Του Σάκη Μουμτζή
Δεν γνωρίζω αν η διαμάχη Τσίπρα-Καμμένου είναι πραγματική ή σικέ. Και ελάχιστα ενδιαφέρει. Γιατί, είτε έτσι είτε αλλιώς, δίνει την εικόνα μιας υπό διάλυση κυβέρνησης. Στην πολιτική μετρούν οι προθέσεις, αλλά πολλές φορές παράγουν τα εντελώς αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Φαίνεται τελικά πως ο Α.Τσίπρας άλλα συμφώνησε με τον Π.Καμμένο και άλλα πράττει. Κοινώς, «του την έφερε». Ο Πάνος ας πρόσεχε. Ήξερε με ποιον έμπλεκε. Μπορεί να πέρασε τέσσερα πολύ ευχάριστα χρόνια, όλο μεγαλεία λόγω Αλέξη, αλλά τα πάντα δείχνουν πως τα επόμενα τέσσερα –τουλάχιστον—θα είναι ιδιαίτερα οδυνηρά και πάλι λόγω Αλέξη.
Ο Τσίπρας έκανε κάτι πολύ απλό. Αντί να κάθεται και να συζητεί με τον Καμμένο και να συγγράφουν σενάρια επιβίωσης του Πάνου, προτίμησε να του πάρει όσους βουλευτές χρειάζεται για να εξακολουθεί να κυβερνά. Εννοείται, πως δεν χρειάζεται πλέον τον Καμμένο. Ο ρόλος του έληξε.
Αρχίζει τώρα η «σοσιαλδημοκρατικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ με τον Κουίκ, την Εξηνταβελώνη, τον Παπαχριστόπουλο και τ΄άλλα παιδιά. Και από κοντά τα απολειφάδια του «Ποταμιού». Στις παλαιότερες εποχές αυτό θα το ονόμαζαν αποστασία. Σήμερα τα φερέφωνα του ΣΥΡΙΖΑ θα το αποκαλέσουν «διεύρυνση».
Πολιτικά όμως θα μπορέσει να σταθεί μια κυβέρνηση αποστατών; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Το ζήτημα δεν είναι συνταγματικό. Αναμφίβολα η κυβέρνηση θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, αν την ζητήσει. Το ετερόκλητο όμως αυτό κυβερνητικό σχήμα, μια κυβέρνηση υπολειμμάτων, με τι κύρος θα διαπραγματεύεται, θα αποφασίζει, θα συνομιλεί; Ποιος θα εμπιστευτεί μια θνήσκουσα κυβέρνηση;
Μάλιστα αυτή η κατάσταση σήψης επιτείνεται και από το γεγονός πως οι αποστάτες, απ΄όπου και αν προέρχονται, έχουν ως αποκλειστικό κίνητρο το εφταχίλιαρο που εισπράττουν κάθε μήνα. Υπολογίστε, 9 μήνες Χ 7.000 = 63.000 ευρώ. «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη».
Κάποιοι αφελείς αποστάτες πιστεύουν πως μπορεί να επανεκλεγούν με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουν διδαχθεί από την συμπεριφορά του Α.Τσίπρα. Ευθύς ως προκηρυχθούν οι εκλογές η αποστολή τους θα έχει λήξει. Θα είναι άχρηστοι πλέον στον πρωθυπουργό και στον ΣΥΡΙΖΑ και θα παταχθούν εκεί όπου τους αξίζει.
Βέβαια, όλη αυτή η διαδικασία της αποστασίας ακυρώνει τους σχεδιασμούς της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για να δείξει ένα πρόσωπο με έντονα τα χαρακτηριστικά της Κεντροαριστεράς. Και οι «πρόθυμοι» για μια ακόμα φορά θα βρεθούν εκτεθειμένοι υποστηρίζοντας, με προσωπικό κόστος, το ανύπαρκτο άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.
Όλες οι εξελίξεις φανερώνουν πως εισερχόμαστε σε μια περίοδο περαιτέρω έκπτωσης της πολιτικής και των θεσμών, με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης. Αλλά όχι μόνον. Σημαντικές είναι οι ευθύνες και του Π.Παυλόπουλου που βλέπει, με την γνωστή «ολύμπια ηρεμία» του, τις μεθοδεύσεις του Α.Τσίπρα και των όψιμων συνοδοιπόρων του για να επιβιώσουν λίγους μήνες ακόμα.
Ίσως- μέσα σε αυτό το νοσηρό κλίμα που επιβαρύνεται και από την πολιτική συνωμοσία της Novartis-- να πρέπει ο Κ.Μητσοτάκης να θέσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προ των ιστορικών του ευθυνών, πριν η κατάσταση ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Τέτοια πολιτική κρίση δεν ξαναζήσαμε από την Μεταπολίτευση και μετά.
