Tου Θανάση Γεωργακόπουλου
Την Κυριακή που μας πέρασε πήγαν/με ανέλπιστα πολλοί στην ψηφοφορία για την εκλογή επικεφαλής του «νέου φορέα».
Έγραφα την προηγούμενη βδομάδα ότι αν γίνει αυτό θα φανεί «... πως αυτός ο χώρος συνεχίζει να υπάρχει παρά την κρίση του (..) πως είναι πολλοί οι πολίτες αυτής της χώρας που θέλουν να αναγεννηθεί η πολύχρωμη προοδευτική παράταξη (..) πως είμαστε πολλοί οι προοδευτικοί πολίτες που επιθυμούμε να έρθει το τέλος του συριζανελικού κατήφορου ...”. Τελικά έγινε. Και οι αντιδράσεις από τον κυβερνητικό χώρο επιβεβαίωσαν τα προαναφερθέντα και έδειξαν πως το μήνυμα από το “κύμα ήρεμης αγανάκτησης” ελήφθη.
Βέβαια, για να πούμε όλη την αλήθεια δεν πήγαν/με και... όλοι. Κάποιοι έλειψαν και κυρίως η κατανομή των 211 χιλιάδων ήταν ετεροβαρής εις βάρος των νεώτερων και παραγωγικών ηλικιών, οι οποίες κυριαρχούν σε πολιτικούς φορείς με μέλλον και προοπτική. Αυτή η ηλικιακή κατανομή, άλλωστε, έδωσε την αφορμή σε αρκετούς να εκτιμήσουν πως η μεγάλη συμμετοχή προκλήθηκε από την επίκληση μιας ορισμένης πλευράς πως “μπήκαν στην πόλη οι οχτροί”.
Η υπερβολική αυτή εκτίμηση, βέβαια, οφείλεται και στη διάψευση της πρόβλεψης πως η μεγάλη συμμετοχή θα ευνοούσε τις εξω-πασοκικές υποψηφιότητες των κ.κ. Θεοδωράκη και Καμίνη. Μόνο που το τελευταίο συνέβη, κυρίως, λόγω προβλημάτων και αδυναμιών της όλης διαδικασίας αλλά και των ίδιων των υποψηφίων.
Ανεξαρτήτως όλων αυτών πάντως η εικόνα που διαμορφώθηκε ενόψει του δεύτερου γύρου είναι μιας “ενδοπασοκικής” σύγκρουσης. Η εικόνα αυτή, ιδιαίτερα αν ενισχυθεί περαιτέρω, θα μειώσει τη σημασία της μεγάλης συμμετοχής της πρώτης Κυριακής.
Και τώρα τι λοιπόν;
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
