Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Μα, που το πάει ο Πρόεδρος; «Το νόμισμα αποκτά νόημα μόνο όταν υπηρετεί τον άνθρωπο;». Τι δηλώσεις «μεγαλειώδους κατάφασης» είναι αυτές;
Δεν χάνει λοιπόν, ευκαιρία να αποδείξει τον «ανθρωπισμό» του. Λες και βάλθηκε να μας πείσει πως θέλει να καλύψει το κενό του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που οι σύντροφοι άρχισαν να ξεχνούν τα παλιά συνθήματα.
Εκτός κι αν… Εκτός κι αν θέλει να μας προετοιμάσει για κάτι που δεν ξέρουμε αλλά πρέπει να αρχίσουμε να υποψιαζόμαστε! Βρε, λες να γνωρίζει πράγματα και να ρίχνει χρησμούς για όποιον μπορεί να διαβάσει τα προφητικά του χείλη; Να, σαν χθες, θυμάμαι εκείνη τη ζοφερή νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου που ζητούσε συγγνώμη για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Και μετά, όπως όλοι είδαμε, δεν έγινε από κανέναν δεκτή…
Ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι πράγματι, ένα ενωτικό σύμβολο «ανθρωπισμού». Συνδέει με το εκτόπισμά του, δύο κόσμους με την ίδια ιδεολογική παρακαταθήκη: τον Νεοκαραμανλισμό και τον Αριστερισμό. Πρόκειται ασφαλώς για το «ανθρώπινο» πρόσωπο της πολιτικής πράξης που αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο ως προστατευόμενο είδος, ενάντια στη βαναυσότητα της φύσης και της απάνθρωπης επήρειας του καπιταλισμού. Γι΄αυτό άλλωστε και σπεύδει να τον προστατέψει με κάθε μέσο από τα τέρατα(Μινώταυρος) της σύγχρονης μυθολογίας των αγορών και της παγκοσμιοποίησης.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπήρξε ο μέντορας του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή ο οποίος ήταν ο πρώτος που οδήγησε το κόμμα του στην μετάλλαξη από κόμμα της αστικής τάξης σε κόμμα του λαού. Ο ίδιος ο Πρόεδρος ήταν αυτός που στάθηκε δίπλα στον πρωθυπουργό που τόλμησε να «πασοκοποιήσει» την πολιτική του παράταξη και να την απαλλάξει από το στίγμα της πλουτοκρατίας και των προνομιούχων αστών.
Τοποθετημένος στο κατάλληλο υπουργείο, συμβούλευσε τον λαοπρόβλητο πρωθυπουργό του να «εξανθρωπίσει» περισσότερο το σύστημα: διόρισε, αύξησε μισθούς δημοσίου, επέτρεψε σε τράπεζες να δανείσουν και στην κουτσή Μαρία, να στείλουν τον λαό με διακοποδάνεια στη Νέα Υόρκη και τέλος, συνέχισε με αμείωτη ένταση, τον απεριόριστο εξωτερικό δανεισμό της χώρας!
Ακριβώς τα ίδια οραματιζόταν – ακόμα το επιθυμεί- ο σημερινός πρωθυπουργός Αλέξης. Γι αυτό και τον πρότεινε για αρχηγό του πολιτεύματος. Για να συμβολίσει την κυριαρχία της αδελφότητας των «ανθρωπιστών» στο πολιτικό σύστημα.
Πάντως, μολονότι διάφοροι δεν κατανοούν το μεγαλείο των δηλώσεων του Προέδρου, εγώ αντιλαμβάνομαι πλήρως, την προσπάθειά του να ακουμπήσει τις ευαίσθητες χορδές μεγάλων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας που αισθάνονται την απειλή. Το ΔΝΤ απαιτεί απολύσεις στο Δημόσιο, πιέζει για μείωση δαπανών και μείωση συντάξεων. Στο μέλλον, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα απαιτηθούν κι άλλες «θυσίες» αν δεν αλλάξει κάτι και οι δανειστές επιμείνουν να εξορθολογίσουν την μόνη «σοβιετική» οικονομία στον δυτικό κόσμο. Επομένως, ως ενωτικός άρχοντας της Ελληνικής Δημοκρατίας έχει υποχρέωση να μας προειδοποιήσει για το τι περιμένει τους «ανθρώπους» αυτής της χώρας.
Εννοείται βέβαια, πως αναφέρεται στα «ανθρώπινα» δικαιώματα των δικών του «ανθρώπων» και όχι αυτών που δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν ενταχθούν στον κύκλο της «προστασίας» του. Ο «ανθρωπισμός» του κ. Παυλόπουλου αφορά, εύλογα, σε μια κοινωνία ασφαλείας , καταγεγραμμένη σε μισθοδοσίες του κράτους και των υπηρεσιών του. Όχι σε παραπλανηθέντες «υποτακτικούς» των αγορών, εύκολα θύματα των μυθικών λαβυρίνθων.
Ας ελπίσουμε μόνο, όλες αυτές οι άστοχες «αγγελικές ρήσεις» του Προέδρου της Δημοκρατίας να είναι λόγια ανάγκης στις ιδεολογικές του καταβολές. Ας ελπίσουμε πως από κεκτημένη αμηχανία, θέλει να κρατήσει την επαφή, με το παλιό του κοινό. Κι ας αποφύγουμε να φανταστούμε ότι προετοιμάζει μια κοινή φωνή αγανάκτησης των απανταχού κρατιστών που αποφάσισαν να καταστρέψουν την χώρα για χάρη της εξουσίας.
Γρήγορα θα μάθουμε τι εννοεί ο «ποιητής». Έτσι κι αλλιώς τα περιθώρια στενεύουν…
