Αυτές τις μέρες, χάρις στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο διαβάζουμε στο διεθνή Τύπο προφίλ αθλητών, στην πραγματικότητα ιστορίες ζωής συνανθρώπων μας που παρά την αναπηρία τους καταφέρνουν να αφήνουν όλους άναυδους με την προσήλωση στους στόχους τους, το πείσμα τους, τις διακρίσεις τους.
Αν και συνειδητά δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να υπερδραματοποιεί τη συνθήκη της αναπηρίας γιατί στην υπερδραματοποίηση σοβεί ο κίνδυνος της ακύρωσης της αρχής της ισότητας των αναπήρων με τους υπόλοιπους, είναι απλώς αδύνατον να μην καθρεφτιστούμε στις ιστορίες τους, να μην κάνουμε συγκρίσεις με τις δικές μας ψυχολογικές ανεπάρκειες και δισταγμούς μπροστά στις προκλήσεις, αν και αρτιμελείς κι ας μας μαλώσουν όσοι ψυχολόγοι θα διαβάσουν αυτή την αράδα γιατί τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι και ο κάθε άνθρωπος, αρτιμελής ή μη, έχει το ίδιο «δικαίωμα στην αποτυχία».
Όλες αυτές οι ιστορίες των αθλητών από τις προηγμένες χώρες της Δύσης που συμμετέχουν στους Παραολυμπιακούς έχουν ένα κοινό: Στην αφήγηση κάθε ιστορίας, κάποια στιγμή θα γίνει λόγος για την ύπαρξη γονέων που απλώς τα έχουν δώσει όλα στο παιδί τους αλλά πιο πολύ από την οικογένεια είναι οι κρατικές δομές, οι εξειδικευμένοι γιατροί και προπονητές, οι προσβάσιμες σε όλους αθλητικές εγκαταστάσεις και οι βοηθοί.
Αυτές τις μέρες στην Ελλάδα κι ενώ «τρέχουν» οι Παραολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκιο, βρίσκεται σε δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση το σχέδιο νόμου του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων «Ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας: Διατάξεις για την πρόληψη και αντιμετώπιση περιστατικών κακοποίησης και παραμέλησης ανηλίκων, Πρόγραμμα «Κυψέλη» για την αναβάθμιση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών σε βρεφικούς, παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς, διατάξεις για την προώθηση της αναδοχής και της υιοθεσίας, Προσωπικός Βοηθός για τα Άτομα με Αναπηρία».
Κάθε ένα από αυτά τα θέματα του πολύ σημαντικού αυτού νομοσχεδίου αξίζει ειδικού σχολιασμού, εμείς, σε αυτό το σημείωμα, θα σταθούμε στο τελευταίο, στο θεσμό του Προσωπικού Βοηθού για τα Άτομα με Αναπηρία τη δαπάνη του οποίου αναλαμβάνει πλέον το κράτος, αίροντας τις σχετικές ανισότητες που επιτρέπουν μόνο στους οικονομικά ισχυρούς να διαθέτουν αυτή τη σημαντική βοήθεια.
Το σύγχρονο αίτημα του αναπηρικού κινήματος είτε πρόκειται για σωματική είτε για νοητική αναπηρία είναι η αυτονομία και ανεξάρτητη διαβίωση.
Η ανεξάρτητη διαβίωση, όπως κατοχυρώνεται στο αρ.19 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες, συνιστά θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα που επηρεάζει τον πυρήνα της αξιοπρέπειας του ατόμου και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του, ενώ αποτελεί παράλληλα έναν ιδιαίτερα σημαντικό δείκτη κοινωνικής προόδου.
Το αίτημα για αυτονομία και ανεξάρτητη διαβίωση δεν ταυτίζεται με τις τυχόν ανάγκες που έχουν τα άτομα αυτά για νοσηλεία. Και η νοσηλεία των ΑΜΕΑ συμπολιτών μας στα νοσοκομεία απαιτεί ειδικό εξοπλισμό (για παράδειγμα ειδικά κρεβάτια, στοιχειώδες που σήμερα τα ελληνικά νοσοκομεία δεν διαθέτουν) και πάνω απ’όλα ειδικά εκπαιδευμένο νοσηλευτικό προσωπικό κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τα άτομα με νοητική αναπηρία έτσι ώστε να μην καταλήγουν δεμένα πάνω στα κρεβάτια των νοσοκομείων.
Το αίτημα για ανεξάρτητη διαβίωση αφορά τη ζωή, την καθημερινότητα. Ο προσωπικός βοηθός που θα τεθεί σε εφαρμογή πιλοτικά μέσα στη χρονιά και θα χρηματοδοτηθεί από τους πόρους του «Ελλάδα 2.0» έρχεται να ικανοποιήσει ένα διαχρονικό αίτημα των ΑμΕΑ συμπολιτών μας.
Όπως συνηθίζουμε να θυμίζουμε από αυτή τη στήλη οι μεταρρυθμίσεις σε αυτή τη χώρα έχουν ονοματεπώνυμα. Το έργο προφανώς και πιστώνεται στον αρμόδιο υπουργό Κωστή Χατζηδάκη και την υφυπουργό Κοινωνικών Υποθέσεων Δόμνα Μιχαηλίδου αλλά ο άνθρωπος που σχεδίασε και έδωσε υπόσταση σε όλο αυτό το πρόγραμμα, με προσωπική εντολή του πρωθυπουργού κι αυτό πρέπει να το αναφέρουμε, είναι βέβαια ο Γενικός Γραμματέας Κοινωνικής Αλληλεγγύης Γιώργος Σταμάτης.
«Μα πόσους αφορούν αυτά;», όλο και κάποιος θα βρεθεί να αναρωτηθεί. Μας αφορούν όλους ανεξαιρέτως. Η ορατότητα των αναπήρων στην κοινωνία και η δυνατότητά τους να ζουν ανεξάρτητοι είναι ο μόνος πραγματικός δείκτης της συλλογικής μας ευημερίας. Είναι όλα όσα μας κάνουν υπερήφανους ως μέλη μιας κοινωνίας. Είναι τελικά όλα όσα κάνουν την Ελλάδα τη χώρα που θέλουμε να ζούμε.
