Του Δημήτρη Κουρέτα*
Τέτοια εποχή δέχομαι τηλέφωνα από γνωστούς και φίλους για να ζητήσουν την γνώμη μου για τα παιδιά τους που πέρασαν στο πανεπιστήμιο. Πριν λίγες μέρες ήρθε στο γραφείο μου μια κυρία, η κυρία Βούλα. Την γνώριζα από την γειτονιά. Μου είπε ότι καθάριζε σπίτια, κάτι που γνώριζα και ο γιoς της έπιασε 17.000 μόρια και θέλει να περάσει στη σχολή μας. Την απασχολεί όμως η επαγγελματική αποκατάσταση.
«Κύριε Κουρέτα, να πλύνω σκάλες ναι, αλλά όχι όλος αυτός ο κόπος που κάνω να πάει στράφι. Θέλω το παιδί μου να βρει δουλειά, όχι να τελειώσει βιοχημεία και να δουλεύει σε πιτσαρία.»
Τα παραπάνω είναι η περίληψη της κουβέντας μας.
Τα πανεπιστήμια παράγουν δύο πράγματα. Τον απόφοιτο και την έρευνα. Θέλουμε να έχουν σχέση αυτά τα δύο με τον Ελληνικό οικονομικό ιστό; Η θέλουμε να παίρνει την υπεραξία αυτών μια άλλη οικονομία άλλης χώρας; Μας ενδιαφέρει ως κοινωνία αυτό; Γιατί αν τα πανεπιστήμια είναι περίπου αυτά τα δύο που διαπιστώσουμε πως παράγουν πλεονεκτήματα για οικονομίες άλλων χωρών ( αφού η έρευνα δεν εχει σχέση με τα εγχώρια προβλήματα και οι απόφοιτοι φεύγουν έξω) , τότε κάτι πρέπει να κάνουμε.
Η απάντηση του κ. Γαβρόγλου ήρθε πριν λίγους μήνες ιδρύοντας νέα τμήματα άσχετα με τον οικονομικό ιστό της χώρας . Δηλαδή αυτό ακριβώς που δεν χρειαζόταν ένα πανεπιστήμιο. Υποτίθεται μέσα στην κρίση θα βοηθήσει να βρει η χώρα διέξοδο, δημιουργώντας αποφοίτους που να έχουν σχέση με τον τοπικό οικονομικό ιστό όπως η Θεσσαλία, που το ΑΕΠ της από την γεωργία ( πρωτογενής και δευτερογενής παραγωγή) είναι 30% ενώ της Ελλάδος 13%.
Παρόλο που η Θεσσαλία παράγει το 30% του τυριού της χώρας και όσον αφορά τη Φυτική Παραγωγή, η Περιφέρεια Θεσσαλίας παράγει το 14,2% της αγροτικής παραγωγής της χώρας (η 2η μεγαλύτερη συμμετοχή μετά την Κεντρική Μακεδονία). Παρόλο αυτό ο κ. Γαβρόγλου έκρινε αλλιώς όχι μόνο στο πανεπιστήμιο μας αλλά και αλλού.
Εάν υποθέσουμε ότι ο απόφοιτος του τμήματος Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο μας με βάση 9.500 μόρια, η στο Διοικητικής Επιστήμης στην Κοζάνη με 4.500, δεν βρει αντίστοιχη με το αντικείμενο εργασία και δουλεύει σε πιτσαρία,θα έρθει η στιγμή - και θα είναι πολύ σύντομα- που η πολιτεία θα πιάσει τον Χ απόφοιτο και θα τον ρωτήσει: «Δεν μου λες κύριε Χ, τι μου γυρίζεις πίσω ως κοινωνία που σε σπούδασα;» «Δυστυχώς τίποτα, γιατί ενώ σπούδασα για να γίνω ειδικός διοικητικής επιστήμης , δεν βρίσκω κάτι να κάνω και τα βγάζω πέρα δουλεύοντας σε πιτσαρία».
Μπράβο αγόρι μου θα πεί η κοινωνία άξιος αλλά την επόμενη φορά τις σπουδές να τις πληρώσεις μόνος σου!
Αν αφήσουμε έτσι απροστάτευτη την δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς να έχει κάποια σχέση με την αγορά εργασίας , τότε με μαθηματική ακρίβεια θα έρθει μια μέρα που θα απαξιωθεί στα μάτια του πολίτη. Της κ. Βούλας δηλαδή. Η οποία δεν πρέπει να ερωτηθεί αν θέλει να βγάζει η χώρα πτυχιούχους του τμήματος διοικητικής επιστήμης και όχι τυροκομίας;
Δεν πρέπει να ερωτηθεί αν θέλει τα χρήματα αυτά να γίνουν 3 κρεβάτια στην ΜΕΘ Λάρισας. Πρέπει, λέει η λογική. Και όμως, το 2019 συνεχίζουμε να βλέπουμε την τριτοβάθμια εκπαίδευση ασύνδετη από τις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Λοιπόν ας ρωτήσουμε την κάθε κυρία Βούλα να δούμε τι θα μας πει.
Θεωρώ ότι η υπαγωγή της έρευνας και της τεχνολογικής ανάπτυξης στο Υπουργείο Ανάπτυξης είναι απολύτως σωστή και αναμένουμε τα αποτελέσματα. Πολλές χώρες το κάνουν και αυτή η δομή διατρέχει οριζόντια πολλά άλλα υπουργεία όπως γεωργίας, τουρισμού, ενέργειας, παιδείας κλπ.
Κάποτε πρέπει να σοβαρευτούμε σ΄αυτή τη χώρα…
* Ο Δημήτρης Κουρέτας είναι Καθηγητή Βιοχημείας-Βιοτεχνολογίας και πρώην αναπληρωτή Πρύτανη στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
