Το καλοκαίρι του 2021 θα μείνει στην ιστορία για τις μεγάλες και καταστρεπτικές πυρκαγιές. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαινόμενο που δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε με μέτρα και σταθμά του παρελθόντος. Δεν αρκούν περισσότερα αεροπλάνα και οχήματα πυρόσβεσης. Χρειάζεται μία εντελώς νέα στρατηγική. Και κυρίως χρειάζεται τόλμη! Να κινηθούμε έξω από το κουτί. Ακριβώς επειδή οι λύσεις δεν βρίσκονται πλέον μέσα σε αυτό.
Θα πει κάποιος ότι η κυβέρνηση μπορεί να ξεκινήσει από τα προφανή. Από αυτά που «βγάζουν μάτι». Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτό που μας έγραφε χτες αναγνώστης για τα αντλιοστάσια. Ότι με την πυρκαγιά στο δάσος είναι λογικό να κόβεται το ρεύμα και έτσι τα πυροσβεστικά να μην μπορούν να πάρουν νερό από τους κρουνούς. Επειδή δεν είχαν φροντίσει οι Δήμοι που τα έχουν υπό τον «έλεγχό» τους τους να διαθέτουν εφεδρικές γεννήτριες για να επαναφέρουν το ρεύμα. Αυτό μπορεί να διορθωθεί. Όπως και το θέμα με τους δασοκομάντος που «τελείωσε» ο Κ. Σημίτης, επειδή το είχε δημιουργήσει ο Κ. Μητσοτάκης. Όπως τόσα και τόσα άλλα θέματα. Αλλά λύση στο πρόβλημα δεν θα δοθεί. Θα βελτιωθούν οι συνθήκες, θα γίνουν άλματα σε θέματα οργάνωσης, αλλά λύση δεν θα δοθεί.
Κι αυτό διότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο φαινόμενο που έχει σχέση με την κλιματική αλλαγή. Δυστυχώς θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ότι και τα επόμενα καλοκαίρια δεν θα είναι ανέμελα. Ότι η Ελλάδα χρόνο με τον χρόνο θα μοιάζει όλο και περισσότερο με τις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και η οποία ξεπερνάει τα όρια μιας κυβέρνησης. Πρόκειται για ένα θέμα που έχει εθνική διάσταση και αυτό βαραίνει τόσο τις αποφάσεις όσο και τις μη αποφάσεις. Όταν ξέρεις ότι η πλάστιγγα γέρνει στην πλευρά εκείνη που θέλει τα πευκοδάση να συγκεντρώνουν μεγάλες πιθανότητες να παραδοθούν στις φλόγες στα επόμενα χρόνια, κάτι πρέπει να κάνεις. Μπορείς, φυσικά και να περιμένεις να αποφασίσει η μοίρα. Θέμα στάσης είναι…
Οι κυβερνήσεις δεν αρέσκονται στις μεγάλες αποφάσεις. Επειδή αυτές έχουν στο τέλος κόστος. Αυτό που δεν σκέπτονται οι άνθρωποι της εξουσίας είναι ότι το κόστος υπάρχει έτσι ή αλλιώς. Είτε πάρουν τις αποφάσεις είτε δεν τις πάρουν. Αυτό που έχει όμως σημασία είναι πως τελικά θα τους καταγράψει η ιστορία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα. Πρέπει να ληφθούν οι σωστές αποφάσεις με την συνδρομή των ειδικών και στην συνέχεια να εξευρεθούν οι πόροι για την υλοποίησή τους. Εύκολα λέει κάποιος ότι πρέπει να γίνουν αντιπυρικές ζώνες γύρω από κατοικημένες περιοχές. Κι αν αυτές περνούν πάνω από ιδιωτική περιουσία; Εύκολα λέμε ότι πρέπει να περιορίσουμε το πεύκο. Είναι ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα, αν και εφόσον υλοποιηθεί. Φανταστείτε ζώνες με άλλα δέντρα στα όρια του πευκοδάσους! Στα λόγια όλα αντιμετωπίζονται εύκολα. Στην πράξη οι πόροι που θα χρησιμοποιηθούν για τι περιβάλλον θα λείψουν από κάπου αλλού κι αυτό έχει πολιτικό κόστος. Μόνο που κάποιος πρέπει να το πάρει αυτό το κόστος και να προχωρήσουμε, επιτέλους, μπροστά. Κι αυτός ο κάποιος είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Όχι μόνο γιατί είναι ο πρωθυπουργός της χώρας σήμερα, επειδή «έκατσε η στραβή στην βάρδιά του», αλλά και διότι έχει την ικανότητα να παίρνει αποφάσεις χωρίς να υπολογίζει το όποιο κόστος.
Θανάσης Μαυρίδης
