Του Γιώργου Μαυρωτά
Ζούμε την ημέρα της μαρμότας. Επαναλαμβάνονται γεγονότα τα οποία έχουμε ζήσει ίδια και απαράλλαχτα σαν «να μην πέρασε μια μέρα». Η κυβέρνηση «διαπραγματεύεται σκληρά» φτάνοντας στην τελευταία στιγμή να αποδεχτεί μέτρα που είναι ουσιαστικά το τίμημα της αναξιοπιστίας της. Όταν ο άλλος δεν σε εμπιστεύεται πια, σου ζητάει 10 για να κάνεις τα 5. Αυτό γίνεται και τώρα.
Η κυβέρνηση ποτέ δεν άκουσε τις προειδοποιήσεις μας για τον φαύλο κύκλο της κωλυσιεργίας τον οποίο η ίδια θεωρεί ως σπουδαία διαπραγματευτική τακτική. Καθυστερεί να κλείσει και τη 2η αξιολόγηση η οποία κανονικά έπρεπε να κλείσει πέρσι τον Φεβρουάριο. Αργήσαμε όμως και τον Νοέμβριο ο κ. Τσίπρας έλεγε ότι θα ξενυχτήσουν για να την κλείσουν 5 Δεκεμβρίου. Δεν ξενύχτησαν όπως φαίνεται...
Φτάσαμε 15 μέρες πριν το καθοριστικό Eurogroup (για να μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση 9 Μαρτίου) και τρέχουμε να την κλείσουμε με σαφώς χειρότερα μέτρα απ' ότι αν την κλείναμε στην ώρα της. Γιατί; Διότι όσο καθυστερεί να κλείσει η αξιολόγηση, εντείνεται η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια στην ελληνική οικονομία, παγώνει η οικονομική δραστηριότητα, χειροτερεύουν οι δείκτες και πρέπει να πάρουμε επιπλέον μέτρα για να «βγαίνουν τα νούμερα» εφόσον ξεκινάμε από χειρότερη βάση κάθε φορά.
Είναι σαν να βρισκόμαστε σε μια βάρκα που μπάζει νερά και απομακρύνεται από την ακτή. Όσο δεν το αποφασίζουμε να βουτήξουμε για να κολυμπήσουμε προς την ακτή (ελπίζοντας ότι θα αλλάξει ο αέρας), τόσο η απόσταση μεγαλώνει. Τόσο λοιπόν πιο δύσκολο γίνεται το να κολυμπήσουμε προς τα έξω. Στο τέλος θα βουλιάξει και η βάρκα και θέλοντας και μη θα πρέπει να κολυμπήσουμε από πολύ μεγαλύτερη απόσταση και δεν είναι σίγουρο αν τα καταφέρουμε.
Έτσι, για πολλοστή φορά θα κλείσουμε τη συμφωνία στο παρά ένα, με επιπλέον μέτρα. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι την κυβέρνηση δεν την ενδιαφέρει τι μέτρα θα πάρει στο τέλος (ξέρει ότι θα ψηφιστεί οτιδήποτε) αρκεί να παρατείνει τις διαδικασίες, να παίξει «κατενάτσιο». Αυτό θα τις δίνει χρόνο να κτίζει εν τω μεταξύ το δικό της καθεστώς γιατί όπως ανερυθρίαστα δήλωσε ο κ. Πολάκης «ακόμα δεν έχουμε τον έλεγχο του κράτους»…
Όμως όσο ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει την μικροπολιτική και την ψηφοθηρία πάνω από την οικονομία, για κάθε ψήφο που κερδίζει από έναν διορισμό, χάνει 5 απ' όσους έχουν μείνει πραγματικά να παράγουν και βλέπουν ότι για την κυβέρνηση είναι αόρατοι, ή μάλλον, τους θυμάται μόνο όταν είναι να τους «αρμέξει». Η ανεργία -το νούμερο ένα πρόβλημά μας- δεν θα κτυπηθεί «βολεύοντας» κόσμο, αλλά δημιουργώντας δουλειές στον ιδιωτικό τομέα. Κι αυτό θέλει επενδυτικό κλίμα κι όχι επενδυτικό κλάμα το οποίο προκαλεί με τις ενέργειές της, τις κωλυσιεργίες και τις κουτοπονηριές της…
