Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας, είναι γεμάτη από ομοειδή παραδείγματα που περιστρέφονται γύρω από το θεματικό κέντρο του μεταπρατισμού. Αν έχει κανείς την διάθεση να κατανοήσει την ματαιότητα της προσμονής για εκπλήξεις, καταλήγει στον ίδιο παρονομαστή: το πολιτικό σύστημα, όπως και η οικονομία, εισάγει, διαφημίζει, πουλάει και «σιτίζεται» ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, εδώ και πολλές δεκαετίες.
Τι εισάγει; Σχέδια διαχείρισης μιας ελεγχόμενης ψευδοδημοκρατίας, εξαιτίας της εξαρτημένης οικονομίας. Όπως δηλαδή, κάνουν εισαγωγές και δεν παράγουν οι Έλληνες μεταπράτες, έτσι και τα πολιτικά κόμματα, μη έχοντας καμία διάθεση να παράγουν δική τους πολιτική, υιοθετούν ξένες, προσπαθώντας να τις διαθέσουν στο εσωτερικό.
Αυτό σημαίνει πως οι οποιεσδήποτε εναλλακτικές που προτείνονται κατά καιρούς, ως «αντισυστημικές» ή «μεταρρυθμιστικές» είναι μόνο για την αλλαγή χρώματος στο ίδιο πακέτο. Εκτός από το ΚΚΕ, το οποίο υφίσταται μόνο ως «χρήσιμο εργαλείο» του συστήματος, όλα τα υπόλοιπα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, έχουν μπροστά τους μία και μοναδική πολιτική. Χωρίς αυτή, είναι αδύνατον να κυβερνήσουν τη χώρα και να μπορέσουν να ισορροπήσουν στους διεθνείς συσχετισμούς. Με λίγα λόγια και η Χρυσή Αυγή να έρθει κάποτε πρώτο κόμμα, στην αρχή θα προσποιηθεί ότι αδελφοποιείται με τον Πούτιν αλλά σε μερικούς μήνες, θα μεταλλαχθεί σε ένα δεξιό ευρωπαϊκό κόμμα, με άλλα πρόσωπα στα υπουργεία της κυβέρνησης.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Απλά, περιμέναμε ότι δεν θα καθυστερούσε τόσο, η μετάλλαξη. Ήρθε λοιπόν η ώρα της προσαρμογής. Αλλά ξαφνικά. Σαν να τους δάγκωσε γλυκά, ο «Μινώταυρος» του Φιλελευθερισμού και «λύσσαξαν» από τις ουσίες και τα οιστρογόνα του καπιταλισμού.
Εν τω μεταξύ, όσο αφήνονται στην δίνη της προσαρμογής, τόσο περισσότερο θα εντείνονται οι πιέσεις του ξένου παράγοντα. Γιατί τα νούμερα είναι ανελέητα, κάθε φορά που μπαίνουν κάτω οι υπολογισμοί. Ειδικά αν παγιωθεί πλέον, ο στόχος του 2018, για την ελάφρυνση του χρέους.
Ο Σόιμπλε στο προχθεσινό Eurogroup ήταν αρκετά σαφής: «Κάντε εσείς αυτό που πρέπει και μετά τις γερμανικές εκλογές, είμαι όλος δικός σας να πάρουμε τις αποφάσεις για το χρέος!». Επομένως με μαστίγιο και καρότο, η θυελλώδης σχέση με τον «Μινώταυρο» θα συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα της απελευθέρωσης της οικονομίας από το κράτος.
Το δέλεαρ του 2018, με την μείωση του χρέους, θα είναι τόσο μεγάλο που ο Αλέξης θα βλέπει εκστατικά οράματα θριάμβου, κοιτάζοντας προς τις εκλογές του 2019. Γιατί ξέρει ότι αν παραμείνει πειθήνιος στο λαβύρινθο των δανειστών, θα δρέψει τους καρπούς του κουρέματος, πηγαίνοντας στις εκλογές, ως εθνικός ηγέτης.
Το ζήτημα όμως είναι αλλού: Ποιος θα αντέξει τρία χρόνια ακόμα, με τους αφιονισμένους «γερμανοτσολιάδες» Συριζανέλ, που ταυτόχρονα με τον στόχο του χρέους, θα θέλουν να συντηρήσουν ενεργό και τον κομματικό τους στρατό. Μπορεί να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποίησεις, να σπάσει το σάπιο καθεστώς των εργατοπατέρων, μπορεί να απελευθερωθούν τα κλειστά επαγγέλματα και να απαλλαγεί το Δημόσιο από τις καταχρεωμένες ΔΕΚΟ. Από την άλλη όμως, η έλλειψη σχεδίου και το κυνήγι της κομματικής επιβίωσης θα στείλει στο περιθώριο την μεσαία τάξη και την ιδιωτική οικονομία η οποία θα υποστεί τα απόνερα της ανευθυνότητας και της εξοντωτικής φορολογίας.
Τι να πει κανείς… Το βέβαιο είναι ότι θα ζήσουμε ένα επικίνδυνο διάστημα στην «ισορροπία του τρόμου». Από τη μία, εναποθέτοντας τις ελπίδες μας στους δανειστές κι από την άλλη, αγωνιώντας για τις επόμενες κινήσεις της κυβέρνησης που θα προσπαθεί να περισώσει τον ιδιότυπο κρατισμό της.
Αδιέξοδες αριστερές νύχτες στην αγκαλιά του παθιασμένου Μινώταυρου…
