Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Αλέξης Τσίπρας επέστρεψε για τα καλά στην αρένα της αντιπολίτευσης. Ανέβασε τους τόνους και αποφάσισε να δημιουργήσει νέα ταυτότητα. Με «νέα» ρητορική και με «νέο» πολιτικό όραμα. Που έχει μέσα ΕΑΜ, Πολυτεχνείο, Εθνική Αντίσταση, Ανδρέα και «Αλλαγή», κινήματα κατά της λιτότητας, τον φόβο της Ακροδεξιάς και μερικά για γερασμένο κόσμο και ύστερο καπιταλισμό.
Τέτοια είπε στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, τέτοια και στην νεολαία του κόμματος. Και αυτομάτως σου έρχεται στον νου να ρωτήσεις: Τι λες βρε Αλέξη μου, τι λες; Που ζεις; Kαι εν τέλει, ποιος στα γράφει αυτά τα «φλογερά» κείμενα με σύμβολα και συνθήματα της δεκαετίας του΄80;
Είναι θλιβερό αλλά αυτοί οι άνθρωποι ζουν σε άλλον αιώνα. Και δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να αλλάξουν εποχή. Μιλούν συνεχώς για τους φτωχούς αλλά όταν, κυβέρνησαν, τους πολλαπλασίασαν. Μιλούν για κοινωνική δικαιοσύνη αλλά αύξησαν το χάσμα μεταξύ πλούσιων και αδυνάτων. Μιλούν για Πολυτεχνεία, για ΕΑΜ, για Ακροδεξιά, για Αριστερά αλλά συγκυβέρνησαν με τον Πάνο Καμμένο και έκαναν ευρωβουλευτή τον Πέτρο Κόκκαλη.
Πουλάνε κανονικά τρέλα! Και συνεχώς, πολιτικολογούν χρησιμοποιώντας τον ιδιότυπο "φονταμενταλισμό" τους. Προσπαθώντας να συντηρήσουν τα ταπεινά ένστικτα των ψηφοφόρων τους. Και πάνω από όλα το μίσος εναντίον οποιασδήποτε εξουσίας δεν ικανοποιεί τον πελατειασμό τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να ξαναδημιουργήσει έναν ΣΥΡΙΖΑ δια πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Αλλά είναι τόσο παρωχημένα αυτά που λέει και τόσο αδιάφορα για το αυτί του σύγχρονου Έλληνα, που δεν είναι ποτέ δυνατόν να πείσει κανέναν καινούριο ακροατήριο ή να συγκρατήσει το παλιό. Όχι γιατί η σημερινή κυβέρνηση κέρδισε νέους οπαδούς αλλά γιατί, εκ των πραγμάτων, τα μυαλά των ανθρώπων αλλάζουν και δεν ανέχονται πλέον τους παλιούς κώδικες στην αντίληψή τους.
Τι κακό μπορεί να συμβεί με όλα αυτά; Τίποτε παραπάνω από την προσωπική γελοιοποίηση του ίδιου του Τσίπρα, αν συνεχίζει να βγάζει λόγους δίπλα στο άλογο του Βελουχιώτη. Υπάρχει όμως κάτι άλλο που μπορεί να βλάψει τη χώρα και το πολιτικό σύστημα. Ο εκφυλισμός της «πράσινης» ιδεολογίας που πιθανότατα θα προσπαθήσει να εισάγει στον «νέο ΣΥΡΙΖΑ» ο πρόεδρός του. Γιατί, έτσι όπως ψάχνει τυχοδιωκτικά να πιαστεί από ιδεολογήματα, είναι πολύ πιθανόν να θελήσει να ενσωματώσει στην «αριστερή» του εικόνα και ολίγη οικολογία. Έχοντας έναν επιπλέον, λόγο, αφού βλέπει ότι πανευρωπαϊκά οι Πράσινοι να κερδίζουν μεγάλα εκλογικά ποσοστά.
Όλοι βεβαίως, γνωρίζουμε πως οτιδήποτε πέσει στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται φύλλο και φτερό στις συνειδήσεις του κόσμου. Είτε πρόκειται για ιδέες είτε για σχήματα είτε για πολιτικές θέσεις και στόχους. Γιατί τα πάντα φιλτράρονται από μία ταξική διαστροφή που στοχεύει μόνο στην διάσωση του κόμματος και των πολιτικών συντρόφων.
Διαβάζοντας την Πολιτική Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, διαπιστώνουμε ότι η ματιά παραμένει προσηλωμένη στην ασφάλεια του παρελθόντος, αρνούμενη να γυρίσει αποφασιστικά προς το μέλλον ή το ενδιαφέρον παρόν. Λες και δεν υπάρχει ένας νέος κόσμος που αφορά την προοπτική του κόμματος, λες και η χώρα δεν πρέπει να ενταχθεί στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο με τον αξιακό κώδικα που της αρμόζει.
Ο Αλέξης επιμένει να μαγειρεύει με υλικά του παρελθόντος. Και να ήθελε κάτι άλλο δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Δεν ξέρει τι να πει ούτε και καταλαβαίνει πως θα το πει. Θα μπορούσε να προετοιμάσει και να αρθρώσει έναν σύγχρονο, σοσιαλδημοκρατικό λόγο με ρεαλιστική πρόταση εξουσίας. Αλλά είναι παντελώς ανίκανος να το κάνει...
