Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Χρόνια τώρα, ψάχνω έστω ένα επιχείρημα υπέρ της διατήρησης του κρατικού ελέγχου στις δημόσιες υπηρεσίες. Έστω ένα! Και προφανώς, δεν εννοώ το «δέον» αλλά το «ον». Γιατί επιχείρημα στη γλώσσα της λογικής σημαίνει διάταξη τεκμηριωμένων προκείμενων που οδηγούν σε ένα λογικό συμπέρασμα.
Με λίγα λόγια, θέλω να μου υποδείξει κάποιος σε ποιά ΔΕΚΟ, σε ποιό ίδρυμα και σε ποιόν οργανισμό, όπου το management ήταν στο Δημόσιο, βρέθηκε ένας ισοσκελισμένος ισολογισμός και ταυτόχρονα, ποιοτικές υπηρεσίες για τον φορολογούμενο πολίτη. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση! Αντίθετα ο ρυθμός, η τακτική και το απογοητευτικό αποτέλεσμα κάθε κρατικής «επιχειρηματικής» δράσης είναι πρωτοφανές για τον δυτικό κόσμο και για μία χώρα που επιδοτείται για τέσσερις δεκαετίες από τα ταμεία της Ευρώπης.
Οι Έλληνες στήνουν κρατικές επιχειρήσεις με μεγάλη ευκολία, τις λεηλατούν με τις εγγυήσεις του κράτους και στην συνέχεια τις χρεοκοπούν. Όλες. Μηδεμιάς εξαιρουμένης!
Η περίπτωση της ΔΕΗ τώρα, κατέχει εξέχουσα θέση στην λίστα των μεγάλων «δράσεων». Αποτελεί μάλιστα, το φυτώριο παραγωγής μιας από τις πιο «ευγενείς» ελίτ της Μεταπολίτευσης. Εκεί μέσα, δημιουργήθηκε η νέα τάξη των λαϊκών «ιπποτών» που κατάφεραν να σταθούν στο πιο ψηλό σκαλί της κοινωνικής αφρόκρεμας, πουλώντας συνδικαλισμό και παραγοντιλίκι.
Τώρα όμως, «η πτώση της είναι βεβαία». Οι λόγοι είναι δύο: ο πρώτος είναι η «κοινωνική προσφορά» του ΣΥΡΙΖΑ που έδωσε το δικαίωμα σε δικαίους και αδίκους να μην πληρώνουν τα χρέη τους. Και ο δεύτερος, οι καταναλωτές που εγκαταλείπουν την αμαρτωλή ΔΕΚΟ για να πάνε στους ιδιώτες. Το αποτέλεσμα είναι η ΔΕΗ των εργατοπατέρων και των χαρατσιών να βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Μέσα στο 2017, θα κληθεί να καταβάλει 1,4 δις και ιδίως στο πρώτο εξάμηνο. Πρόκειται για λήξεις δανείων, αναχρηματοδοτήσεις, πληρωμές προς τρίτους και άλλες υποχρεώσεις που δημιουργούν περιβάλλον ασφυξίας . Οι αναλυτές της Standard & Poor's βλέπουν ότι η ΔΕΗ θα ξεμείνει από ρευστό στο δεύτερο μισό του 2017. Καθοριστική για τις εξελίξεις θα είναι η ολοκλήρωση της συμφωνίας με τις συστημικές τράπεζες για τη σύναψη νέου χρηματοδοτικού πακέτου 200 εκ. Συνολικά όμως, η εταιρεία βρίσκεται ενώπιον έκτακτων πληρωμών της τάξης των 400-700 εκ. Αν λοιπόν για τον ΔΟΛ οι τράπεζες είπαν όχι, γιατί να πουν ναι στην ΔΕΗ, σε περίπτωση που δεν αναλάβει το ρίσκο ο νέος επενδυτής που θα την εξαγοράσει; Και το ανεξόφλητα χρέη είναι πάνω από τα 2,5 δισ. ευρώ και οι ανεξόφλητες οφειλές της εταιρίας σε προμηθευτές υπολογίζονται στα 900 εκ. ευρώ…
Εκτός των άλλων, προσέξτε τι έγινε, υπό την "πεφωτισμένη" ηγεσία του κ. Σκουρλέτη. Στον διαγωνισμό που διεξήχθη, οι Κινέζοι προσέφεραν για το 24% του ΑΔΜΗΕ 320 εκ. ευρώ, αποτιμώντας εν τοις πράγμασι, την θυγατρική δικτύων της ΔΕΗ στο 1,33 δίς. Η κυβέρνηση όμως, αρνείται να πληρώσει το υπό κρατικοποίηση 25% του ΑΔΜΗΕ, αδιαφορώντας για την αποτίμηση των Κινέζων! Και αναθέτει σε ξένη εταιρεία εκτιμήσεων (Deloitte Business Solutions) να προσδιορίσει εκ νέου την αξία του ΑΔΜΗΕ, με σκοπό να αγοράσει φθηνότερα. Τελικά, η συμμετοχή της ΔΕΗ στον ΑΔΜΗΕ αποτιμάται στα 492 εκ. και το κράτος θα καταβάλει μόνο 148 εκ για το 25%! 320 μύρια οι κινέζοι για το 24%, 148 το κράτος για το 25%, χωρίς κανέναν σεβασμό στην αξία της ΔΕΚΟ, στους μετόχους και στους ομολογιούχους.
Όταν ιδρύθηκε η ΔΕΗ, το 1950, υπήρχαν 385 εταιρείες από τις οποίες οι 263 ιδιωτικές με απλή άδεια, οι 54 ιδιωτικές με προνομιακή άδεια και 58 δημοτικές ή κοινοτικές. Υπήρχαν και 10 ιδιωτικές χωρίς άδεια. Μέσα σε 67 χρόνια και ενώ διέθετε το μονοπώλιο και πλήθος πλουτοπαραγωγικών πηγών, κατάφερε να χρεοκοπήσει, φορτώνοντας εν τω μεταξύ, με χρέη δισεκατομμυρίων το ελληνικό Δημόσιο και δυσβάσταχτες επιβαρύνσεις τους καταναλωτές.
Θέλει πράγματι «ταλέντο» και μεγάλη «μαγκιά» για να τινάξεις στον αέρα ένα μονοπώλιο. Και όχι μόνο αυτό. Να επικαλείσαι συνεχώς και με διαχρονικό θράσος, την προστασία της περιουσίας του ελληνικού λαού, ενώ ταυτόχρονα την ξεκοκαλίζεις αυγατίζοντας την δική σου…
