Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο εναγκαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πάνο Καμμένο υπήρξε ανέκαθεν ένα πρόβλημα ηθικής. Ξεπεράστηκε όμως γρήγορα, όταν αποδείχτηκε πως μεταξύ απατεώνων που έρχονται από τις δύο άκρες του δρόμου, υπάρχει πάντα ένα καλό παγκάκι στο μέσο της απόστασης, για να μοιραστούν.
Άλλο όμως ο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν εξαρχής μία συντεχνία ωφελιμιστών και άλλο η ΔΗΜΑΡ και ο Φώτης Κουβέλης. Εκεί, έβρισκες πάντα κάποιον να σου εξηγήσει πως η Αριστερά θα ενίσχυε το κοινωνικό κράτος και θα ενέπνεε εμπιστοσύνη στο κεφάλαιο για να συνεργαστεί μαζί της. Και μεταξύ άχρωμων πολιτικολογούντων θα σου προέκυπτε και κάποιος "γοητευτικός" αντισυστημικός να τον συμπαθήσεις.
Θυμίζω κάπου εδώ, ότι ο κυρ Φώτης, ο "αποφασιστικός" υπήρξε κάποτε αργηγός της ΔΗΜΑΡ και από αυτούς που θα γινόταν παρολίγον Πρόεδρος της Ελληνική Δημοκρατίας. Επιπλέον υπήρξε και ένας πολύ σοβαρός θεματοφύλακας των αριστερών αξιών. Και για του λόγου το αληθές, θυμίζω τι έγραφε στο twitter το 2012: «Συμμαχία της Αριστεράς με στήριξη του κ. Καμμένου δεν την νοούμαι και δεν την συζητάμε». Προφανώς, εκφράζοντας την σχετική αποστροφή της ασκητικής συνείδησης του αριστερού μπροστά στην αλαζονική υπερβολή τη ακροδεξιάς καρικατούρας.
Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα για τους "επαναστάτες" που έχασαν το μουλάρι τους και ξέπεσαν μπουσουλώντας στην τάφρο του κάστρου των πειρατών. Αλλά τόσο μίσος και αηδία του Αλέξη για τον πρώην σύντροφο και γενναίο ηττημένο στην διεκδίκηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ; Πόσο πρέπει να τον σιχαίνεται και να τον στέλνει στο στόμα του Πάνου Καμμένου;
Ο ψοφοδεής αυτός άνθρωπος περίμενε τρία χρόνια, γλείφοντας όπου έβρισκε, τον ευεργετημένο να τον προσέξει. Ελπίζοντας ότι θα αναγνωρίσει κάποτε ότι εκείνος του χάρισε την εξουσία, καταδικάζοντας τη χώρα, στο όνομα της αριστερής ανωριμότητας και του ανήθικου οπουρτουνισμού.
Ο Αλέξης όμως δεν καταλαβαίνει από αυτά. Δεν είναι από τους ανθρώπους που συγκινούνται, βλέποντας αναξιοπαθούντες συντρόφους να έρπουν μπροστά του. Σιχαίνεται! Και κάθε φορά που τον ακουμπούν, εκνευρίζεται τόσο που θέλει να τους εκδικηθεί για την θρασσύτατη μικροπρέπειά τους.
Του αναθέτει λοιπόν, το ρόλο του αναπληρωτή υπουργού Άμυνας υπό τον εκπρόσωπο της Ακροδεξιάς που κάποτε αποτελούσε το αντίπαλο δέος για το "ηθικό πλεονέκτημα" της αριστερής πολιτικής διάθεσης. Τον καταδικάζει έτσι σε ένα μόνιμο μαρτύριο εξευτελισμού. Θέλοντας να του δηλώσει κατάμουτρα ότι ο ίδιος, όχι μόνο συνεργάστηκε με αυτό που ξόρκιζαν μαζί, στο παρελθόν αλλά τώρα θα είναι ο προιστάμενός του κυρ Φώτη.
Είναι πράγματι, ο απόλυτος εξευτελισμός! Τον άφηνε τόσο να περιμένει και στο τέλος, τον παραδίδει στον Καμμένο, για βέβαιο διασυρμό.
Δεν είναι εύκολο να καταγράψεις τον ψυχισμό των αριστερών αλλά εδώ είναι ολοφάνερη η σκοπιμότητα της εκδίκησης. Σαν να τον τιμωρεί που έγινε η αιτία να γίνει πρωθυπουργός και φορτώθηκε τόση εξαπάτηση στους νοσηρούς του ώμους. Σαν να θέλει να επιτείνει την ταπείνωση του απόλυτου πολιτικού τίποτα που και ο ίδιος ο Τσίπρας κλήθηκε να υπηρετήσει για χάρη της σκοπιμότητας και της χρησιμοθηρίας.
Τον εκδικείται γιατί βλέπει τον εαυτό του, στο πρόσωπο του Κουβέλη. Την κατάντια που θα είχε υποστεί, σε περίπτωση που δεν είχε πει τόσα ψέματα για να πάρει την εξουσία...
