Του Γιάννη Παντελάκη
Στις ΗΠΑ, ακούει τα λόγια της Lagarde σαν «μουσική στ'' αυτιά του» και δηλώνει για τον Trump ότι «μπορεί ο τρόπος που αντιμετωπίζει την πολιτική να μοιάζει ορισμένες φορές διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό». Λίγο αργότερα στις Βρυξέλλες, ξαπλώνει στην πολυθρόνα του και με ύφος διανοούμενου μιλάει για αριστερά και δεξιά υποδύοντας τον αριστερό ηγέτη! Ο Τσίπρας τελικά, είναι ικανός να εκπλήξει ακόμα και αυτούς που πιστεύουν ότι υπάρχει ένας ελάχιστος αξιακός κώδικας στην πολιτική πέρα από τον οποίο δεν προχωράς με κανένα τρόπο. Ο Τσίπρας, δεν έχει τέτοιο κώδικα. Και προχωρά με οποιονδήποτε τρόπο.
Με συντροφιά ένα εμφανώς ελλειμματικό επίπεδο πολιτικής συγκρότησης (το οποίο τον οδηγεί σε γραφικότητες) αλλά την ζυγαριά να την βαραίνει η απληστία για εξουσία, ο πρωθυπουργός, δεν ορρωδεί, είναι ικανός για όλα. Αποτελεί τον πιο ευέλικτο πολιτικό που έχει γνωρίσει η χώρα και αυτό δεν αποτελεί κρίση, αλλά απεικόνιση της πραγματικότητας. Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του, φαντάζομαι θα έχουν εκπλήξει ακόμα και όσους εξακολουθούν να πορεύονται μαζί του και δεν έχουν ιδιοτέλεια από αυτή την συμπόρευση. Το πιο επώδυνο ωστόσο για όσους επένδυσαν πολιτικά ελπίδες και προοπτικές σ'' αυτό το εθνολαϊκιστικό κυβερνητικό συνονθύλευμα, δεν είναι η κορύφωση του πολιτικού κυνισμού. Αλλά η προσπάθεια για ακύρωση σχεδόν ολόκληρου του ιδεολογικού φορτίου με το οποίο πορευόταν η αριστερά, ιδιαίτερα στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Είναι προφανές πως το φορτίο αυτό (παρά τις αμφισβητήσεις που έχει δεχτεί), έχει πολύ μεγαλύτερο βάρος από αυτό που επιχειρεί –για επικοινωνιακούς λόγους-να ιδιοποιηθεί η συγκεκριμένη κυβερνητική παρέα. Ωστόσο, η πολιτική δυσφήμιση και απαξίωση που έχει υποστεί η αριστερά, είναι πρωτόγνωρη. Παρότι το κυβερνητικό αυτό σχήμα, δεν μπορεί να κριθεί με αμιγώς πολιτικούς όρους (αριστερά- δεξιά), αφού απλά πρόκειται για ένα κράμα διψασμένων για εξουσία ανθρώπων χωρίς τον ελάχιστο κοινό πολιτικό παρονομαστή, ένα μέρος των πολιτών την ανερμάτιστη πολιτική της κυβέρνησης, την χρεώνει στην αριστερά.
Διαβάζω κατά καιρούς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα οι υπουργοί του, έχουν ιδεολογικές εμμονές και ιδεοληψίες οι οποίες δεν τους επιτρέπουν να διαχειριστούν με ικανοποιητικό τρόπο την διακυβέρνηση της χώρας προς την κατεύθυνση που επιβάλλουν οι δανειστές. Αυτό, δεν προκύπτει από πουθενά. Δεν έδειξαν καμιά εμμονή η ιδεοληψία όταν υπέγραφαν το μεγαλύτερο κύμα ιδιωτικοποιήσεων που έγινε ποτέ σε Ευρωπαϊκή χώρα, ούτε όταν μετέφεραν σχεδόν ολόκληρη τη δημόσια περιουσία σ'' ένα υπερταμείο όπου καθοριστικό ρόλο παίζουν οι δανειστές. Υπάρχουν διαμαρτυρίες, ότι δεν προχωρούν οι ιδιωτικοποιήσεις ή οι επενδύσεις. Λίγες εβδομάδες πριν είχε μπλοκάρει η επένδυση στο Ελληνικό και εκείνη στην Χαλκιδική, έγινε μια μικρή φασαρία και όλα πήραν πάλι τον δρόμο τους.
Η κριτική στον Τσίπρα, δεν μπορεί να αφορά σε ιδεολογικές αναφορές, δεν έχει τέτοιες. Απλά τις χρησιμοποιεί μερικές φορές προσπαθώντας να οριοθετήσει διαφορές που δεν υπάρχουν από συντηρητικές πολιτικές. Άλλωστε, αν είχαν απομείνει μερικά έστω ίχνη από αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι, δεν υπήρχε περίπτωση να στεκόταν δίπλα από τον πιο επικίνδυνο ηγέτη που πέρασε από τις ΗΠΑ και να λέει ότι έχουν κοινές αξίες. Κανένας άλλος Ευρωπαίος ηγέτης δεν θα έλεγε κάτι τέτοιο, όπως και δεν είπε άλλωστε. Ο Τσίπρας, δεν είναι ένας αυταπατημένος ηγέτης, είναι ένας πολιτικός παντός καιρού, ευέλικτος και απόλυτα προσαρμόσιμος…
