Αυτήν τη στιγμή έχουμε μία μεγάλη επένδυση σε εξέλιξη, αυτή του Ελληνικού. Μία! Άλλη δεν έχουμε. Η αγορά, όμως, χρειάζεται περισσότερα projects, ιδέες και κίνητρα. Με ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 2% δεν θα πάμε μακριά. Ρυθμοί ανάπτυξης, όμως, 5% και 7% σημαίνει ότι η Ελλάδα γίνεται εργοτάξιο. Ότι η Ελλάδα υποδέχεται χιλιάδες μετανάστες με δεξιότητες που αναζητούν εργασία και ένα κοινό και λαμπρό μέλλον.
Το ανησυχητικό είναι ότι δεν βλέπουμε και δεν ακούμε κάποια νέα ιδέα. Και οι πέντε έξι πρόθυμοι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται έντονα τα τελευταία χρόνια συσπειρώθηκαν έτσι ή αλλιώς στο έργο του Ελληνικού. Αυτό ήταν λοιπόν; Σίγουρα όχι! Ή καλύτερα, δεν πρέπει να είναι μόνο αυτό. Αλλά το προεκλογικό σύνθημα «δουλειές – δουλειές – δουλειές» πρέπει να επικαιροποιείται. Αν είναι δυνατόν και κάθε μέρα.
Ακούμε ότι η προοπτική να «πιάσει» η Ελλάδα ρυθμούς ανάπτυξης τύπου Κίνας είναι ένας μαξιμαλιστικός στόχος. Ότι δεν γίνεται. Ειλικρινά, αδυνατούμε να καταλάβουμε αυτό το «δεν γίνεται». Εκείνο που σίγουρα δεν γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι... η δουλειά!
Είναι γνωστό ότι υπάρχουν σοβαρά εμπόδια για τις επενδύσεις. Ότι χρειάζεται να αλλάξουν νόμοι, να καμφθεί η γραφειοκρατία. Αυτός ήταν και ο λόγος που προεκλογικά είχαν εκπονηθεί στους κόλπους του επιτελείου του κ. Μητσοτάκη κάποιες προτάσεις κυβερνητικής δράσης, σύμφωνα με τις οποίες η μελλοντική (σημερινή πλέον) κυβέρνηση θα δανειζόταν διαδικασίες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 για να πετύχαινε στο πεδίο των επενδύσεων. Αυτό δεν έγινε μέχρι σήμερα! Δοκιμάστηκαν οι αντοχές του υπουργείου Ανάπτυξης με το έργο του Ελληνικού. Αλλά δεν είναι μόνο το Ελληνικό και δεν είναι μόνο το Υπουργείο Ανάπτυξης. Δεν μπορούν τα έργα της Ενέργειας, για παράδειγμα, να περάσουν κι αυτά από τον Άδωνι. Θα πρέπει να περάσουν από το υπουργείο Ενέργειας. Εκεί δεν είναι απαραίτητο ο κ. Θωμάς, για παράδειγμα, να έχει τα χαρακτηριστικά του κ. Γεωργιάδη. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του διαδρομή, τις δικές του εμπειρίες και τον δικό του τρόπο. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν βρίσκεται στα πρόσωπα, αλλά στην έλλειψη αυτών των διαδικασιών εξπρές, που αν δεν είχαν «εφευρεθεί» το 2004, ακόμα θα περίμενε η Οικουμένη να δει Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα.
Μήπως, λοιπόν, πρέπει να ενταχθούν κάποιες επενδύσεις σε μία διαδικασία γρήγορης υλοποίησης; Να αναλάβει το δημόσιο μέσω ενός φορέα να κάνει με διαδικασίες εξπρές όλα εκείνα που απαιτούνται για να προχωρούν οι επενδύσεις σε χρόνο ρεκόρ. Αν από την συζήτηση μέχρι την έναρξη της επένδυσης μεσολαβούν από 4 ως 8 χρόνια, τότε δεν υπάρχει αντικείμενο συζήτησης. Μπορεί να έχει πάψει και ο λόγος που ώθησε τους επενδυτές στην απόφασή τους να βάλουν τα λεφτά τους στην Ελλάδα ή μπορεί την ίδια επένδυση να την έχουν κάνει σε μία άλλη χώρα περισσότερο φιλική προς τις επενδύσεις. Και τις μεγάλες επενδύσεις, τουλάχιστον αυτές, τις θέλουμε. Δεν μπορεί να κολλάνε επενδύσεις που πρόκειται να φέρουν δύο ή τρεις χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας η κάθε μία...
Πριν από επτά χρόνια Έλληνες βιομήχανοι πρότειναν στην τότε κυβέρνηση Σαμαρά μια συμφωνία για το ρεύμα και οι ίδιοι δεσμεύονταν για δεκάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας. Αυτό ναι, είναι κάτι που θα μπορούσε να ενταχθεί στο γενικότερο project «δουλειές – δουλειές – δουλειές». Οι μεγάλες επενδύσεις στον πρωτογενή τομέα. Η αναδιάρθρωση του κλάδου της ιχθυοκαλλιέργειας. Η εξέλιξη της βιομηχανίας του γάλακτος. Η κάλυψη του ελλείμματος του χοιρινού κρέατος.
Και ποια είναι η δουλειά του κράτους; Να διευκολύνει τον ιδιωτικό τομέα για να δουλέψει. Αυτό είναι αρκετό. Κι οι αρμόδιοι υπουργοί χρειάζεται να δουλέψουν σκληρά στο αντικείμενό τους. Να ανοίξουν δρόμους και να προσκαλέσουν τους επενδυτές να τοποθετήσουν τα χρήματά τους.
Αυτή η κυβέρνηση δεν ψηφίστηκε για να διεκπεραιώσει κάποιες εργασίες. Ψηφίστηκε για να φέρει τα πάνω-κάτω. Για να κάνει πολύ θόρυβο. Αυτόν τον θόρυβο θέλουμε να ακούσουμε.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
