Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το Σαββατοκύριακο, είχαμε στην Αθήνα, δύο σημαντικά events του πολιτικού συστήματος: το συνέδριο της Δράσης και την συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Η χρονική σύμπτωση των δύο συνάξεων ήταν μια καλή ευκαιρία να δοθεί ένα κοντράστ προθέσεων και αντιλήψεων από διάφορες πλατφόρμες του πολιτικού συστήματος.
Στη μεν Δράση, το μόνο καινούριο ήταν η σαφής κατάθεση φιλελευθερισμού από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας (Παραβρέθηκαν Πρόεδρος και Αντιπρόεδρος). Κατά τα άλλα, το περιορισμένο αντιπροσωπευτικό ποσοστό της επανέλαβε για άλλη μία φορά τις ειλικρινείς του θέσεις με γενναιότητα και παρρησία. Αντίθετα, στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, η μόνη φωνή που έμεινε από τις γλυκανάλατες τοποθετήσεις των στελεχών του ήταν του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Σημίτη: «Προτιμώ να είμαστε ειλικρινείς στους πολίτες παρά να τους βαυκαλίζουμε».
Τίποτα το σπουδαίο, τίποτα το ιδιαίτερο. Από τη μία ο πληκτικά πλέον, ειλικρινής Στέφανος Μάνος επανέλαβε τις μεγάλες του αλήθειες για την πολιτική πραγματικότητα(ποιος τον άκουσε άραγε;) κι από την άλλη, οι «μεταρρυθμιστές» της κεντροαριστεράς περίμεναν τον Σημίτη να πει για άλλη μια φορά την γνωστή ατάκα περί αλήθειας στο λαό χωρίς όμως να εξηγεί ποια είναι ακριβώς είναι αυτή η αλήθεια.
Όσες στροφές και να κάνει το πολιτικό σύστημα γύρω από τον εαυτό του, όσο και να προσπαθεί να κρυφτεί η κεντροδεξιά (Μητσοτάκης) και η κεντροαριστερά ( «ευσεβείς» μνηστήρες της Πηνελόπης) κάποια στιγμή θα πρέπει να απαντήσουν στο μεγάλο ερώτημα: «να απολυθούν ή όχι δημόσιοι υπάλληλοι;».
Μπορεί να γίνονται συναντήσεις, να επιδιώκονται συνεργασίες, να συγκλίνουν «ομάδες σχεδιασμού», να εκπονούνται προγράμματα για το θεαθήναι και για εντυπωσιασμό. Όταν έρθει όμως, η μεγάλη στιγμή του «κόφτη», οι πάντες θα πρέπει ανοιχτά και χωρίς σχόλια, να απαντήσουν σε ένα από τα σημαντικότερα διλήμματα του νεοελληνικού κράτους: «Δέχεται κύριε το κόμμα σας, να καταργήσει φορείς και να απολύσει δημοσίους υπαλλήλους (μόνο έτσι ξεπερνιέται το κώλυμα της μονιμότητας); Θα μειώσετε τις δαπάνες του κράτους ή θα βάλετε φόρους;».
Το πολιτικό πρόταγμα της χώρας είναι μόνο αυτό και τίποτε άλλο! Μπορεί να κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους οι γυρολόγοι των κομματικών σαλονιών, μπορεί να γράφουν άρθρα και να βγάζουν μανιφέστα αλλά πλησιάζει ή μέρα της κρίσης για όλους. Κάποιος θρασύς και «ανάλγητος» τύπος θα σταθεί μπροστά τους και θα απαιτήσει αυτό που θα έπρεπε να συμβεί, τουλάχιστον από την πρώτη μέρα που ξέσπασε η κρίση του 2009.
Πόση σημασία έχει να γράφεις σύντροφε «μεταρρυθμιστή», ωραίες εκθέσεις ιδεών, εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ; Πόσο νόημα έχει να πίνεις καφεδάκια ή να τρως σε γκουρμέ εστιατόρια, αναλύοντας τα σχέδιά σου για την «νέα Ελλάδα» που οραματίζεσαι στην μετά Τσίπρα εποχή; Μία είναι η θέση στην οποία θα καταλήξεις για να δείξεις ποιος είσαι. Αν έχεις το θάρρος και την πυγμή να ορθώσεις ανάστημα συμμετέχοντας στην μεγάλη κραυγή της αλήθειας που θα γκρεμίσει το σάπιο κράτος της Μεταπολίτευσης και θα απαλλάξει τη χώρα από την δικτατορία του κρατισμού!
Δεν φτάνουν μόνο οι λίγες φωνές από τα μικρά κόμματα (Μάνος, Θεοδωράκης κτλ). Η απαίτηση για τη μείωση του κράτους θα απαιτηθεί και από την Νέα Δημοκρατία και από την Δημοκρατικά Συμπαράταξη, πριν προλάβουν να φτάσουν στις εκλογές. Και τότε όλοι θα αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οπότε, δεν έχει νόημα ο κ. Κουμουτσάκος να αμύνεται μπροστά στα μικρόφωνα και η κ. Γεννηματά να προσποιείται την «σοσιαλίστρια». Όσο πιο γρήγορα αποκαλυφθούν, τόσο πιο εύκολα θα αποφύγουν την ήττα του εκβιασμού και για τους ίδιους.
Δυστυχώς, πάλι οι μεγάλες ανάγκες και πάλι οι ξένοι θα μας αναγκάσουν να κοιταχτούμε στον καθρέφτη για να ψελλίσουμε δειλά την αλήθεια. Είναι ντροπή για τη δημοκρατία μας αλλά αυτοί ήμασταν ως τώρα. Ας ελπίσουμε ότι οι συγκυρίες θα μας αλλάξουν…
