Πληθαίνουν οι φωνές εκείνων που διαβλέπουν το πολιτικό τέλος του Αλέξη Τσίπρα. Μιλάνε για σωρεία λαθών, για χαμένες ευκαιρίες και για μηδαμινές πιθανότητες να ξαναβάλει την αριστερά στο παιχνίδι της εξουσίας. Μεταξύ των επικριτών του περιλαμβάνονται πλέον και άλλοτε στενοί συνομιλητές του, όπως ο κ. Λούλης. Είναι γνωστό ότι ο κ. Τσίπρας είχε προβλήματα στο εσωτερικό του κόμματός του. Τώρα βλέπουμε να τον εγκαταλείπουν και τα «συμφέροντα» που τον στήριξαν άνευ όρων στο παρελθόν.
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ξέρει ότι βαδίζει προς τις επόμενες εκλογές με δεδομένη την ήττα. Ξέρει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι το πρώτο κόμμα, ενώ αρχίζουν και εκφράζονται αμφιβολίες για το αν θα είναι και δεύτερο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια το κόμμα του 3% που υπόσχεται ανθρωπισμό και ατελείωτες συζητήσεις για την επανάσταση στα ταβερνεία των Αθηνών και των περιχώρων. Υπήρξε κυβέρνηση και διαπαιδαγώγησε το κοινό του με τα αγαθά της εξουσίας. Είναι λοιπόν φυσικό τα μέλη και τα στελέχη της άλλοτε «ανανεωτικής», πρόσφατα «ριζοσπαστικής» και σήμερα σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς να αδημονούν για την επιστροφή τους στην εξουσία. Κι αυτό είναι θεμιτό. Εκείνο που επίσης αντιλαμβάνονται είναι ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί με τον Αλέξη Τσίπρα στο τιμόνι του σκάφους…
Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν ήταν απλά ένα ατύχημα της ιστορίας. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν προέκυψε μόνο λόγω της κρίσης. Ήταν το όχημα που επέλεξαν συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα για να προωθήσουν τη δική τους ατζέντα. Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας δεν τους είναι χρήσιμος, επειδή δεν έχει προοπτικές να επανέλθει στην εξουσία. Οπότε, εγκαταλείπουν το… παλιό παιδί της πόλης και αναζητούν το… νέο.
Είναι σαφές ότι ο κ. Τσίπρας έχει κάθε λόγο να επιμένει στην όξυνση του πολιτικού κλίματος. Όχι επειδή πιστεύει ότι έτσι θα μειώσει τη διαφορά του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να δικαιολογεί ένα τόσο αισιόδοξο σενάριο. Η όξυνση πάντως είναι μία στρατηγική επιλογή για να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματός του. Είναι αυτό που λέμε για «εσωτερική κατανάλωση». Και μπορεί να τα καταφέρει μέχρι τις επόμενες εκλογές, επικαλούμενος τις όποιες μικρές πιθανότητες μπορεί να του προσφέρει η απλή αναλογική. Η ουσία είναι ότι η διαδικασία αμφισβήτησης του κ. Τσίπρα έχει ξεκινήσει. Και ο ίδιος ξέρει ότι όλα τα υπόλοιπα είναι θέμα χρόνου. Θέμα διευθέτησης…
Σε ό,τι αφορά συνολικότερα την αριστερά, πολύ θα ήθελε μετά την πολιτική χρεοκοπία του Αλέξη Τσίπρα να αποδειχτεί ότι το νέο παιδί στην πόλη, όπως είπε και ο κ. Λούλης, είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο! Ότι υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα που θα επένδυαν σε μία τέτοια προοπτική, όπως είχαν επενδύσει στον κ. Τσίπρα; Αυτό είναι βέβαιο. Τα σχέδια, όμως, δεν έχουν πάντοτε επιτυχία. Ο κ. Ανδρουλάκης μπορεί να πετύχει ένα κάποιο αποτέλεσμα κρυπτόμενος, αλλά μεγάλη εμφάνιση δεν μπορεί να κάνει με αυτό τον τρόπο!
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
