφη μέτρηση προς την τελική πτώση. Η ποιητική δε φράση του “κι αν με θάψουν στο χώμα, ξεχνούν πως είμαι σπόρος” δημιουργεί σίγουρα μια προεξαγγελτική παράθεση για νέες εξόδους κι άλλων κουρασμένων “ηρώων” στο μέλλον.
Επιμένω στην αναζήτηση προβλέψεων για την κυβέρνηση των “Συριζανέλ” μέσα στην καμπύλη του κύκλου ο οποίος τείνει να κλείσει στους επόμενους μήνες και ίσως και στο πιο κοντινό διάστημα. Τα δείγματα των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι ο Πανος Καμμένος ετοιμάζεται να ρίξει την κυβέρνηση, επενδύοντας είτε στον δικό του πολιτικό αιφνιδιασμό είτε στην “έντιμη” συνεννόηση με τον πρωθυπουργό.
Και όσο μειώνεται το ανταποδοτικό κίνητρο, επειδή απομένει πια πολύ λίγος χρόνος εξουσίας, τόσο πιο αποφασιστικός εμφανίζεται στις προθέσεις του. Η προχθεσινή μάλιστα σύγκρουση με τον Κοτζιά στο υπουργικό συμβούλιο, που προκάλεσε και την παραίτησή του, φανερώνει μεγάλες δόσεις αλαζονείας, εκ μέρους του ΥΕΘΑ.
Το θέμα είναι ότι το “τραίνο” του κ. Τζανακόπουλου μπήκε ήδη στο τούνελ. Κι από δω και πέρα όλα θα είναι δυσκολα για την κυβέρνηση αλλά κυρίως για τη χώρα. Για όσους βέβαια, υπολογίζουν σε μία άτακτη υποχώρηση και εγκατάλειψη κι άλλων υπουργών, θα πρέπει να σκεφτούν ότι κανείς δεν τολμάει να κατέβει από τραίνο που βρίσκεται ήδη στο σκοτάδι της γαλαρίας. Ο Κοτζιάς πρόλαβε να πηδήξει χάρη στην “παρότρυνση” του Καμμένου λίγο πριν την είσοδο στο τούνελ. Για τους υπόλοιπους, πλέον, η κατάληξη θα είναι συλλογική…
Το εξωφρενικό όμως, είναι ότι η χώρα βρέθηκε εξαρχής όμηρος μιας αμοραλιστικής σύνθεσης συνιστωσών που τερατοποιήθηκαν μέσα στον ιδεολογικό σωλήνα της Αριστεράς. Και τώρα, θα βρεθεί πάλι σε αδιέξοδο εξαιτίας μιας άλλης τυχοδιωκτικής ρήξης από τα δεξιά. Γιατί κάνουν λάθος όσοι θεωρούν ότι ο Πάνος Καμμένος θα μας απαλλάξει χωρίς κόστος, από την κυβέρνηση Τσίπρα.
Η περίοδος που θα ακολουθήσει είναι βέβαιο ότι θα είναι επώδυνη για το πολιτικό σύστημα, για την οικονομία και για την ίδια τη δημοκρατία. Η μόνη εύκολη λύση θα ήταν να αισθανθεί ο ίδιος ο Τσίπρας τις ευθύνες του και να προκηρύξει γρήγορα εκλογές. Και χωρίς να ενδώσει στις απειλές και στα σχέδια του Καμμένου. Να τον προλάβει δηλαδή, αδειάζοντάς τον ουσιαστικά και χωρίς να του δώσει χώρο για εντυπωσιακή ηρωική έξοδο.
Δεν θα το κάνει όμως, σε καμία περίπτωση, αφού κρύβει αρκετούς σκελετούς στην ντουλάπα του, τους οποίους έχει δει μόνο ο Καμμένος…
Κατά συνέπεια, όλα θα συμβούν ανορθόδοξα και προκαλώντας θόρυβο από την πτώση. Εν τω μεταξύ, οι επενδυτές αγαπούν την Ελλάδα μόνο για διακοπές, οι δανειστές περιμένουν τα χρήματά τους και οι μεγάλες μάζες των κρατικοδίαιτων είναι έτοιμες να εξεγερθούν αν καταλάβουν ότι το κράτος μπορεί και να τους προδώσει. Η ανασφάλεια μεγαλώνει επίσης σε δημόσιους χώρους, πανεπιστήμια και στους δρόμους, απειλώντας την δημοκρατία και τους θεσμούς της.
Παρόλα αυτά, αντί να βρούμε τρόπο να αφήσουμε πίσω μας την μαύρη δεκαετία της κρίσης, μπαίνουμε μαζί με την κυβέρνηση σε ένα τούνελ αδιεξόδου. Κι όλα αυτά, γιατί υπήρξαν – και υπάρχουν ακόμα- συμπολίτες μας που γοητεύονται από τα μάτια του Αλέξη και διεγείρονται από τα μπάσα συνθήματα του Πάνου.
Το τραίνο μπήκε στο τούνελ. Το φως που βλέπουμε απέναντι όμως μπορεί να μην είναι η έξοδος...
