Πολλοί νόμισαν ότι τον γνώρισα στο Μάτι. Εκεί, όμως, ίσα που προλάβαμε να συστηθούμε. Όσο -ελάχιστα δευτερόλεπτα- διήρκεσε η μετακίνησή μου από το σημείο όπου ακινητοποιήθηκε το αυτοκίνητο μου (λίγο πριν αναφλεγεί) μέχρι την εμβύθισή μου στα νερά της Αργυράς Ακτής, οπότε ένιωσα πλέον διασωθείς, έστω και αν το θερμοπυρικό κύμα και οι καιόμενες εκτινασσόμενες ύλες ξύριζαν, μαζί με τη βαθιά κάπνα, την επιφάνεια του νερού.
Τώρα όλα ήταν (είναι) διαφορετικά. Στην αρχή οι ήπιες εκδοχές από τους γιατρούς: «Ε, κάνα βασικοκυτταρικό» καρκίνωμα θα είναι. Μετά, το έψαξα και εγώ βέβαια, «στο αυτί οι ακανθοκυτταρικοί είναι συνηθέστεροι»… «Η εικόνα και το ιστορικό του δικού σου σε ακανθοκυτταρικό παραπέμπει»… «Κατά πάσα βεβαιότητα τέτοιος είναι»… «Αυτοί σε ποσοστό περίπου 30% κάνουν μεταστάσεις στους λεμφαδένες»… Κοκ.
Εδώ λοιπόν δεν συστηθήκαμε απλώς. Γνωριστήκαμε -στην πραγματικότητα τώρα γνωριζόμαστε, δεν έχω ακόμη τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές αποτελέσματα βιοψίας- καλά.
Επειδή όμως η επαγγελματική διαστροφή εγκαταλείπει -ίσως μετά και από την ελπίδα- τελευταία τον άνθρωπο, αυτή η εμπειρία, αυτή η «γνωριμία» με ώθησε σε κάποιες πολιτικές σκέψεις. Κυρίως σε σχέση με την πολιτική μετριοπάθεια που πρέπει να διαπνέει τον άνθρωπο… (Όπως ίσως, σε ανάλογη κατάσταση, ένα μοντέλο θα σκεφτόταν τη ματαιότητα του πολύ ακριβού ντυσίματος, του εξεζητημένου μακιγιάζ κλπ…).
Εδώ και αιώνες, αναλογίστηκα -ο Μαρξ δεν υπήρξε παρά ένας σταθμός εν προκειμένω- οι άνθρωποι δημιουργούν κοσμοαναπλαστικές ιδεολογίες. Οι οποίες, εφαρμοζόμενες, θα οδηγήσουν «με βεβαιότητα» στον «καλύτερο δυνατό κόσμο». Κάτι που συχνά κάνει τις κοινωνίες να περιφρονούν ιδεολογίες που αποσκοπούν σε έναν κόσμο κατά το δυνατόν καλύτερο…
Αν, όμως, οι άνθρωποι είχαν ανά πάσα στιγμή συνείδηση πόσο σύντομοι και προσωρινοί είναι επί του κόσμου αυτού, ίσως με περισσότερη σεμνότητα –αλλά και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα- θα επιδίωκαν τις τομές, τις βελτιωτικές πρακτικές, τις ρεαλιστικές ρήξεις, τις επιτεύξιμες αναβαθμίσεις θεσμών και κοινωνικών σχέσεων που θα τους επέτρεπαν να αφήσουν πίσω τους τον κόσμο κρείσσονα και όχι χείρονα, βελτιωμένο μάλλον παρά διχασμένο.
Και αποτελεί ύψιστη υποκρισία εκ μέρους των «κοσμοαναπλαστών» ο ισχυρισμός πως υπηρετούν στόχους που αφορούν τις μελλοντικές γενιές. Τις αμετροεπείς φιλοδοξίες τους υπηρετούν και την αυτοτροφοδοτούμενη διάθεσή τους να τιθασεύσουν διά παντός το μέλλον. «Προς όφελος» των γενεών τις οποίες φυσικά και δεν ερώτησαν εάν έχουν τα ίδια προτάγματα και αν θα έκαναν τις ίδιες επιλογές. Στην πραγματικότητα όμως λειτουργούν εις βάρος του ιστορικού μέλλοντος από το οποίο θέλουν να αφαιρέσουν τη δυνατότητα να αυτοδιαμορφώνεται, να αυτοκαθορίζεται, να αυτοαξιολογείται και να αυτοϊεραρχεί τις προτεραιότητες και τις προτιμήσεις του.
Αν όμως οι άνθρωποι μάθουν να βλέπουν τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν με τα μάτια του μελλοθάνατου, τότε και τη σεμνότητα της επιδίωξης των μικρών βελτιωτικών βημάτων του σήμερα θα αποκτήσουν και την έπαρση να θέλουν να «δικτατορεύσουν» επί του αύριο θα αποβάλουν…
