Έχοντας δικαιωθεί από την Δικαιοσύνη που του επιδίκασε και χρηματική αποζημίωση ο δημοσιογράφος Θάνος Δημάδης, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας το 2016 με το λεγόμενο «perouka gate» μιλά στο liberal.gr για το βιβλίο του και για όσα έζησε ως ανταποκριτής στις ΗΠΑ αποκαλύπτοντας πως το επίμαχο ταξίδι του Νίκου Παππά χαρακτηρίστηκε για ανεξήγητους λόγους ως «απόρρητο».
Μιλώντας σε υψηλούς τόνους στηλιτεύει τη συμπεριφορά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια των επισκέψεών τους στις ΗΠΑ και ομιλεί για παρασιτική δημοσιογραφία με αφορμή τα όσα γράφτηκαν για το περιστατικό με τον Νίκο Παππά και για τα οποία του επιδικάστηκαν οι αποζημιώσεις.
Διερωτάται για ποιο λόγο το ταξίδι του Νίκου Παππά, που σημειωτέον την περίοδο εκείνη δεν έδειχνε να έχει κάποιο συγκεκριμένο λόγο για να βρεθεί από τον Καναδά στην Νέα Υόρκη, χαρακτηρίστηκε εκ των υστέρων απόρρητο και μιλά για τη νέα μήνυσή του κατά του πρώην υπουργού με αφορμή τις δηλώσεις του τον περασμένο Ιούλιο με τις οποίες τον ταυτίζει όπως και το ρεπορτάζ του «με παρακρατικούς μηχανισμούς της Νέας Δημοκρατίας» τονίζοντας πως ο κ. Παππάς θα κληθεί στη Βουλή να απαντήσει αν θέλει ή όχι να αρθεί η ασυλία του
Τέλος υποστηρίζει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση κινήθηκε κατά όλων όσοι ασκούσαν κριτική έχοντας ως γνώμονα το «ο θάνατος σου η ζωή μου».
Συνέντευξη στον Βασίλη Γεώργα
Το βιβλίο σας αναφέρεται στα ταξίδια των μελών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στις ΗΠΑ αλλά και στην προσπάθεια εμπλοκής σας στο λεγόμενο «perouka-gate». Ποια είναι η εικόνα που διαμορφώσατε από τη γενικότερη στάση τους;
Το νέο μου βιβλίο, «Ένα Ρεπορτάζ για την Τηλεόραση και την Εξουσία» δεν είναι ένα βιβλίο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό από την αρχή, όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν πολλά φυντάνια που έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους που θεωρούν ότι έγιναν ξαφνικά κάποιοι, επειδή για μερικά χρόνια γεύτηκαν το μέλι της εξουσίας, κι από εκεί που ήταν υπό το μηδέν, βρέθηκαν ξαφνικά να κυβερνούν και να το παίζουν μάγκες με κρατικό χρήμα.
Αυτούς που στο εξωτερικό κάποιος δεν θα τους προσλάμβανε ούτε για να του πλένουν πιάτα, στην χώρα μας οι Έλληνες τους έκαναν βουλευτές και υπουργούς για να ρυθμίσουν τις τύχες της χώρας. Αυτoί λοιπόν σήμερα, κοιμούνται και ξυπνούν με το όνειρο για το πότε θα μπορέσουν να ορμήσουν ξανά στους αρμούς της εξουσίας. Να ταΐσουν ξανά με μία θέση μετακλητού τίποτα φίλους, ανίψια, ξαδέλφια, συννυφάδες, και τα διάφορα κατακάθια της παρασιτικής δημοσιογραφίας.
Όλα αυτά θα άξιζαν ίσως να γίνουν όχι βιβλίο αλλά κωμικό σήριαλ, και είμαι σίγουρος ότι ο Δαλιανίδης αν ζούσε σήμερα θα εμπνεόταν από τα πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ για να γράψει το νέο «Ρετιρέ» ή τους νέους «Μικρομεσαίους» της φασιστεράς. Εγώ στο βιβλίο μου εξιστόρησα τις εμπειρίες μου, δημοσιογραφικές και προσωπικές, μέσα από μία αφήγηση για πρόσωπα και γεγονότα για την συνέχεια των όσων έζησα από το 2015 μέχρι σήμερα.
Φυσικά και το «περούκα-γκέιτ» είναι κομμάτι αυτού που έζησα. Είναι κομμάτι για το οποίο είμαι υπερήφανος γιατί επιτέλεσε το σκοπό που είχε, να σοκάρει δηλαδή τους εκπροσώπους της μικροαστικής αριστεράς και της παρασιτικής δημοσιογραφίας. Και να θυμίσει σε όλους ότι η ιστορία δεν γράφεται από τους φοβισμένους αλλά από τους δυνατούς και όσους έχουν «guts».
Ήταν τελικά ευάλωτοι στην λεγόμενη «καλή ζωή» όταν τα φώτα ήταν στραμμένα αλλού;
Σημασία δεν έχει αν ήταν ευάλωτοι στο ποτό, το φαΐ και την καλοπέραση. Άλλωστε, η πολιτική ζωή αυτού του τόπου έχει θρέψει διαχρονικά τόσους πεινασμένους που κατέληξαν στην πολιτική γιατί ήταν άχρηστοι να κάνουν οτιδήποτε άλλο στη ζωή τους. Δεν χάλασε κι ο κόσμος, θα πει κανείς, αν ποτίστηκαν λίγο κι αυτοί από το νέκταρ της εξουσίας. Χαλάλι τους γιατί αποδείχθηκαν καλοί έμποροι. Λίγο το ‘χεις να πουλάνε σανό και να το ανταλλάσσουν με χρήμα;
Ο «αριστερός» του ΣΥΡΙΖΑ θα πει: «Από που κι ως που θα με κρίνεις εσύ εμένα κύριε, που εγώ τουλάχιστον έχω το σεξαπίλ του αριστερού που δεν το έχει κανένας δεξιός, που και τα παιδάκια μου στο ιδιωτικό σχολείο τα πάω, και την γυναίκα μου κοτζαμάν καθηγήτρια πανεπιστημίου διόρισα, και τα διαμερισματάκια μου στους μετανάστες τα νοίκιασα, και που σε τελική ανάλυση ούτε γραβατωμένος είμαι κι επειδή εκτός από αριστερός είμαι και μάγκας, πετάω και τη μάσκα μου έξω από την εξώπορτα της εντατικής γιατί έτσι γουστάρω».
Όλα αυτά είναι όσα συμπυκνώνουν μέσα σε λίγες φράσεις το πολιτικό στίγμα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται για στίγμα αλλά για πολιτικό «λεκέ» που άφησε η τετραετία ΣΥΡΙΖΑ πάνω στο «φουστάνι» της Δημοκρατίας μας ως απόρροια του πολιτικού «βιασμού» των θεσμών και της ανεξαρτησίας που πρέπει να διέπει κάθε ευνομούμενη Δημοκρατία.
Ποια η εμπλοκή του Νίκου Παππά στη υπόθεση για την οποία κατηγορηθήκατε και πως στήθηκε ο μηχανισμός που σας εμφάνισε περίπου ως «κατάσκοπο» και εκφραστή «παρακρατικών μηχανισμών»;
Είπατε ότι εγώ «κατηγορήθηκα». Ουδεμία σημασία έχει για ποιον λόγο κατηγορήθηκε ή κατηγορείτε κάποιος. Αυτό που έχει σημασία πάντα είναι το ποιος σε κατηγορεί. Εμένα με κατηγόρησε η λαίλαπα ό,τι πιο βρωμερού και τρισάθλιου υπήρχε στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ συνεπικουρούμενη από έναν δημοσιογραφικό υπόκοσμο. Ακόμα κι αν δεν είχα προσφύγει στην δικαιοσύνη και δεν είχα δικαιωθεί ξανά και ξανά, αυτό και μόνο -το από ποιους κατηγορήθηκα- απαντάει στο ερώτημά σας.
Υπάρχει άνθρωπος σήμερα που αμφιβάλλει ότι ο Νίκος Παππάς είναι πολιτικός «λεκές» της αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα, της σημερινής πολιτικής ζωής αυτού του τόπου; Νομίζω ότι από τους πιο θερμοκέφαλους ψηφοφόρους του μέχρι το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, όλοι πλέον είναι γνώστες όσων κουβαλάει το όνομα Νίκος Παππάς, δηλαδή του «μαγαζιού» που δεν πρέπει να του χαλάσεις την ατζέντα και του «κάποιοι βγάζουν λεφτά, πολλά λεφτά».
Τον Παππά απ’ όπου και να τον πιάσει κάποιος λερώνεται. Ή αλλιώς, όπως είχε πει ο Μητσοτάκης, όποια πέτρα σκανδάλου κι αν σηκώσεις, ο Παππάς είναι από κάτω. Το γεγονός ότι ούτε Τσίπρας ούτε και κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ ενοχλείται να ακουμπάει και να συνδιαλλάσσεται μαζί του δείχνει το πόσο συνένοχοι είναι για όλα όσα κατηγορείται ο κ. Παππάς.
Είχε να κρύψει κάτι ο τότε υπουργός για την παρουσία του που χαρακτηρίστηκε ως απόρρητη, όπως αποκαλύψατε με έγγραφα;
Πολλά ήταν αυτά που είχε να κρύψει και περιγράφονται στο βιβλίο μου. Ουδείς υπουργός ή πρόσωπο που διαχειρίζεται δημόσια εξουσία είναι καθαρός όταν ζητάει από τους υπαλλήλους του στο υπουργείο να βγάλουν το ταξίδι του απόρρητο μόλις βλέπει τον Δημάδη να τον έχει πάρει κατά πόδας. Ποιος το κάνει αυτό αν δεν έχει να φοβηθεί ή να κρύψει κάτι;
Αν συνέβαινε αυτό στην Αμερική θα είχε ξεσηκωθεί η μισή Γερουσία, το άλλο μισό Κογκρέσο, ο Τύπος θα βοούσε και το FBI θα είχε ξεκινήσει «investigation». Στην Ελλάδα συνέβη το ακριβώς αντίθετο: Εγώ ως δημοσιογράφος που έκανα το ρεπορτάζ βρέθηκα να πρέπει να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας, να τρέχω στα δικαστήρια για να καθαρίσω το όνομά μου και οι διάφοροι ταρίφες της δημοσιογραφίας να κουνούν το δάχτυλο περί δεοντολογίας αντί να κοιτούν τα χάλια τους που το στόμα τους είχε μπουκώσει από την μάσα των κρατικών διαφημίσεων του Υπουργού Παππά.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης έχουν υποχρέωση να δώσουν εντολή να αποχαρακτηριστεί εδώ και τώρα το απόρρητο ταξίδι του Υπουργού Παππά για το Σαββατοκύριακο της 17ης-18ης Σεπτεμβρίου 2016 στο Μανχάταν. Το ταξίδι αυτό πληρώθηκε με χρήματα του ελληνικού λαού και ο κόσμος έχει δικαίωμα να μάθει το πού, το πώς και το γιατί δαπανήθηκαν τα χρήματά του από τον κ. Παππά και την παρέα του.
Μέσα από το βιβλίο σας δίνεται η αίσθηση πως η συμπεριφορά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είχε τάσεις «επιθετικές» προς όλους όσοι δεν συμβάδιζαν με τις θέσεις τους. Το «εμείς και οι άλλοι» δηλαδή δεν ήταν μόνο λεκτικό;
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση ανέδειξε σε μέθοδο διακυβέρνησης το «ο θάνατός σου, η ζωή μου» με σημείο αναφοράς τους αντιπάλους και επικριτές του. Μετά την Χούντα, η Ελλάδα δεν έζησε απολυταρχικά καθεστώτα όπως υπάρχουν σήμερα στην Τουρκία, την Ρωσία, την Κίνα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα «α λα καρτ» απολυταρχικό καθεστώς που είχε την όρεξη και την φιλοδοξία -σε περίπτωση που παρέμενε ακόμα μία τετραετία- αυτό το «α λα καρτ» να το επεκτείνει και να το επισημοποιήσει. Ευτυχώς για την Δημοκρατία μας, δεν πρόλαβε. Είναι χρέος των υγιών δυνάμεων της Κεντροαριστεράς να ανασυνταχθούν και να μην επιτρέψουν την περαιτέρω φαλκίδευση του χώρου από την μαφιόζικη ψευδοαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.
Τον προηγούμενο μήνα κάνατε μια νέα μήνυση κατά του Νίκου Παππά. Τι αφορούσε;
Είναι αλήθεια κουραστικό -αλλά δυστυχώς αναπόφευκτο- σε όλες σχεδόν τις συνεντεύξεις μου να μου ζητάνε να σχολιάσω το τάδε ή το δείνα για τον «λεκέ» - με την πολιτική έννοια του όρου- που ακούει στο όνομα Νίκος Παππάς. Δεν θα έπρεπε εγώ να ερωτώμαι από τους δημοσιογράφους για το Νίκο Παππά αλλά κανονικά θα έπρεπε η Δικαιοσύνη και οι εισαγγελείς να θέτουν τα ερωτήματα στον ίδιο τον κ. Παππά και να διεξάγουν ανακρίσεις για την κρυφή δράση του, τις μυστικές συναντήσεις του, τα λεφτά και τα μαγαζιά για τα οποία μιλούσε.
Στην πρώτη μήνυσή μου ο κ. Παππάς ζήτησε υπουργική ασυλία. Στη νέα μήνυσή μου για τις δηλώσεις του τον περασμένο Ιούλιο ταυτίζοντας εμένα και το ρεπορτάζ μου με παρακρατικούς μηχανισμούς της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Παππάς θα κληθεί στη Βουλή να απαντήσει αν θέλει ή όχι να αρθεί η ασυλία του. Αν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι αποφασισμένη να καθαρίσει τον «λεκέ» που άφησε η υπουργική θητεία του κ. Παππά, τότε τον «λεκέ» αυτό θα τον καθαρίσω εγώ στην ελληνική και την αμερικανική δικαιοσύνη.
Έχετε δηλώσει ότι το κεφάλαιο δημοσιογραφία για εσάς έχει κλείσει. Κάποιοι λένε ότι σχολιάζετε την επάνοδό σας ως πολιτευτής αυτή τη φορά. Έχετε τέτοιες βλέψεις;
Την ιδιότητα του πολιτευτή και του πολιτικού την κουβαλάει συνήθως όποιος είτε έχει το ψώνιο της πολιτικής, είτε δεν έχει να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του, είτε γιατί έχει ολοκληρώσει την καριέρα του ως επαγγελματίας και θέλει να προσφέρει στη δημόσια ζωή. Εμένα μπορεί να με λένε ψώνιο πίσω από την πλάτη μου, αλλά ούτε το ψώνιο της πολιτικής έχω, ούτε έχω στερέψει ακόμα από πράγματα που θέλω να κάνω στη ζωή μου, ούτε αισθάνομαι ολοκληρωμένος επαγγελματικά στα 37 μου.
Η ζωή είναι πολύ μικρή όταν έχεις πλατιά όνειρα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα αν το όνειρο κάποιου στα 30 ή τα 40 του είναι να ζει με το μισθό του βουλευτή ή με την ταρίφα του μετακλητού ενός Υπουργού.
*Το νέο βιβλίο του Θάνου Δημάδη, «Ένα Ρεπορτάζ για την τηλεόραση και την Εξουσία», κυκλοφορεί μέσω του DimadisBook.com, των Public και άλλων επιλεγμένων βιβλιοπωλείων.
