Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Υπάρχει μια παράδοση σ΄αυτόν τον τόπο που φτάνει στις απαρχές του ελληνικού κράτους. Είναι η συνήθεια των περισσότερων κυβερνήσεων να βασίζονται στο δόγμα της "παράπλευρης ωφέλειας". Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες ελάχιστες προσωπικότητες που διέθεταν κύρος και πυγμή στις κυβερνήσεις τους, όλοι οι άλλοι ηγέτες φρόντιζαν πρώτα να εξασφαλίσουν την εξουσία και μόνο ό τι περίσσευε μπορούσε να πιστωθεί ως όφελος στην πολιτεία.
Συνήθως όμως, το ισοζύγιο ήταν αρνητικό. Γιατί η προσπάθεια εξασφάλισης των προνομίων της εξουσίας στοίχιζε τόσο πολύ που πάντα η ζημιά ήταν μεγαλύτερη για την κοινωνία.
Στην περίπτωση τώρα, των "Συριζανέλ" όλα έγιναν με τέτοιο τρόπο που η κυβέρνησή τους να καταγραφεί στην ιστορία της Ελλάδας ως το πιο κραυγαλέο δείγμα πολιτικού αμοραλισμού και ενδοτισμού στις αποφάσεις των ξένων. Πρώτα κέρδισαν τις εκλογές με τη σημαία της "επανάστασης", στη συνέχεια, της φόρτωσαν επιπλέον 100 δις υποχρεώσεις και στο τέλος παραδόθηκαν ως υπάκουοι διαχειριστές στις επιταγές των δανειστών και των εταίρων.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι από τη μία, καλώς η χώρα δεν κυβερνιέται από τον συγκεκριμένο πρωθυπουργό - πώς θα μπορούσε άλλωστε, χωρίς αποφάσεις;- κι από την άλλη κακώς κυβερνιέται από τους ξένους οι οποίοι πρώτα - όπως είναι πολύ φυσικό- προτάσσουν τα δικά τους συμφέροντα.
Η συμφωνία των Πρεσπών υπήρξε αναμφισβήτητα μια εξέλιξη που αποκαλύπτει πολλά για το τίμημα της συναλλαγής που συνδέεται άμεσα με το "τέταρτο μνημόνιο". Διευκολύνσεις μέχρι τις εκλογές αλλά τριμηνιαίες αξιολογήσεις, αυστηρούς όρους, δεσμευτικούς στόχους, ακόμη και εκταμιεύσεις κεφαλαίων. Αυτά περιλαμβάνει το μεταμνημονιακό «πείραμα» στο οποίο είναι έτοιμη να συμφωνήσει η ελληνική κυβέρνηση, όπως αναφέρει το πρακτορείο Bloomberg, σε σημερινό του δημοσίευμα, επικαλούμενο σχετικά έγγραφα που βρίσκονται στα χέρια των πιστωτών της χώρας.
Σύμφωνα με όσα αποκαλύπτει το αμερικανικό δίκτυο, τα έγγραφα αναφέρουν ότι «τα περιθώρια για την Ελλάδα να διαμορφώσει τις δικές της πολιτικές» θα περιοριστούν από «τη συνεχή εμπλοκή των Ευρωπαϊκών Θεσμών» έτσι ώστε να διασφαλιστεί ότι προστατεύονται οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν κατά την περίοδο των μνημονίων.
Το πιο χρεωμένο κράτος της Ευρώπης θα πρέπει να διατηρήσει ένα πλεόνασμα που να αντιστοιχεί στο 3,5% του ΑΕΠ και να μην συσσωρεύσει ληξιπρόθεσμες οφειλές. Οι «μετρήσιμες και «σαφώς καθορισμένες» δεσμεύσεις της Ελλάδας περιλαμβάνουν «συνολικές δαπάνες στα νοσοκομεία κατά 30% έως 45%» έως τα μέσα του 2020.
Όσον αφορά τώρα, την προοπτική που μπορεί να καταγράψει κανείς είναι ότι στο όνομα της παράτασης στη εξουσία, μπορεί να μετακυλίσουν την ημερομηνία περικοπής των συντάξεων λίγους μήνες αργότερα, αφού μετατεθεί η πλήρης κύρωση της συμφωνίας - και η εφαρμογή της - στους επόμενους, ίσως και το Φθινόπωρο του 2019...
Το ζήτημα είναι ότι κανείς δεν έχει πλεόν εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και η χώρα θα συνεχίσει να διοικείται από θεσμικούς των οποίων η έδρα βρίσκεται εκτός συνόρων.
Κανένα πρόβλημα, εν τω μεταξύ, δεν θα υπήρχε, αν είχαμε σαφή και αναγνωρισμένη επίγνωση ότι οι αποφάσεις παίρνονται χωρίς την μεσολάβηση της ελληνικής κυβέρνησης. Γιατί κατά αυτόν τον τρόπο, δεν θα μεσολαβούσε το μέρισμα της δικής της πολιτικής ωφέλειας, εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας.
Μένει μόνο να δούμε στο επόμενο διάστημα τι άλλο ζήτησε ο πρωθυπουργός για να υπογράψει στις Πρέσπες. Γιατί έχω την υποψία πως δεν είναι μόνο τα πρόσκαιρα οικονομικά ανταλλάγματα...
