Στις 22 Νοεμβρίου του 2013 η κακοκαιρία προκάλεσε τον θάνατο τριών ανθρώπων στη Ρόδο. Πλημμύρες, μεγάλες ζημιές, χείμαρροι που παρέσυραν ανθρώπους και κατέστρεψαν περιουσίες. Μια βιβλική καταστροφή. Είχαν ευθύνη μόνο τα καιρικά φαινόμενα; Προφανώς όχι, μια από τις αιτίες ήταν και οι παρεμβάσεις στη φύση, οι καταπατήσεις, η ανέχεια στην παρανομία απο την πλευρά της κρατικής εξουσίας, η απουσία αντιπλημμυρικών έργων και σίγουρα η γνωστή πολύχρονη αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να ανταποκριθεί με επάρκεια σε τέτοια φαινόμενα.
Ένα μικρό τότε κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, που συνήθιζε να επενδύει πολιτικά σε οτιδήποτε ήταν ικανό να φέρει ψήφους, δεν είχε πρόβλημα να μιλήσει για «αδυναμία του κράτους» και έβγαζε ανακοινώσεις με καταγγελτικό ύφος στις οποίες μεταξύ άλλων αναφερόταν «στις ευθύνες των εμπλεκόμενων φορέων, την απουσία συντονισμού των προβλεπόμενων μέτρων της πολιτικής προστασίας που είναι αποτέλεσμα της κυβερνητικής αναλγησίας για την ουσιαστική ασφάλεια του πολίτη». Στις ανακοινώσεις του, έβαζε και ερωτήματα, όπως ποια ήταν η ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού, ποια αντιπλημμυρικά μέτρα είχαν παρθεί, ποια μέτρα πολιτικής προστασίας και άλλα πολλά.
Οι επισημάνσεις του, ιδιαίτερα αυτές που αφορούσαν στην αδυναμία του κράτους να εκσυγχρονισθεί και ανταποκριθεί σε ανάλογες περιπτώσεις, ήταν κατά βάση σωστές. Ωστόσο, θα είχαν ειδικό βάρος, αν το τότε μικρό και αργότερα μεγάλο αυτό κόμμα, φρόντιζε στα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία (σχεδόν τρία) να αποκτήσει αυτό το κράτος τις ικανότητες για ν ανταποκριθεί σε τέτοια προβλήματα. Αυτό, δεν συνέβη όμως, το κράτος εξακολούθησε να λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Χωρίς πρόνοια, συντονισμό και μέτρα προστασίας. Οι καταγγελίες του 2013 είχαν στόχο την εργαλειοποίηση ενός προβλήματος για να κερδίσει το κόμμα μεγαλύτερη επιρροή.
Την επιρροή την κέρδισε, ωστόσο βρήκε το πρόβλημα μπροστά του, στην Ν.Πέραμο και την Μάνδρα με πολλαπλάσιους νεκρούς. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ήταν αντιπολίτευση θα έβγαζε ανάλογες καταγγελτικές ανακοινώσεις για την όποια κυβέρνηση. Είναι ωστόσο κυβέρνηση σήμερα και συναντιέται μ'' ένα τεράστιο πρόβλημα και 15 νεκρούς. Τι αλήθεια κάνει κάποιος όταν διαπιστώνει πως σε λίγα χρόνια βρίσκεται απέναντι από τον παλαιότερο του εαυτό; Μια καλή σκέψη θα ήταν να ζητήσει συγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων, συγνώμη όχι μόνο συμπαράσταση. Μια δεύτερη καλή σκέψη –αφού η συγνώμη απαιτεί στοιχειώδη γενναιότητα και πολλές δόσεις ηθικής-θα ήταν να σιωπήσει. Δεν προτίμησαν καμιά από αυτές. Μαζεύτηκαν γύρω από ένα οβάλ τραπέζι στο Μαξίμου και κάποιος είπε πως θα ήταν μια καλή ιδέα ενός είδους πρωθυπουργικό διάγγελμα (που συμβολίζει υποτίθεται την σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τα γεγονότα), να κηρύξουν ημέρα εθνικού πένθους και να διαβεβαιώσουν για τα συνήθη:μέτρα στήριξης των πληγέντων...
Γ.ΠΑΝ.
