Του Θεόδωρου Ζαρέτου
Καλοί μου άνθρωποι, Γυναίκες και Άνδρες, Πιστοί και Άπιστοι. Δεξιοί κι Αριστεροί.
Σχετικά με τη συζήτηση περί της του φύλου ταυτότητας ενηλίκων και ανηλίκων.
Οι χριστιανικές δοξασίες σχετικά με τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης οντότητας, έχουν, πέραν πάσης αμφιβολίας, μελετητικό ενδιαφέρον για πολλούς πνευματικούς ανθρώπους πιστούς και μη.
Αλλά τι δουλειά έχουν οι δοξασίες οποιουδήποτε θρησκευτικού δόγματος με τις συμβολαιακές αναγκαιότητες ενός κοσμικού κράτους; Σε μία αμιγώς νεωτερική κοινωνία καμία απολύτως.
Καταλάβατε καλοί μου άνθρωποι;
Όχι;
E να το πούμε και με άλλα λόγια τότε:
Ούτε μαθαίνεις ούτε αποφασίζεις αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Απλά το νοιώθεις. Αν πας σε έναν παιδικό σταθμό και ρωτήσεις τα παιδάκια αν είναι αγοράκια ή κοριτσάκια θα σου απαντήσουν όλα(;) πολύ εύκολα. Το έχουν νοιώσει!
Αυτό όμως ξέρουμε ότι δεν σημαίνει πως τα παιδάκια είναι φυλετικά ώριμα.
Αυτό γίνεται με τις ορμόνες που αρχίζουν να εκκρίνονται σημαίνοντας την εφηβεία σε συνδυασμό με την καθημερινή εμπειρία.
Τότε όμως αρχίζουν να υπάρχουν παιδάκια που ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ότι έχουν παγιδευτεί σε σώμα άλλου φύλου και αυτό είναι ένα καθημερινό σκληρότατο πρόβλημα για όλα αυτά τα παιδάκια, γιατί πιστεύουν ότι οι άνθρωποι τους συμπεριφέρονται λες και είναι κάποια «άλλα» παιδάκια. Πρέπει δηλαδή να καταλάβουμε, καλοί μου άνθρωποι, ότι όλοι μας βιώνουμε το φύλο μας μέσα από πάρα πολλές καθημερινές λειτουργίες που διαφοροποιούν τη φυλετική μας ταυτότητα και όχι μόνο μέσω του σεξ ή της αναπαραγωγής του είδους μας. Αλλιώς δημιουργούν φιλίες τα αγόρια και αλλιώς τα κορίτσια, αλλιώς αισθανόμαστε τον κόσμο άνδρες και γυναίκες, αλλιώς διαφωνούμε, αλλιώς ερωτευόμαστε, αλλιώς κάνουμε έρωτα, μέχρι και αλλιώς καυγαδίζουμε. Άλλο πράγμα είναι η Εξουσία ή ο Πόλεμος για όσους αισθάνονται γυναίκες και άλλο για όσους αισθάνονται άνδρες.
Κατά συνέπεια καλοί μου άνθρωποι, όλοι έχουμε δικαίωμα να ζούμε το φύλο που αποφασίζουμε ότι είμαστε, μέσα από την ίδια μας τη ζωή με τους άλλους.
Αυτό το πρόβλημα λοιπόν πρέπει να λύνεται και αυτό συνιστά αναγκαιότητα για ένα κοσμικό Κράτος. Προφανώς με κατάλληλη νομοθεσία που να το λύνει έγκαιρα.
Ο Νόμος όμως καλοί μου άνθρωποι στην κοινωνία μας, δηλαδή σε μία αυτόνομη κοινωνία, δημιουργείται από τα ίδια τα άτομα που την αποτελούν και το κύρος του (το κοινωνικό συμβόλαιό μας να τον τηρούμε μέχρι εμείς οι ίδιοι να τον αλλάξουμε) πηγάζει από το σύνολο των ατόμων ή αλλιώς το ΔΗΜΟ, γι' αυτό και η κοινωνία μας είναι ΔΗΜΟκρατική!
Αντίθετα, σε μία ετερόνομη κοινωνία ο Νόμος δίνεται «απ' έξω» και το κύρος του οφείλεται σε μία αναμφισβήτητη αυθεντία, είτε αυτή είναι θρησκευτική, είτε κοσμική. Σε κάθε μορφής ετερόνομη κοινωνία ο νόμος είναι αιώνιος και αναμφισβήτητος από τα άτομά της και οι μόνοι που έχουν δυνατότητα να τον αλλάξουν είναι οι εκπρόσωποι της θρησκευτικής ή της κοσμικής αυθεντίας!
Διαβάστε τη συνέχεια στο metarithmisi.gr
