Του Σάκη Μουμτζή
Το τελευταίο χρονικό διάστημα πλήθυναν οι φωνές που διαπίστωναν πως ο ΣΥΡΙΖΑ, μετατοπίζεται με ειλικρίνεια προς μετριοπαθέστερες θέσεις. Λίγο το άρθρο για τον Α.Παπανδρέου, λίγο οι επισκέψεις στις βιομηχανίες, λίγο η επίσκεψη του Μακρόν, και το σκηνικό της μετάλλαξης στήθηκε.
Όμως, ήρθε η υπόθεση της Εldorado και έπεσαν οι μάσκες. Και δεν αναφέρομαι στο γεγονός πως η ιστορία των σχετικών αδειοδοτήσεων, σερνόταν επί μήνες.
Αναφέρομαι στο μίσος και στην χολή που βγήκε από διακεκριμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για την απόφαση της εταιρείας να προασπίσει τα συμφέροντα της, έχοντας με το μέρος της πληθώρα δικαστικών αποφάσεων.
Σίγουρα η υπόθεση των Σκουριών είναι εμβληματική για την ριζοσπαστική Αριστερά και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Επάνω σε αυτήν την υπόθεση χτίστηκε ένα κίνημα κοινωνικής κριτικής και αμφισβήτησης και βέβαια πολιτικές καριέρες.
Αυτή η κατάσταση δεν επιτρέπει στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει μια συντεταγμένη αναδίπλωση. Στο ζήτημα των Σκουριών, δεν υπάρχουν συμβιβασμοί, ούτε κοστολόγηση της οικονομικής ζημίας.
Αυτό που μετρά είναι να παραμείνει η αντιεπενδυτική σημαία σηκωμένη ψηλά. Πάντα μια κυβέρνηση όταν δεν επιθυμεί τις επενδύσεις θέτει όρους και προϋποθέσεις που την καθιστούν ασύμφορη. Δεν σέβεται δικαστικές αποφάσεις.
Και το κυριότερο δεν την ενδιαφέρει το κλίμα που δημιουργεί μια τέτοια συμπεριφορά, καθώς, λόγω της μαρξιστικής ιδεολογίας της, δεν την απασχολεί ο ιδιωτικός τομέας.
Εδώ και πολύ καιρό έγραφα, πως το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που έχει όλος ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι συμβατό με αυτό που επικρατεί στις χώρες της ΕΕ. Το οικονομικό μοντέλο της Αριστεράς, μισεί τον πλούτο και απεχθάνεται το κέρδος. Το ακούσαμε τις προάλλες και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Και οι επενδύσεις αποφέρουν πλούτο στους επιχειρηματίες. Η μαρξιστική σκέψη παραβλέπει πως με τις επενδύσεις δημιουργούνται θέσεις εργασίας, γιατί αυτή ενδιαφέρεται μόνον «για τους προλετάριους που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνον τις αλυσίδες τους.»
Ας γίνει κατανοητό από όλους τους ροζέ αριστερούληδες που θέλουν να είναι και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα, πως για να διανεμηθεί δίκαια ο πλούτος θα πρέπει πρώτα να παραχθεί. Ειδάλλως, όπως κατ΄επανάληψη έχει τονισθεί, υπάρχει αναδιανομή της μιζέριας και της κακομοιριάς.
Μαρξιστές και ιδιωτική πρωτοβουλία είναι έννοιες ασύμβατες. Όσες κινήσεις τακτικής και να κάνουν στο τέλος θα τους βγει το μίσος και ο φθόνος που παράγει η ιδεολογία τους για την επιχειρηματικότητα.
Έτσι το περιβάλλον μολύνουν μόνον οι ιδιωτικές εταιρείες, ενώ οι ρυπογόνες δημόσιες επιχειρήσεις που καταστρέφουν το περιβάλλον και τους ανθρώπινους οργανισμούς, όχι. Προφανώς υπάρχουν ρύποι μαρξιστικοί και ρύποι καπιταλιστικοί.
Είπαμε, πως η φανατική και δογματική προσήλωση σε μια νεκρή θεωρία, οδηγεί σε βλακώδη συμπεράσματα και παράγει καταστροφικές συμπεριφορές. Το ζούμε αυτές τις μέρες.
Πιθανόν το Ελληνικό Δημόσιο θα κληθεί να καταβάλει αποζημιώσεις δισεκατομμυρίων στην Eldorado, ενώ θα γραφεί στα μαύρα κατάστιχα των διεθνών επενδυτών, καθώς στην συγκεκριμένη εταιρεία συμμετέχουν τα βαρύτερα ονόματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Αλλά αυτό γιατί να ενδιαφέρει τον Τσίπρα, τον Πολάκη, τον Σταθάκη, τον Σκουρλέτη; Μήπως από την τσέπη τους θα καταβάλλουν τις αποζημιώσεις;
Πάνω απ΄όλα οι μπαχαλάκηδες, η Ιγγλέζη και οι κάθε λογής «οικολόγοι».
